We spraken Dries Roelvink over zijn veel te korte carrière als profvoetballer

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

We spraken Dries Roelvink over zijn veel te korte carrière als profvoetballer

Waar Dries is, is geen crisis.

Het is immers een man van veel talenten. Tegenwoordig is hij zanger, BN’er en een beetje de vader van. Maar wat veel mensen niet weten, is dat Dries Roelvink in een ver verleden ook profvoetballer was. Over dit hoofdstuk van zijn bestaan is weinig bekend, en dat is jammer. Dries had namelijk een interessante voetbalcarrière.

Dries Roelvink was 29 jaar toen zijn generatiegenoten in 1988 een legendarisch Europees Kampioenschap wonnen. Toch zat zijn voetbalcarrière er toen al lang en breed op. Dries vond het namelijk na drie jaar profvoetbal welletjes en besloot de voetbalwereld in te ruilen voor een bestaan als volkszanger.

Advertentie

We trapten een balletje met de 58-jarige artiest bij een café in Amsterdam en spraken hem over zijn gebrek aan discipline, zijn gevoelens van spijt en zijn liefde voor Cruijff.

VICE Sports: Ha Dries, er is heel weinig bekend over jouw voetbalcarrière. Wat voor voetballer was je eigenlijk?
Dries Roelvink: Toen ik 12 was zeiden mensen al: “jeetje, wat heeft die jongen een trap in z’n benen”. Maar wel stijfrechts hè, met links kon ik heel weinig. Dat was echt een handicap. Ik speelde achter de spits, wat tegenwoordig een 10 heet. Niet achterin, ik was sowieso niet verdedigend ingesteld. Ik wilde altijd acties maken, of passes geven. Ik was als type speler een beetje te vergelijken met Johan Neeskens, dat was mijn grote voorbeeld. Ik was misschien iets minder agressief, maar wel dynamisch en conditioneel sterk.

Foto’s door David Meulenbeld

Toch was je regelmatig in de kroeg te vinden. Heb je daar spijt van?
Die momenten van spijt zijn er wel geweest tijdens en na het EK ’88. Dat ik dacht: had je nou maar meer voor de sport geleefd. Ik zat namelijk ook een keer bij een soort UEFA-jeugd. Tussen 14 en 16 jaar, die leeftijd. Dan zit je al een beetje naar Oranje toe hè. Er zat echt wel iets in. Maar ja, mijn moeder was zangeres en mijn vader voetballer. Er waren jongens in mijn elftal die op zaterdagavond thuis bleven, die dan om half 11 ‘s avonds in hun badjas op de bank bij hun ouders zaten. Ik dacht: het kan niet dat jij morgen beter speelt dan ik omdat ik om vier uur ‘s nachts naar bed ga met een klein drankje op. En misschien met een meisje weg was.

Advertentie

Nee?
Nee joh, ik geloofde daar niet in. Mijn vader heeft echt geprobeerd om me thuis te houden. Op zaterdag heeft hij weleens wat dingen georganiseerd. Gezellig eten, m’n zus en m’n zwager ook van de partij en dan vragen of ik ‘lekker’ thuis bleef. Maar om half 12 kreeg ik de kriebels en stapte ik onder de douche. “Wat ga je doen?”, vroegen ze dan. Dan zei ik nog even naar het plein te gaan. Als ik dan de volgende dag om 12 uur moest verzamelen… Tsjonge, tot ruzie nog aan toe.

Je hebt in de jeugd van DWS samen gespeeld met John Metgod, die later naar Real Madrid ging. Maar jij hebt weleens gezegd dat je prima kon tippen aan John.
Nou ja, dat is moeilijk te zeggen. Maar we deden weinig voor elkaar onder, dat wel. Wat ik wel heel duidelijk zag, toen ik in het eerste elftal van DWS speelde, is hoeveel beter die Rijkaard en Gullit waren, die toen in de B-junioren speelden. Ze gingen door alles en iedereen heen. En John Metgod die je nu opnoemt, heeft zich fantastisch ontwikkeld toen hij later als libero ging spelen. Maar het was ook typisch zo’n jongen die op zaterdagavond thuis bleef.

