Op de koffie bij de man die het oudste pornotijdschrift van Nederland maakt

VICE spreekt de komende weken mensen die op hun eigen creatieve manieren geld verdienen in de porno-industrie, ondanks dat gratis porno je om de oren vliegt. Bekijk alle video's en artikelen op deze pagina.

Bovenstaande zou het begin kunnen zijn van een Libelle-artikel over het haken van mutsjes om gekookte eieren warm te houden, maar een paar zinnen later vertelt Karlijn: 'Ook leun ik graag op de rand van het bad en laat mijn kutje dan op de kraan zakken. Dat gladde metaal langs mijn hete doos, mmm…'

Het verhaal, Onder de douche met… Karlijn, staat in een recente editie van Candy, het oudste pornotijdschrift van Nederland. Het blad verscheen voor het eerst in 1968 en wordt nog steeds uitgegeven – tien keer per jaar. In 2016 trok de uitgever van Candy, Sandy Wenderhold, de stekker eruit: de verkoopcijfers waren zo hard teruggelopen dat het niet meer rendabel was. Wim en Ron, twee broers die voor het blad werkten, besloten dat het blad niet ten onder mocht gaan en namen de boel over. Inmiddels ontfermt alleen Wim zich nog over de juiste selectie tieten en piemen, nadat Ron besloot in een ballonnenfabriek te gaan werken.

Wim maakt Candy, en ook het soortgelijke pornotijdschrift Amateur, vanuit zijn kantoortje: een niet al te groot en ook zeker niet al te gezellig kamertje dat hij huurt in een metaalfabriek in het midden van het land. “Er is hier één keer een lezer langs geweest, een slaaf, omdat hij tassen met seksfoto’s had die hij graag aan me wilde verkopen. Hij kwam helemaal uit het noorden, Delfzijl geloof ik, en was vanaf het station op een OV-fiets hierheen gefietst. Toen hij binnen liep keek hij teleurgesteld. Ik zei: ‘Ja, wat had je verwacht, een sekspaleis met overal loslopende naakte vrouwen?’”

Hij maakt het blad samen met een tekstschrijver op afstand, die anoniem wil blijven. Wim heeft een grafische achtergrond, dus de vormgeving doet hij zelf. Dat scheelt flink in de kosten. Hij begon op z’n achttiende bij Candy als reproductiefotograaf: hij moest ervoor zorgen dat de aangeleverde foto’s naar film werden overgezet, zodat ze in grote aantallen gedrukt konden worden (we hebben het over de jaren tachtig). Wim: “De uitgeverij had zelf een vormgever, maar toen die stopte ging ik dat doen. Dat was net in de periode dat we op computers begonnen te werken.”

Qua inhoud is het blad volgens Wim in al die jaren vrijwel niet veranderd. “Dat is me ook weleens verweten door mensen om me heen; dat de verkoopcijfers teruglopen omdat het blad niet vernieuwend genoeg is. Maar hoe moet ik een neukactie nou heel anders in beeld brengen? Ik denk tijdens het maken ook weleens: dat die mensen het nooit zat zijn. Ik ben daar altijd wel erg mee bezig: dat een editie niet te veel op de vorige lijkt. Met precies dezelfde standjes en zo.”

Candy bestaat uit verschillende rubrieken, zoals Mijn Geheim, De strippende huisvrouw, en de contactadvertenties in het midden van het blad. Wim heeft een samenwerkingsverband met een aantal sekssterren, zoals de Vlaamse Hot Marijke en de Nederlandse Arinna Cum, die op regelmatige basis kopij inleveren. “Iemand als Arinna Cum vindt het gewoon leuk om op zondagmiddag een gangbang bij haar thuis te organiseren, daar foto’s van te maken, en die op te sturen. Ze schrijft er zelf ook nog een verhaal bij,” vertelt Wim. Er is ook een transseksueel met wie ik heel goed contact heb. Annet. Zo om de twee of drie nummers mail ik Annet of ze nog een leuk verhaal heeft, en dan krijg ik altijd een topverhaal terug. Door dit soort mensen blijft de Candy bestaan.”

Hij is ook altijd op zoek naar nieuwe auteurs. Bijvoorbeeld een vervanger van columnist Katy Bikini – zeg maar de Aaf Brandt Corstius van Candy – die er vorig jaar mee ophield. “Ik vind het doodzonde, maar ze had er geen tijd meer voor. Dat begrijp ik ook wel, je moet zo’n column elke keer maar weer zien te vullen met een deadline in je nek.”

Naast de ingezonden stukken, vaak met bijgeleverde, rauwe foto’s, bestaat Candy uit fotoverslagen waar Wim zelf de foto’s bij kiest. Via online beeldbanken, “de erotische variant van Shutterstock,” koopt hij fotoseries in van naakte en neukende modellen. Soms stuurt een lezer een verhaal in dat na wat redigeerwerk goed bij de foto’s past, en anders stuurt Wim de foto’s en een maximaal aantal woorden naar de tekstschrijver, die er een verhaal bij verzint. “Meestal geef ik hem een handvat, een idee voor een verhaal dat bij de foto’s past. Iets over vreemdgaan, of seks met je ex, zoiets. Soms zeg ik ook gewoon: ‘Hier zijn wat foto’s, verzin jij maar wat.’”

