Hoe Romeo Castelen herboren werd in Australië, Korea en China

Sommige voetballers hebben een carrière als een zonnetje, anderen verpesten het zelf. Weer anderen hebben botte pech. Romeo Castelen (34) valt in die laatste categorie. Zijn carrière liep als een trein tot eind 2007. Hij ging van ADO Den Haag naar Feyenoord, werd Oranje-international en verdiende een mooie transfer naar HSV. Maar toen had hij een knie-operatie nodig en ging het helemaal mis.

De operatie ging niet goed, waardoor Castelen nog een paar keer onder het mes moest en bijna drie jaar niet aan spelen toekwam. Hij speelde daarna even bij Volga Novgorod in Rusland en herpakte zijn ritme bij RKC Waalwijk. De afgelopen drieënhalf jaar ging Castelen op avontuur in Australië, Zuid-Korea en China. Nu is hij terug in Nederland. Om erachter te komen hoe het met Castelen gaat en is gegaan, sprak VICE Sports met hem af in Den Haag.

VICE Sports: Ha Romeo, jouw contract bij het Chinese Zhejiang Yiteng is een paar dagen geleden afgelopen. Ga je daar nog verlengen of zoek je een nieuwe club?
Romeo Castelen: De club komt een van deze dagen naar Nederland toe, dan gaan we het even bekijken. Ik sta voor alles open. Misschien ga ik niet terug naar Yiteng wordt het wel een andere bestemming. Nu heb ik gewoon vakantie en ben ik druk onderweg.

Waar ben je druk voor onderweg?
Ik bezoek veel vrienden en ben vooral heel veel met familie, mijn zussen en kinderen. Ik ben bijna een jaar weggeweest. Nu ik hier ben, probeer ik iedereen te zien. Ik weet nooit wanneer ik weer een telefoontje van een club krijg en weg ben. Ik kijk nu ook alvast naar wat ik hier ga doen na mijn voetbalcarrière. Ik zou het mooi vinden om dan bezig te zijn met spelersbegeleiding, zodat ik spelers mee kan geven wat ik heb meegemaakt.

Je woont nu hier in Den Haag. Bij ADO zit Ricardo Kishna, die voor de zoveelste keer een zware knieblessure heeft. Heeft hij jou al gebeld voor advies?
Nee, ik ken hem niet persoonlijk, maar hij kan me altijd bellen. Ik heb Jeffrey Bruma wel gesproken toen hij geblesseerd raakte aan zijn knie. We zaten mijn laatste jaar bij HSV samen in de selectie. Hij belde me op toen het mis ging begin dit jaar: “He Romeo, hoe deed jij dat toen met je knie?”. Ik heb een paar gesprekjes met hem gehad. Dan stuurde hij video’s van de oefeningen die hij deed, zo coachte ik hem een beetje. Ik was zo blij toen hij laatst weer minuten maakte.

Kom je nog weleens bij Feyenoord over de vloer?
Ik ben al heel lang niet bij Feyenoord geweest. Laatst was ik wel bij HSV. Daar heb ik een heel warm gevoel bij, hoe gek dat ook klinkt. Het gaat er hard aan toe bij zo’n grote club, dat heb ik van dichtbij gezien. Spelers die niet presteerden of geblesseerd waren, werden zo verkocht. Maar ze verlengden mijn contract zelfs toen ik geblesseerd was. Het zegt mij heel veel hoe ze bij HSV met me zijn omgegaan. Ze hebben altijd mijn rug gehad, hoe moeilijk mijn situatie ook was.

Wat ging er precies mis bij HSV? Je lag er bijna drie jaar uit.
Ik had een knie-operatie nodig en liet dat doen bij het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam. Doktor Rien Heijboer opereert ik weet niet hoeveel knieën, maar bij mij ging het niet goed. Dat had een flinke nasleep en de revalidatie bij Fysiomed ging ook niet goed. Ik was toen international en bij Hamburg werden ze helemaal kriegelig omdat de revalidatie zo lang duurde. “Het heeft nu zeven maanden geduurd en je kunt nog steeds niet joggen,” zeiden ze. Toen gingen ze zelf kijken en bleek het mis te zitten.

Ik ben daarna in Duitsland geopereerd en daarna nog een keer in Amerika. De revalidatie van die operaties heb ik gedaan bij Dick van Toorn. Hij heeft veel voor mij betekend. Hij had thuis allemaal ouderwetse apparaten staan, specifiek gericht op bepaalde spieren. We gingen back to basics en samen hebben we het gered. Ik was heel blij dat Dick het nog kon meemaken dat ik weer kon voetballen. Hij was supertrots. Sindsdien heb ik nooit meer een zware blessure gehad, die moet ik wel even afkloppen.

