Zo gaat het nu met Jatto Ceesay, de Tilburgse koning van Gambia

De Afrika Cup is momenteel aan de gang. Tijdens het toernooi hebben we een drieluik gemaakt met Afrikanen die ooit naar Nederland kwamen om te voetballen. Dit deel gaat over Jatto Ceesay, de andere twee verhalen gaan over Zico Tumba en Albert Yobo.

De meeste clubiconen van Willem II komen uit de buurt van Tilburg. Denk aan John Feskens en Joris Mathijsen. Jatto Ceesay komt van iets verder: in 1995 kwam hij als groot talent naar Tilburg vanuit Gambia. De aanvaller speelde meer dan 200 wedstrijden voor Willem II, in misschien wel de beste jaren van de club.

Ceesay speelde alle wedstrijden toen Willem II in 1999 de Champions League in ging. Na zijn vertrek uit Tilburg in 2005, speelde hij vooral op Cyprus, totdat hij in 2012 stopte als profvoetballer. Daarna raakte Ceesay kwijt. Althans, op Twitter brak twee jaar geleden een zoektocht naar hem uit. Supporters, onder leiding van De Kruikenzeiker en Matthijs Snepvangers, begonnen via Twitter een zoektocht, met de hashtag #waarisjatto. De wildste theorieën gingen rond. Mensen vroegen zich zelfs af of hij nog wel in leven was.

Ceesay werd gevonden. Hij bleek in Liverpool te wonen en daar een trainerscursus te volgen. Ik ben benieuwd hoe het nu met hem gaat, hoe hij terugkijkt op zijn overgang van Gambia naar Tilburg aan het begin van zijn carrière, en wat hij ervan vond dat er via Twitter een zoektocht naar hem uitbrak. Via een behulpzame kennis van Ceesay uit Tilburg krijg ik zijn Engelse telefoonnummer, dus ik bel hem eens op.

VICE: Ha Jatto, hoe gaat het?
Jatto Ceesay: Goed! Ik heb er net een dagje trainerscursus op zitten. Ik woon nu in Liverpool, wist je dat?

Zeker. Hoe is het leven daar?
Het is oké. Ik woon hier nu zes jaar. Ik ben een echte scouser geworden, in plaats van een Tilburger, haha.

Ben je voor Liverpool of voor Everton?
Als ik moet kiezen, dan Everton. Omdat ik weleens met Marcel Brands heb gepraat, over of ik iets kan doen in de jeugdopleiding van Everton. Hij is daar nu directeur. Kijk, er worden hier een hoop talentvolle voetballers geboren van Afrikaanse ouders. Maar omdat ze hier opgroeien, hebben ze wel een andere mentaliteit. Ze hebben Afrikaanse roots, maar de houding van Europese kinderen. Daardoor blijven ze tot laat op straat, hebben ze weinig respect voor hun ouders en verspillen ze hun talent. Met mijn ervaring als voetballer die uit Gambia kwam, kan ik ze eraan herinneren wat hun roots zijn, zodat ze zich beter kunnen focussen op school en voetbal. Je kunt geen dubbelleven leiden en het maken als profvoetballer.

Dus het gaat om een baan als een soort mental coach?
Ja, dat ook ja. Ooit wil ik terug gaan naar Gambia en bondscoach worden van het nationale elftal. Maar dan moet ik eerst hier wat ervaring opdoen.

Je voetbalcarrière begon in Gambia. Hoe ging dat?
Walidan Sens was in de jaren negentig het Ajax van Gambia. Ik ging daar als jeugdspeler op proef en werd aangenomen. Mijn eerst wedstrijd ging heel goed. Ik scoorde een goal in de laatste minuut en vanaf dat moment kende iedereen in het land me. Ik was toen pas zeventien jaar.

Toch duurde het nog tot je twintigste voordat je naar Willem II kwam.
Ik ben eerst op proef geweest bij RWDM in Molenbeek, maar ik werd teruggeroepen door de Gambiaanse minister van Sport, omdat ik met het nationale team mee moest doen aan een toernooi in Sierra Leone. Daarna kwam Birmingham City langs. Ze boden me een tweejarig contract aan dat ik meteen tekende, maar na vijf maanden wachten kreeg ik geen werkvergunning in Engeland. Gelukkig kwam ik toen in contact met scouts van Willem II. Martin van Geel zag me spelen en gaf me een contract voor een jaar. Zo begon ik bij Willem II.

Hoe was het om van Gambia naar Tilburg te komen?
In Gambia praatte het hele land over mij. Die comfortzone liet ik opeens achter me. Dat moest ik accepteren en dat was moeilijk. In Gambia was ik de ster; op de training kon ik met de bal doen wat ik wilde. Maar toen ik net bij Willem II was, gebeurde er iets wat ik nooit zal vergeten. Ik dribbelde de hele tijd, hup, met de bal. De coach, Theo de Jong, raapte de bal ineens op en gaf die aan mij. Hij zei: “Jatto, je speelt alleen maar voor jezelf. Neem de bal maar mee naar huis.” Zo leerde ik een hoop. Ik moest me aanpassen. Daarom begon ik de eerste jaren op de bank.

