Nederlandse horecamedewerkers over hun gênantste blunders en uitglijders

Werken in de horeca is niet voor iedereen weggelegd. Het is fysiek zwaar, de dagen zijn lang en je lachspieren worden onder het mom van ‘gastvrijheid’ tot hun uiterste getest. Maar het heeft ook een ondergewaardeerd voordeel: de hilarische stommiteiten die je af en toe begaat. De combinatie van moeilijk uitspreekbare gerechten, loodzware dienbladen en menseigen klungeligheid zijn hét recept voor een gênante blunder of twee op zijn tijd. Al helemaal bij je allereerste horecabaantje, waar je nog met knikkende knieën tussen een obstakelparcours van smalle paadjes en uitstekende voeten en tassen moet zien te paraderen.

Op het moment van zo’n uitglijder kun je natuurlijk wel door de grond zakken, maar na een paar avonden in de horeca heb je wel genoeg grappige anekdotes in je arsenaal om op de eerstvolgende verjaardagsborrel alle lachers op je hand te krijgen. En dat maakt weer heel wat goed. We vonden acht blunderende horecamedewerkers bereid om hun verhalen te delen, en spraken ze over zweetdruppels die ongemerkt in een glas wijn plonzen, feestmuziek opzetten tijdens een condoleance-bijeenkomst en per ongeluk een aanzoek verklappen.

Ik werk bij een Frans restaurant in Amsterdam, met heel smalle paadjes tussen de tafels. Een tijdje geleden serveerden we roodbaars met wortel. Het was een heel onhandig gerecht, want de twee kleine wortels lagen als een soort bouwwerk los boven op de vis. Op een drukke zomerdag liep ik met drie borden – waaronder dat visgerecht – tussen de tafels door naar het terras. Maar voordat ik buiten was, begon opeens een van die wortels te rollen. Van de roodbaars af, over het bord heen en in één soepele beweging zo in het overhemd van een man die daar zat te dineren. De wortel landde in z’n nek, rolde door naar beneden, kwam er aan de onderkant weer uit en viel op de grond. Wonder boven wonder had de man zelf niks door. Nadat ik de borden had weggebracht, pakte ik de wortel weer op en holde ik naar de keuken. Ik wierp nog vlug een blik op z’n overhemd, maar daar zat gelukkig alleen een klein beetje salsa verde op.

Dat was trouwens niet het enige domme dat me is overkomen. Op een bloedhete zomerdag brak het zweet me echt uit. Nu zweet ik sowieso al veel, maar die dag was echt het toppunt. Mijn collega’s zeiden dat het leek alsof ik net gedoucht had. Toen ik op een gegeven moment bij een tafel stond, voelde ik opeens heel langzaam een zweetdruppel over mijn gezicht rollen. Van m’n voorhoofd, langs m’n neus, in het wijnglas van de gast. Ik schrok me rot, maar had ook eigenlijk geen tijd om er iets aan te doen, want het was hartje zomer en superdruk. Ik durfde het niet tegen hem te zeggen, dus ik liep snel weg en hoopte maar dat hij niks had gezien.

Toen ik 18 was stond ik een keer op een megadruk terras. Naast een terrasverwarmer, die wat gebreken vertoonde, zaten vier mensen te dineren. Het lukte me zelf niet om ‘m aan de praat te krijgen, maar een van de mannen merkte op dat er een schroef loszat. “Heb je anders even een baco voor me,” vroeg hij opeens. Dus ik gauw naar binnen, een bacootje inschenken en weer naar buiten brengen voor die man. Hij keek me verbaasd aan en proestte het toen uit. Bleek hij een merk gereedschappen te bedoelen, genaamd Bahco.

Op een dag kwam er een vrouw met haar dochter binnengelopen in ons restaurant. De vrouw had bloemen in haar handen, dus ik grapte: "O wat leuk, je hebt bloemen voor me meegenomen!" Ze kon er niet om lachen en zei: "Nee, die zijn van mij." Achteraf gezien had ik het daar beter bij kunnen laten, maar ik was in een lollige bui en vroeg haar waarom zij wel bloemen kreeg en ik niet. "Ik heb net mijn man begraven," vertelde ze. "Daarom krijg ik bloemen, en jij niet." Ik stond met m'n bek vol tanden en schaamde me heel erg. Ik heb een paar keer m'n excuses aangeboden en iemand anders gevraagd de tafel over te nemen.

