Waarom ik alleen maar van bil ga met barmannen

Als je in bars en restaurants werkt, word je ongeveer elke seconde omringt door drank. Toen ik voor het eerst een baantje achter de bar kreeg, dronk ik elke dag tot 6 uur 's ochtends met mijn collega’s.

Rond middernacht ben je klaar met werken, maar altijd heb je nog wel energie en ook al heb je ‘s ochtends belangrijke dingen te doen, toch wil je nooit meteen gaan slapen. Dus dan denk je: laat ik maar gewoon een drankje nemen en het leuk hebben.

Het blijft nooit bij één drankje. Niemand heeft het ooit – zeker niet in deze bedrijfstak – ook maar bij eentje gelaten. We drinken graag met collega’s, omdat veel gasten doen alsof het hun eerste dag hier op aarde is en niet begrijpen dat een barman een persoon is die niet alleen voor jou werkt of dat er meerdere niet-onbeleefde manieren zijn waarop je iets kunt vragen. Er heerst een bepaald onderling begrip tussen barpersoneel, dus je loopt een bar in en zegt: “Ik ben net klaar met werken hier in de straat.” De barman reageert dan meestal met: “Oh, ga zitten en neem een shotje.”

Het gevolg hiervan is dat mensen uit de horeca bijna alleen daten met andere mensen uit de horeca – of op zijn minst met mensen die ze in een bar of restaurant hebben ontmoet. Ik zei onlangs in een gesprek met mijn psycholoog: “Iedereen die ik de afgelopen vier jaar heb geneukt is een narcist met een drankprobleem.” Ze vroeg: “Waarom denk je dat dat is? En toen zei ik: “Omdat ik alleen barmannen neuk.”

Barmannen hebben allerlei soorten problemen en ze verschillen ook in hoe depressief ze zijn. Ze zijn ook verschillend in welke mate ze dit toegeven, maar ze zijn uiteindelijk allemaal gestoord.

Ik ken wel mensen die heel gelukkig zijn als ze met andere barmensen daten, maar het is me zeker opgevallen dat er een bepaald patroon is. Ik denk gewoon niet dat het op lange termijn goed is voor je geestelijke gezondheid en je lichaam, als je zoveel drinkt als iedereen om me heen. Ik geloof dat iedereen denkt: dit is mijn leven nu, maar dat gaat binnenkort veranderen. Alleen zie ik niemand die stappen zet om iets te veranderen.

In het restaurant waar ik werkte had ik seks met de sous-chef. Ook neukte ik met iemand uit ons zusterrestaurant verderop in de straat en datete ik met een barman uit dezelfde buurt. Soms wisten ze niet van elkaar dat ik het allemaal met ze had gedaan, maar als het van elkaar hoorden, kon ik wel door de grond zakken. Daarom moest ik onlangs de buurt ontvluchten.

In de horeca zijn de grenzen tussen werk en privé nogal vaag. In deze branche ontmoet je constant allerlei eenzame mensen en het is soms echt moeilijk om grenzen te stellen zonder dat iemand zich rot gaat voelen. Soms kom je alleen maar naar je werk, omdat je niemand anders hebt om mee te eten en iemand nodig hebt om mee te praten.

Soms, als ik het heel erg gezellig heb met gasten, is het omdat ik weet dat ik aan het einde van avond geld aan ze ga verdienen. Maar af en toe vind ik een gast echt leuk. Er was een hoogleraar die een jaar lang elke woensdag langskwam. Hij ging zitten, bestelde een broodje en we childen terwijl ik biertjes voor hem tapte. Op een dag kwam hij binnen, bestelde een sandwich en vroeg me mee uit. We dronken wat verderop in de straat en hadden seks.

Die week erop stuurde hij me lange sms'jes over het aan- en uitgaan van zijn relatie van zes jaar. Ik dacht: ik hoef niet per se een set bij elkaar passende handdoeken met je te delen, ik wil alleen dat je me mee uit eten neemt. Nog voordat alles implodeerde, vertelde ik een vriend dat ik dacht dat ik eindelijk een man had ontmoet die goed voor me was. Een man met wie ik over films en literatuur kon praten. Maar mijn vriend zei: “Die gast neukt gewoon de serveerster. Je bent een fantasie en hij kan alles wat hij wil op je projecteren.” Ik dacht dat die gast wist dat ik de slimste, mooiste en charmantste serveerster ter wereld was. Maar het bleek dat hij inderdaad gewoon de serveerster neukte, omdat hij iets te doen zocht op zijn woensdagen.

Daarom moet je op je hoede zijn als mensen zeggen: “Als we hier klaar zijn, gaan we nog naar een andere bar. Kom je mee dansen?” Dat klinkt heel leuk, maar als ik dat doe raak ik niet los van mijn werk. Ik blijf dan in mijn rol als serveerster.

Als ik na mijn werk iets ga drinken met wat echte vrienden, kan ik soms een uur lang niet praten, omdat ik uit mijn rol van de favoriete barvrouw moet stappen. Ik heb even de tijd nodig om dat uit te zetten en echt mezelf te zijn bij mijn vrienden.

Dat is ook het ding met alleen met barpersoneel daten. Er is altijd een een bepaalde sfeer van ‘zitten we nog in onze rol of zijn we echt zo?’ We zijn ons bewust van wat we doen en waarom we er zo goed in zijn. Maar het steekt soms wel dat iemand de afgelopen maanden niet naar je heeft geluisterd omdat-ie zo in z’n rol als barman zit. Het is moeilijk om iemand echt te leren kennen als je allebei constant een toneelstuk opvoert.

Ik kom nu langzaam op het punt dat ik het zat ben om te zoeken hoe ik me in deze industrie kan ontwikkelen en niet constant hoef te zuipen. Ik heb ook behoefte aan normale werktijden, waardoor ik met mensen van buiten de horeca kan afspreken en, weet ik veel, in het weekend naar het strand kan.

Volg MUNCHIES op Facebook, Instagram en Flipboard.