Het ging pas lopen in 1997, toen Co Adriaanse trainer werd van Willem II.
Klopt. Toen veroverde ik mijn basisplaats. Als je nu iemand spreekt in Tilburg uit die tijd, zullen ze allemaal zeggen: “Jatto is gek. Hij is agressief, niemand op de training fuckte met hem.” Ik zorgde dat ik respect kreeg in de kleedkamer. Ik werkte hard. Elke training schopte ik wel iemand. En als je mij schopte, moest je rennen. Want als ik je te pakken kreeg, ging je eraan. Zo ging het.

Op een dag riep Co Adriaanse me op zijn kantoortje. “Jatto, waarom ben je op de training zo agressief? Dat zijn jouw collega’s,” zei hij. Ik legde hem uit dat ik veel monden had om te voeden in Gambia. De ouders van mijn Nederlandse medespelers hadden het geld meestal niet nodig, maar de mijne wel. Dat begreep Co Adriaanse gelukkig. Hij zei toen dat hij respect voor me had. De training is voor mij een oorlog.

Het klinkt alsof Co Adriaanse en jij een goede band hadden.
Ik waardeer hem enorm. Hij is arrogant en keihard, maar hij maakt je wel beter, snap je? Geloof me, het is niet fijn om met hem te werken. Maar als ik thuiskwam, besefte ik altijd dat het goed voor me was, omdat hij het beste in me naar boven haalde.

Hoe was jouw band met de supporters van Willem II?
De supporters waarderen me, omdat ik mijn hele carrière aan Willem II heb gegeven. Je kunt het checken, ik ben de enige speler van Willem II die alle zes wedstrijden van Willem II in de Champions League heeft gespeeld. Alle grote dingen die Willem II heeft bereikt, heb ik bereikt. Zelfs John Feskens, Raymond Victoria en Joris Mathijsen hebben dat niet gedaan. Niemand. Alleen ik. De supporters van Willem II noemen me de koning van Gambia. Ze waarderen me nog steeds.

Twee jaar geleden brak een zoektocht naar jou uit, die op Twitter trending was, met de hashtag #waarisjatto. Nederland was je kwijt.
Ja, dat neem ik de supporters niet kwalijk, maar de club wel. Die wisten gewoon waar ik zat. Ze hadden mijn nummer. In Engeland zeggen we in zo’n geval: give the devil his due. Snap je?

Niet helemaal. Leg eens uit?
Geef mij de eer, het respect. Zelfs John Feskens heeft nooit in de Europa Cup of Champions League gespeeld met Willem II. Het is ook niet zo dat ik er even bijgekocht ben toen Willem II Europees succes kreeg. Ik en de andere spelers haalden dat. Wij werkten voor de Champions League, en ik begon elke wedstrijd. Toen we tweede werden en iedereen versloegen, zelfs Ajax en PSV, stond ik altijd in de basis. Toch?

Wat vind je dat Willem II moet doen? Meer contact met jou zoeken?
Ik heb tien jaar voor die club gespeeld. Ik hoef er geen baan als trainer, maar geef mij de eer. Er zitten genoeg spelers met een buitenlandse afkomst in de jeugdopleiding van Willem II. Naar wie kunnen zij opkijken? Ik ben door dik en dun gegaan met Willem II, ken er elke hoek. Ik zou hen kunnen vertellen wat ik heb geleerd.

Weet je dat Martin van Geel net is teruggekeerd bij Willem II als algemeen directeur?
Is hij terug? Dat is een verrassing! Hij heeft daar niks over gezegd. Mooi voor Willem II. Luister, het ging slecht met Willem II nadat Martin van Geel vertrok, omdat er daarna mensen kwamen die niks van Willem II wisten, zoals Barry Hulshoff. Als Willem II nu weer succes gaat hebben, komt dat door Martin van Geel. Je gaat het zien. Martin was als een oom voor mij. Als Martin bij me is, kan ik rustig slapen, omdat ik hem vertrouw. Martin weet wat ik voor Willem II heb gedaan. Martin van Geel heeft Jatto Ceesay gemaakt, dat zeg ik je. Hij heeft me laatst ook aan Marcel Brands voorgesteld, om te praten over die baan bij Everton.

Het klinkt alsof je er veel vertrouwen in hebt dat Van Geel Willem II gaat helpen.
Hij gaat alle shit daar opruimen, ik zeg het je.

Bedankt voor het gesprek Jatto.
Jij ook bedankt, doe iedereen daar de groeten.