Laatst had ik eens een vervelende vent aan de bar. Hij liep al de hele avond irritant te doen en probeerde af te dingen op drankjes. De maat was vol toen hij een Tennessee Honey-whisky bestelde en mij er vervolgens van beschuldigde dat ik Red Label voor hem had ingeschonken. Ik was ervan overtuigd dat ik de juiste drank had ingeschonken, maar hij bleef erbij en begon zelfs agressief te worden. Op een gegeven moment had ik het helemaal gehad en heb ik hem eruit laten zetten. Toen hij eenmaal de deur uit was, ging ik toch eens proeven. Bleek hij nog gelijk te hebben ook. Daar baalde ik wel echt van. Hij mocht dan wel de hele avond vervelend zijn geweest, maar ik was degene die hier fout zat.

Ik bediende eens een Duitse gast met een glutenintolerantie en bij het uitserveren riep ik per ongeluk “gluten appetit!”. Hij kon er niet om lachen.

Ons restaurant trekt over het algemeen een wat rijker publiek, vaak gekleed in dure merkkleding. Op een zomerse dag bediende ik twee stellen die op dubbeldate waren. Een van de stellen had hun buggy nogal lomp geparkeerd op het terras, waar ik tijdens de bestelling al voor moest uitwijken. Toen ik later de drankjes bracht, begon het kind ontzettend hard te huilen, en verplaatste de moeder de buggy om naar wat spullen te graaien. Ik struikelde en kieperde het volledige dienblad – inclusief het dienblad zelf, met twee bier, twee rode wijn en een fristi – in een openstaande Louis Vuitton-tas. Ik snelde meteen naar de bar voor wat doeken om de schade te beperken, maar toen ik terugkwam lag er een grote, roze plas op de grond; de vrouw had haar tas al leeggehaald en omgekieperd op het terras. Nadat ik duizendmaal excuses had gemaakt en compensatie had beloofd, en mijn hoofd net zo rood kleurde als de binnenkant van de tas, begon ze te lachen. “Ik vond deze Louis toch al niet zo mooi,” zei ze. “Nu heb ik een reden om mijn man een nieuwe te laten halen”. Ik wist niet wat ik moest zeggen, maar zij ging hierna vrolijk door met haar gesprek. Aan het einde van de avond gaven ze zelfs nog een aardige fooi.

Ik stond achter de bar in een rustig café, terwijl er een bijeenkomst voor een overleden persoon gaande was. De sfeer was somber, dus ik wilde passende, rustige muziek opzetten. Maar toen klikte ik op de verkeerde afspeellijst, waardoor er opeens enorm vrolijke Russische feestmuziek door de speakers schalde. Een soort van It’s raining men, maar dan op z’n Russisch. Op zich fantastische muziek, maar natuurlijk niet voor deze gelegenheid.

Het restaurant waar ik werkte bevindt zich op een eiland, waar gasten met een boot naartoe komen. Als gastvrouw kun je altijd op een iPad zien wie er allemaal komen en hoe groot de groep is, zodat je de gasten bij het aanmeren goed kunt ontvangen. Ook staan er op de lijst soms extra opmerkingen die de gasten hebben doorgegeven, zoals “heeft een lactose-intolerantie” of “eet veganistisch.” Meestal neem je die lijst van tevoren door, maar dat had ik deze keer niet gedaan en dus las ik hardop de lijst voor toen de gasten aankwamen. “Een tweetal, tafel 31 in verband met een aanzoe…” Terwijl ik het uitsprak, besefte ik opeens wat er stond. De man zou een aanzoek gaan doen! Ik had het woord nog niet helemaal uitgesproken, en probeerde te doen alsof er niks aan de hand was. Helaas had de vrouw meteen door wat er aan de hand was en was de verrassing verpest. De man vond het gelukkig niet erg, want hij was heel zenuwachtig. Hij had haar eigenlijk pas aan het einde van de avond ten huwelijk willen vragen, maar nu kon hij het meteen vertellen en zich de rest van de avond ontspannen.

*Naam bekend bij de redactie

Volg MUNCHIES op Facebook, Instagram en Flipboard.