Voordat je je carrière naar de vernieling hielp door het nachtleven in te gaan, heb je toch mooi een profcontract bij FC Amsterdam getekend. Hoe dan?
Bij DWS heb ik een seizoen in het eerste gespeeld. Ik was topscorer en het team werd kampioen. Dat was toen tweede klasse KNVB. En we zagen regelmatig die Tonny Bruins-Slot lopen, die was scout bij FC Amsterdam. M’n vader ging tijdens de wedstrijd een keer achter hem staan, Bruins-Slot had toen zo’n ouderwets notitieboekje. Dus mijn vader vertelde mij na de wedstrijd dat hij had gezien dat hij mijn naam had opgeschreven. Een dag of drie later, zitten we te eten. Echt, ik vergeet het nooit meer. Zegt m’n moeder opeens: “Er belde nog een man voor je Dries, meneer Slot ofzo.” “Slot?! Wat heb je gezegd?”, riep ik. Gelukkig had mijn moeder zijn nummer opgeschreven. Mijn vader belde toen terug. Ze wilden ons dus spreken in het Olympisch Stadion.

Advertentie

Wow, en toen?
Allebei mooie kleren aan, vader en zoon. Hij was mijn zaakwaarnemer haha, in hoeverre je daarvan kunt spreken. Zitten we daar in die bestuurskamer met Tonny Bruins-Slot, Cor van der Hart – ook een grote speler geweest – en Stoop. Heel indrukwekkend. Ze boden me een salaris van 800 gulden. Ik zou in een opleidingsteam komen en klaargestoomd worden voor het eerste. Echt, al hadden ze gezegd: je moet 500 betalen… Maar toen ging mijn vader plotseling moeilijk doen. Had ‘ie gehoord dat een jongen van Blauw-Wit bijvoorbeeld ooit 1100 gulden per maand had gekregen bij zijn transfer, dus hij ging niet akkoord met 800 voor mij. Hij stond op: “Nou heren, we gaan er weer vandoor, voor dat bedrag hou ik hem liever nog een jaar bij DWS.” Op de weg terug en de twee dagen daarna heb ik niks meer tegen mijn vader gezegd. Gelukkig werden we uiteindelijk teruggebeld. Opeens moesten we naar het Hilton komen. Nou, toen waren we sneller klaar. Ik hoefde alleen maar te tekenen.

Maar bij FC Amsterdam ging het dus fout.
Kijk, ergens wist ik ook wel dat je niet moet stappen voor een wedstrijd, maar het is zo moeilijk om een jongen van 18 dat aan z’n verstand te brengen. Of je moet zo gefocust zijn dat je alles laat. Vandaar dat ik maar een korte voetbalcarrière heb gehad. Het dieptepunt was het briefje van Bruins-Slot. Tonny had net een feest gehad op het Koningsplein en liep over straat, totdat hij mijn auto zag staan. Half geparkeerd op de stoep, om kwart over drie in de nacht voor een wedstrijd. Hij schreef een briefje, dat ik zelf ook wel zou begrijpen dat ik er de volgende dag naast zou staan en legde dat onder mijn ruitenwisser.

Advertentie

Diezelfde nacht kwam ik met een meisje bij mijn auto en trof ik dat briefje aan. Dat meisje over de rooie: “Van wie is dat briefje?! Zeker van een ander meisje!” Nou, was het maar zo. Dat verhaal ging natuurlijk door de club. Zo kreeg ik een beetje de naam van stapper. En je merkt het snel hoor, dat het minder wordt. Bij de coopertest liep ik 3400 meter. Twee jaar later had ik 3200 meter, terwijl ik alles had gegeven. Je merkt echt dat je lijf slecht reageert op weinig slaap en alcohol.

Na drie jaar Amsterdam was de maat dus vol. Zaten andere clubs niet op je te wachten?
In die tijd had ik een soort zaakwaarnemer, niet mijn vader, die een lijntje uitgooide. Hij had een videobandje met wat beelden van me die hij doorstuurde. Daardoor kon ik opeens naar Veendam, want daar zochten ze nog wel een nummer 10. Maar ik zou flink minder gaan verdienen. Ik dacht: hoe ga ik dat doen? Vijf keer in de week trainen en spelen, dat hele eind weg. Toen leerde ik een keeper kennen van Blauw-Wit, die speelde in de Hoofdklasse. Hij zei: “Dries, bij ons kun je ook aardig verdienen.” Toen heb ik een seizoen in de Hoofdklasse gespeeld, maar ik ging ook steeds meer talentenjachten doen. Daarna kwam ik in een artiestenelftal terecht, en werd het voetbal steeds van lager niveau.

