Bekijk hier de foto’s van het drie dagen durende hoogtepunt genaamd Woo Hah!

Check al onze verhalen en video’s over festivals op deze pagina.

Een paar jaar geleden maakte Puna een korte docu over de jongens van ANBU, ver onder de rivieren. Na ongeveer een minuut zie je een soort gekke slungel op een klein zolderkamertje een freestyle in een microfoon brabbelen. Je hoort de beat niet, waardoor het een beetje lijkt alsof een verward persoon je iets probeert uit te leggen waar hij geen verstand van heeft. Dit gewauwel is door een productioneel wonder uiteindelijk de geweldige banger Maasblvd geworden, en jaren later ineens mijn favoriete Woo Hah!-moment ooit, want precies toen Rarri Jackson – de slungel uit die video – dit nummer afgelopen vrijdag inzette, brak het hele publiek als een soort sloopbedrijf dwars door de vloer van het podium van de Lil Cube, een podium in de vorm van een suikerklont dat wij dit jaar met Noisey mochten hosten.

Klinkt als een ramp, in ieder geval logistiek en organisatorisch, maar het instorten van de hele bende zette op vrijdagavond exact de toon voor een groot deel van alle shows op het festival. En dat bedoel ik niet als in: de boel is slecht georganiseerd en wordt gesloopt, maar juist totaal het tegenovergestelde. Namelijk op de manier dat een hele hoop artiesten op verschillende momenten in Hilvarenbeek een bepaalde vorm van geschiedenis heeft geschreven dit weekend.

We vroegen op Woo Hah! ook aan de bezoekers hoe je in gódsnaam je dure rip schoonhoudt tijdens het kamperen in de modder. Het artikel gaat verder onder de video.

Travis Scott, bijvoorbeeld. In 2014 zag ik hem voor het eerst live, in het Amsterdamse Oosterpark, toen Appelsap daar nog werd gehouden. Hij kwam die dag veel te laat aan op het podium, bedreigde vervolgens voor een groot publiek de geluidsman omdat z’n tunes volgens hem niet hard genoeg stonden, om vervolgens een matige show te geven waarin hij ook nog Sef en The Flexican wilde aanvallen, die alvast de spullen voor hun set op het podium rolden. Nu, vijf jaar later, bewijst hij van etter te zijn gegroeid naar een van de grootste artiesten van de wereld, die met een sicke liveshow en gestoorde visuals met gemak helemaal in z’n eentje een festival kan omtoveren tot een wereld die hij zelf heeft ontworpen.

Of Stormzy. Een paar weken geleden gaf hij een iconische show op Glastonbury, inclusief een enorm koor op het podium, een kogelwerend vest ontworpen door Banksy en talloze andere toeters, bellen, bommen en granaten. Z’n show op Woo Hah! was meer ingetogen – het is ook moeilijk om een voltallig gospelkoor in een busje van Schiphol naar Hilvarenbeek te brengen – maar als je zoveel rust kunt uitstralen in je voorkomen en je stem, voor een groot deel van alle 37.000 bezoekers op de zaterdag, zijn er weinig puntjes van verbetering aan te wijzen.

Winne ook; ja, hij is stokoud in hiphopjaren en nee, hij past misschien op het eerste gezicht niet op een line-up thuis die grotendeels ontworpen lijkt te zijn zodat zestienjarige jongens de hele dag tienerzweet kunnen uitwisselen in een moshpit, maar aan de andere kant is het aan zijn show af te zien dat hij heel veel jaren heeft gehad om te oefenen. De manier waarop hij tracks als Geef 8 en Lotgenoot rapt verraadt geen moment dat ze zo lang geleden zijn gemaakt dat ze bijna zelf een kaartje voor Woo Hah! mogen kopen.

Eigenlijk is de grootste kritische noot dit jaar dat er zoveel goede acts geprogrammeerd staan dat je de hele dag als een gek rondjes loopt over het terrein, omdat het grote FOMO-spook je anders komt halen. Onze fotograaf Roos Pierson is schijnbaar nogal bang voor spoken, want ze holde in sneltreinvaart het terrein over om de volgende foto’s te maken:

Wil je meer van dit? Volg ons dan ook op instagram.