Hoe gaat het als zo’n operatie fout gaat? Heb je een schadevergoeding geëist?
Nee, we zijn allemaal mensen. Ik stapte erin met die arts, we kenden elkaar van Feyenoord. Hij deed zijn best, maar had die dag waarschijnlijk een slechte dag. Ik zie niks als pech. Alles gebeurt met een reden in het leven. Dit is mijn pad en het had zo moeten lopen. Daarna heb ik veel mensen leren kennen en zoveel andere mooie ervaringen gekregen. Anders had ik misschien nooit in Australië en Korea geleefd.

Heb je dokter Heijboer nog weleens gesproken?
Nee, dat vind ik wel jammer, omdat we elkaar veel hebben gesproken tijdens de eerste revalidatie. Toen het mis bleek te zitten, belde ik hem op om hem te vertellen dat ik weer geopereerd zou worden. Hij vond dat oké en daarna heb ik hem nooit meer gesproken.

Tuurlijk, ik snap dat hij gewoon een arts is en zijn werk doet. Maar omdat ik een iets persoonlijkere band met hem had, had ik het wel mooi gevonden als hij daarna de telefoon nog had gepakt om te vragen hoe de operatie was gegaan. Dat is niet gebeurd. We zijn allebei doorgegaan. Maar het is goed zo. Ik hoop dat hij heel veel goede dingen doet voor andere spelers en mensen die bij hem langskomen.

Je zei net dat je niets als pech ziet. Waarom niet?
Ik heb van huis uit een bepaalde basis meegekregen. Bij ons wijs je niks aan als een tegenslag. Wij denken alleen maar in oplossingen. We zijn als gezin ergens doorheen gegaan (Castelen verloor zijn tante en zus bij de SLM-ramp, red.) en zijn sterk gebleven. Als er iets negatiefs gebeurt, moet ik kijken hoe ik daaruit kom en wat ik daaruit kan leren. Zo benaderde ik het ook toen ik geblesseerd was. Die honger is er altijd geweest. Je ziet nu vaak dat voetballers denken dat het allemaal vanzelfsprekend is. Maar dat is het niet. Zelfs wakker worden is niet vanzelfsprekend.

Het gaat dus om de waardering voor het dagelijkse.
Zeker. Ik kom van Suriname, met helemaal niks. Uiteindelijk heb ik hier via mijn school en voetbal mezelf een mooi leven aan mijzelf en mijn gezin kunnen geven. Ik heb zoveel gezien van de wereld. Wie had dat gedacht van een jongetje dat op zijn negende van Suriname naar Nederland kwam?

Na het blessureleed bij HSV heb je heel even in Rusland gezeten en daarna een seizoen bij RKC Waalwijk. Hoe kwam jouw transfer naar Australië daarna tot stand?
Kijk, ik ging van ADO naar Feyenoord en HSV. Dat ging omhoog. Het was hard werken, maar easy-going. Maar toen ging het mis en moest ik opnieuw beginnen, eerst in Rusland en daarna bij RKC. Op basis van dat seizoen bij RKC belde Tony Popovic, toen de trainer van Western Sydney Wanderers, me op. “We must get you on our team,” zei hij.

Dat een club mij weer wilde hebben… dat was voor mij de grootste transfer uit mijn carrière. Niet eens financieel, maar omdat ik weer echt voetballer werd. “If you come here, we are going to win the Asian Champions League and we will go to the World Cup for Clubteams,” zei Popovic. Ik vond dat wat overdreven, maar goed, ik ging er gewoon heen. Shinji Ono had toevallig ook bij Western Sydney Wanderers gespeeld en zei me dat het er geweldig was.

Was het leven in Sydney ook geweldig?
Dat is gigantisch. De hersteltraining deden we vaak joggend op het strand en daarna gingen we de zee in met de groep. Ik zeg je eerlijk, het leven hier zou ik zo inruilen voor Sydney. Het is dat ik een zoontje heb die ook graag wil voetballen en in de jeugd van Sparta zit. Maar het leven in Sydney… Mensen zijn er bezig met hun lichaam, maar genieten ook van hun leven, gaan met een biertje naar het strand, surfplankje erbij.

Ben je er zelf ook gaan surfen?
Nee man, wakeboarden wel een beetje, maar surfen vind ik wat eng met die haaien daar. Ik was er wel veel in het water en op het strand. Als ik om een uur of één klaar was met training, haalde ik mijn kinderen op van school. Rondom Sydney alleen al heb je zeventig stranden, dus die gingen we allemaal af. We voelden ons ook veilig daar. Onze deur stond altijd open. Een heerlijk leven. Maar ik wilde het sportief wel goed doen. Ik kwam er geen vakantie vieren. Dan ga je het daar niet redden.

Dat lukte ook, jullie hebben de Aziatische Champions League gewonnen.
Alles wat Popovic me aan de telefoon beloofd had, kwam uit. We wonnen de Aziatische Champions League en gingen naar de wereldbeker voor clubteams, waar ik na Clarence Seedorf als tweede Nederlander heb gescoord. Daar misten we op een haar na de halve finale tegen Real Madrid. We hadden niet zulke goede faciliteiten, maar als we thuis speelden in Sydney zat er altijd 22.000 man in het stadion.