En dat zingen, waarom kwam dat plotseling om de hoek kijken?
Ja, wist ik het maar. Waarom ik op m’n zestiende opeens onder de douche begon te zingen en platen ging kopen van Tom Jones en Ben Cramer, geen idee. Zat ik in m’n kamer die platen te draaien, en mee te zingen. Toen m’n moeder dat hoorde riep ze: “Ja! Zie je wel, hij heeft toch iets van mij.” M’n vader ging me pas ondersteunen in het zingen toen bleek dat het voetbal niets zou worden. Daarvoor zag hij het meer als een hobby.

Advertentie

Je hebt misschien niet alles uit je voetbalcarrière gehaald, maar je hebt wel met Cruijff gespeeld toch?
Dat maakt inderdaad een hoop goed. Iedereen van mijn generatie was gek van Cruijff. Ik had Cruijff al een keer eerder ontmoet, in 1979 op het vliegveld van Barcelona. Daarna nooit meer gezien. En toen, zo’n drie jaar geleden was er zo’n dag van de Cruijff Foundation waar ik zou optreden. Maar er werd ook gesport, en ik wilde wel meedoen. Dan kom je ’s ochtends zo’n ruimte binnen terwijl er voetbalteams worden gemaakt. En hoe ik het deed, weet ik niet, maar ik móést bij Cruijff. Dus ik heb snel even hetzelfde shirt als hij aangedaan. Toen heb ik twee of drie van die wedstrijdjes met hem gespeeld. Maar het mooiste moment… We waren nog niet zo lang bezig, toen hij zo’n schitterend steekpassje buitenkant gaf. Ik kom inlopen, en ik knal hem er in. Ik, gescoord op assist van Cruijff. Dus ik wil op hem aflopen en bedanken, maar dat vond hij te overdreven.

Wat deed zijn overlijden met je?
Jezus, ja. Echt een Kennedy/Fortuyn-moment. Van die momenten die je nooit vergeet. Waarvan je nooit vergeet waar je was toen je het nieuws hoorde. Ik was aan het parkeren in de PC, en de radio-uitzending werd onderbroken. Toen ik het nieuws hoorde, ben ik drie kwartier blijven zitten. Echt. Ik wilde niks missen. Het kon niet waar zijn. Ik had hem een week ervoor nog gezien met Max Verstappen, en tuurlijk zag hij er toen anders uit. Maar dit…

Advertentie

Hij was een groot mens, dat viel me erg op aan hem. Kijk, ik maak in de week 1000 foto’s met fans, maar hij tien keer zoveel. De hele dag stond hij met mensen foto’s te maken bij die Cruijff Foundation. Zo geduldig, zo knap. Je hebt misschien wel mijn omslagfoto op Facebook gezien, waar ik met Cruijff opsta. Ik zeg je: die gaat er nooit vanaf.

Ben je nog fanatiek supporter van Ajax eigenlijk?
Ik was in de jaren Cruijff, van de Europacups, een fanatiek Ajacied. Toen ging ik ook vaak naar De Meer, als mijn eigen voetbalschema het toeliet. Genieten. En als ik zelf moest voetballen, ging ik altijd even informeren hoeveel het geworden was. Maar de laatste jaren mis ik wat bij Ajax. Ik mis het Amsterdamse. Ja, je hebt nu Nouri uit Amsterdam. En Kluivert, die zag ik tegen Zwolle invallen. Als je dat ziet denk je: die speelt over vier jaar bij Madrid. Wat een niveau. Toch denk ik dat Ajax, met al die jonge jongens, te wisselvallig is. Ik denk dat PSV er uiteindelijk weer met de titel vandoor gaat.

Maar er is nog een club, Dries. Stel dat Feyenoord kampioen wordt, zou je op een eventuele huldiging optreden?
Nou, dat lijkt me geen slim plan. Ha, dat zou ik zelfs tegen mezelf niet kunnen goedpraten.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.