Wim schrijft ook altijd zelf een verhaal. Als inspiratie gebruikt hij andere verhalen op internet, of put hij uit z’n eigen dagelijks leven. “Laatst was ik met mijn vrouw in Maastricht uit eten in ons favoriete Italiaanse restaurant. We zaten bij de trap naar het toilet, en nog voor het hoofdgerecht liep er een vrouw met een kort rokje de trap op. Ik kijk dan natuurlijk beleefd weg, ook toen ze later voor een tweede keer de trap op liep. Maar de derde keer slaat mijn fantasie toch op hol. Mijn vrouw ziet altijd meteen aan m’n kop dat ik een verhaal heb. Ze zei: ‘Vanavond zit jij een verhaal te schrijven!’ Meestal maak ik dan even een notitie in m’n iPhone, zo van ‘trap’, ‘rokje’, ‘nummertje op het toilet’ – want daar eindigt het natuurlijk. En als ik dan ’s avonds thuis ben kruip ik meteen achter m’n computer en ga ik schrijven.”

En dan zijn er nog de contactadvertenties – meer dan dertig pagina’s vol. Bijvoorbeeld, naast een foto van een man met snor, sik en lang haar:

Naast contactadvertenties krijgt Wim ook zelfgeschreven seksverhalen opgestuurd met de post. Hij laat een brief zien van een man die twee kantjes vol heeft geschreven over zijn geile buien.

Soms zijn de verhalen bruikbaar en typt Wim ze woord voor woord over. Daarna gaat er nog eindredactie overheen. Andere verhalen halen het blad niet. Bij twijfelgevallen overlegt Wim met z’n tekstschrijver. “Laatst kreeg ik met de post een verhaal van een man die zijn hele seksuele geschiedenis beschreef. Het was een beetje dubieus en op het randje, want er zaten incestueuze dingen in. Het ging over hem en zijn moeder. Maar het was wel echt zijn verhaal, en het was in de jaren zestig; een heel andere tijd. We hebben het uiteindelijk wel geplaatst, met kleine aanpassingen. Daar belde hij later nog over op – dat hij dat jammer had gevonden.”

Bekijk ook: Achter de schermen bij een sekslijnmedewerker.

De handgeschreven brieven zijn typerend voor de Candy-lezers. “Ik weet natuurlijk niet precies waarom mensen de Candy lezen, maar ik denk toch vooral omdat ze geen internet hebben, of niet goed weten hoe ze ermee om moeten gaan. Als je een abonnement afsluit mag je een dvd uitkiezen, maar veel mensen zeggen: ‘Ik hoef geen dvd want ik heb toch geen dvd-speler.’ Tsja, als je dat al niet hebt, heb je vast ook geen internet.”

In de hoogtijdagen, de jaren zeventig, werden er van elke editie meer dan honderdduizend exemplaren verkocht. Tegenwoordig kun je het blad in bijna geen enkele winkel meer kopen. “Benzinepompen hebben liever broodjes dan boekjes,” aldus Wim. Het aantal mensen met een abonnement op het blad ligt ergens in de honderdtallen. Dat aantal is de afgelopen jaren ongeveer gelijk gebleven. “Een deel van de lezers viel weg toen we stopten met acceptgiro’s uitdelen, omdat ze niet weten hoe je moet internetbankieren. Een abonnee belde me op en zei: “Ik ben al vijftien jaar lid, maar hoe moet ik vanaf nu het geld bij jou krijgen? Ik zei nog: ‘Ik wil het met liefde bij je ophalen’, maar ja, hij woonde ergens in Limburg. Uiteindelijk zei hij: ‘Ik ga wel naar de buurvrouw om te vragen of zij het wil overmaken.’”

Het zegt ook iets over de band die Wim met veel lezers heeft. Soms doet hij zelf een Candy door de brievenbus van een lezer. “Alleen als het een beetje in de buurt is hoor. Vorig jaar bestelde iemand twee jaargangen Amateur en een jaargang Candy. Hij woonde in Alphen aan den Rijn, en ik moest die week toch richting Amsterdam, dus heb ik het even langs gebracht. Het stelt niet veel voor, maar het is voor de mensen toch leuk.”

Sommige lezers bellen hem regelmatig op. “Ik werd tot voor kort vaak gebeld door een jongen die enorm stotterde. Er was haast niks van te verstaan, maar het was zo’n lieve jongen. Die belt me dan om elf uur ’s avonds op, om te vragen of ik nog nieuws heb, en wanneer de volgende Candy uitkomt. Dan kletsen we even, en twee dagen later belt hij weer. Het is ook gewoon een beetje aandacht wat zo iemand zoekt. En je hoopt dat mensen begrijpen dat je met ze bezig bent. Dat je geen fabriek bent.”

Wim hoopt het maken van de Candy nog lang te kunnen doen. “Ik doe het echt alleen omdat ik het leuk vind. Ja, het spijt me, maar porno is gewoon leuk. Mensen reageren toch vaak raar als je zegt wat je doet, maar haast iedereen vindt het leuk om naar porno te kijken – waarom zou het zo anders zijn om porno te maken?” Wim heeft vaak in de media moeten lezen hoe het clichébeeld rondom het pornoblad – dat van door en voor viezige ouwe mannetjes – werd bevestigd. “Terwijl het helemaal niet heel anders is dan porno op internet. En bovendien is ongeveer een kwart van mijn lezers vrouw.” Hij twijfelde ook of hij met dit interview moest meedoen – de vorige keer dat hij ermee instemde kwam er een videoteam van Powned langs en werd er een schaars geklede meid op z’n schoot gezet, waarmee het cliché van vieze ouwe vent driedubbel werd bevestigd. “Terwijl het voor mij gewoon mijn vak is.”

Vorig jaar kwam het zeshonderdste nummer uit. Of er ooit een zevenhonderdvijftigste editie komt, of een duizendste, is moeilijk te zeggen, maar Wim blijft er nuchter onder. “Dat mensen weer grammofoonplaten kopen, dat snap ik nog wel, maar als zelfs zoiets treurigs als het cassettebandje weer terug kan komen, dan moet het met de Candy ook wel lukken.”

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.