Ik heb bij Western Sydney Wanderers ook mijn eerste hattrick gemaakt als profvoetballer. Ik krijg meteen kippenvel nu ik erover begin te vertellen. Het gebeurde in de halve finale van de play-offs om de titel. We kwamen thuis na 25 minuten met 0-3 achter. Maar ik had een geloof dat we het zouden halen. Ik schoot een vrije trap erin, wat niet regelmatig gebeurde, en maakte er daarna nog twee. We wonnen uiteindelijk met 5-4 in de verlenging. Die wedstrijd was een gekkenhuis.

Hoe is jouw tijd bij Western Sydney Wanderers op zijn einde gelopen?
Mijn contract liep af en we kwamen er niet uit. Ik was wel bereid minder te gaan verdienen, maar de verhouding moest wel kloppen met wat ik presteerde. De club had andere ideeën en we zijn goed uit elkaar gegaan. Toen kreeg ik een belletje uit Zuid-Korea, van de Suwon Bluewings. Ze hadden me met Western Sydney Wanderers tegen FC Seoul zien spelen in de Aziatische Champions League. Zo is Korea op mijn pad gekomen.

Wat voor club is Suwon Bluewings?
Een hele grote. Ik werd overal opgehaald in mooie auto’s, business class gevlogen, mijn huis werd voor mijn komst goed geregeld en we hadden goede sauna’s en jacuzzi’s. De structuur van de club was als bij grote Europese clubs, het deed me soms denken aan HSV. En ze trainen er ontzettend hard, elke dag twee keer, net als in Duitsland.

Maar je hebt er niet veel gespeeld en was snel weg. Wat ging er mis?
Ik kwam er in een lastige periode, halverwege het seizoen en Suwon Bluewings won niet veel wedstrijden. Ik speelde in het begin wel een paar wedstrijden, maar kreeg toen een beetje last van een hamstring, waardoor ik minder kon spelen. We wonnen de beker uiteindelijk nog wel, maar het was geen top halfjaar. Toen kreeg ik een aanbieding van Zhejiang Yiteng uit China. Ik heb daar lang over nagedacht, want ik verdiende goed bij Suwon Bluewings en mijn contract liep door. Maar ik wilde het avontuur wel aangaan. Pak ik China ook mee, dacht ik.

Hoe ging het er aan toe in de Chinese League One?
Zhejiang Yiteng is een kleine club, in een rijke Chinese textielstad. Er rijden daar op straat allemaal Bentleys, Porsches, niet te geloven. Ik heb vaak met de eigenaar en de andere buitenlandse spelers van de club om tafel gezeten over hoe we structuur aan konden brengen bij Zhejiang Yiteng. Ze waren daar bijvoorbeeld niet gewend dat je als speler een uur voor een training naar de club gaat en wat voor jezelf gaat doen om je voor te bereiden.

We gaven als spelers aan dat je dat wel moet doen. Een week later stond er opeens een splinternieuwe gym. Ik was echt door de eigenaar van de club gehaald, dus ik was een beetje zijn lieveling. Ik had daardoor privileges. Mijn huis was meteen tiptop geregeld, voor anderen duurde het een paar maanden. Ik mocht altijd business class vliegen. Als mijn gezin overkwam, werd alles door de club geregeld, hoefde ik helemaal niks te betalen. Maar goed, ik heb wel mijn werk gedaan. Als je niet presteert, ben je er binnen een week weer weg. Zo werkt het daar.

Was het voetbalniveau er een beetje te doen?
Als je daarheen gaat voor het goede voetbal, zit je wel echt fout. Die jongens lopen natuurlijk erg achter. De ballen komen net wat anders aan. Ik heb er bijna alles gespeeld, maar die structuur bleef een probleem. In het begin stonden we tweede in de competitie, maar gooiden ze de trainer eruit omdat hij een speler niet opstelde die de eigenaar erin wilde. Dat is dan wel weer China. De volgende trainer werd ook na zes wedstrijden ontslagen. Maar je weet waarvoor je erheen gaat. Als je dat goed in je achterhoofd houdt, kan je het wel even volhouden.

En nu komt die club speciaal naar Nederland om met jou te praten?
De directeur komt deze kant op en dan gaan we praten, maar ik wil eigenlijk niet weer zo ver spelen. Ik zit aan iets dichterbij te denken.

Waaraan denk je?
Dat is moeilijk te zeggen, omdat ik weet dat ik minder keuze heb op mijn leeftijd. Ik kan wel zeggen dat ik in Spanje wil gaan voetballen, maar dat wordt moeilijk. Het liefst zou ik in Dubai of zo spelen. Maar zo makkelijk is dat niet. In Nederland staan de deuren altijd open, dat weet ik wel.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.