Het verhaal van de Engelse Youtuber die bij FC Volendam tekende

Een negentienjarige jongen uit Engeland liep deze zomer opeens stage bij FC Volendam. Voetballen op professioneel niveau deed hij nooit, maar hij schitterde wel op YouTube, bij het team van Rising Ballers. Dankzij Wim Jonk en Jasper van Leeuwen, die nu de leiding hebben bij FC Volendam, heeft Darius ‘Zinho’ Johnson voor het eerst een contract getekend als profvoetballer.

Johnson komt uit Londen, en heeft een atypische weg afgelegd om profvoetballer te worden. Hij zat niet in een jeugdopleiding van een profclub, werd meerdere keren afgewezen, en is zelfs een jaar gestopt wegens privé-omstandigheden, maar vond via sociale media alsnog zijn weg. Dit is zijn verhaal, over Londen, kattenkwaad, Fortnite en Volendam.

Ik ben opgegroeid in Chelsea, samen met Ladbroke Grove en Kensington een van de rijkste wijken van Londen. Ik woonde er in een prima straat, al was mijn leven niet heel posh. Het was niet zo dat alles aan kwam waaien. Mijn vader bezorgde eten en is nu buschauffeur. Mijn moeder is een privéarts. Ik heb twee kleine broers, Justice en Tristan.

Van jongs af aan ging ik altijd al met mijn bal en voetbalschoenen naar de voetbalkooi in de wijk. Die was enorm, groen en met kunstgras. Ik heb er veel schaafwonden en blauwe plekken opgelopen. Tegenover de voetbalkooi zat een jeugdhonk. Daar ging iedereen na het voetballen naartoe. Het was een plek om te chillen, om de jongens van de straat te houden. In de suburbs heb je toch best veel gangs.

Iedereen in de wijk kent mij als ‘die voetballer’. “Hij kan ver komen,” zeiden ze dan. Toen ik 13 was, had ik mijn eerste trial bij Queens Park Rangers. Daarna heb ik ook stages en oefentrainingen gedaan bij onder meer Tottenham Hotspur, Crawley Town en Oxford United. Soms ging ik met mijn ouders, soms reed ik met de moeder van een vriend mee. Die stage bij Oxford deed iets met me. Ik was zeventien en reisde voor het eerst helemaal alleen. Ik stond om 04.00 uur op en moest zelf met het ov heen en terug. Door Google Maps wist ik de weg, maar het had geholpen als iemand mij kon brengen.

Mijn vader was vaak weg voor zijn werk. Ik heb altijd een goede relatie met hem gehad, maar hij was niet die vader die altijd met zijn zoon of dochter in het park voetbalt. Soms zagen we elkaar een tijdje niet, dan zag ik hem paar keer in de maand. Mijn ouders zijn gescheiden, dus het is moeilijk om ze allebei vaak te zien. Ik ben het meest bij mijn moeder. Ook zij heeft mij regelmatig gebracht, maar ze moest ook voor mijn twee kleine broers zorgen. Soms kon ik daardoor niet bij een stage komen. Ik voelde me dan hopeloos en niet gesteund, maar ik moest doorgaan met mijn leven.

Ik heb altijd geweten dat ik goed kon voetballen, maar nam voetbal niet altijd serieus. Op mijn zestiende heb ik voetbal zelfs even op een lager pitje gezet. Ik ging met jongens om die een slechte invloed op mij hadden. Dan wilde ik gaan voetballen, maar zeiden ze: “Nee, kom, we gaan uit.” We zaten niet in een gang of zo, maar ik hing vaak op straat en deed domme dingen. Ik haalde kattenkwaad uit, wij noemden dat anti-social behavior.

In dat jaar overleed mijn opa. Daar had ik het heel moeilijk mee. Mijn opa en ik waren heel close. Ik weet niet hoe het komt, maar van hem kreeg ik gewoon onvoorwaardelijke liefde. Hoewel hij nooit kwam kijken naar mijn voetbalwedstrijden, zei hij altijd dat ik voetballer bij Chelsea zou worden. Toen ik hem kwijt raakte, dacht ik: als u mij niet gaat zien, dan maakt het allemaal niet meer uit.

Ik zat een jaar lang letterlijk thuis. Ik kapte met mijn studie en voetbalde af en toe nog buiten, maar veel meer op mijn PlayStation. Mijn leven bestond letterlijk uit slapen, eten en gamen. Ik speelde de hele dag, tot vijf uur in de ochtend. Dan deed ik een oogje dicht en stond ik om drie uur in de middag op. Dan maakte ik ontbijt, zette ik de PlayStation weer aan en begon het riedeltje weer opnieuw.

Mijn moeder vond het maar niks dat ik niet werkte, maar voor mij persoonlijk was het de moeilijkste periode uit mijn leven. De videospellen waren een afleiding voor mij om niet aan mijn opa te denken. Op die manier vond ik blijdschap en heb ik zelfs met een team een wereldrecord verbroken: 43 kills in één potje Fortnite. Dat is meer dan een grote YouTuber zoals Ninja. Ik heb laatst nog eens gekeken en we hebben het record nog steeds.

Ik was op een gegeven moment zó goed in Fortnite, dat ik YouTuber wilde worden. Ik heb een paar video’s gemaakt en had er lol in, maar mijn moeder wilde dat ik een baan zocht. Ik heb een tijdje voor Deliveroo rondgereden en eten bezorgd. Ook werkte ik in een eetzaakje om wat zakgeld te hebben. Daar kocht ik dan eten, drinken of voetbalschoenen van.

Soms hielp mijn tante mij ook. Steun van je familie is belangrijk, omdat je de noodzaak voelt om hen blij te maken. Het is altijd tof om tegen iemand te zeggen: jij hebt dit gedaan voor mij, ik doe dit nu voor je terug. Ik ben echt een persoon geworden die van het leven geniet en aan mooie herinneringen denkt. Zo ben ik ook over mijn opa heen gekomen. Hij is trots op mij en ik doe nu wat hij altijd wilde dat ik deed: voetballen.

Rond mijn zeventiende ging ik weer voetballen, bij The Harrow Club, een team in de Sunday League. Met dat team speelden we een wedstrijd tegen Rising Ballers. Dat is een team dat jonge voetballers een platform geeft, door een hoop content rondom hun wedstrijden te maken. Zij zijn hot in Londen en iedereen kent ze. Ik wilde altijd al op hun instagrampagina staan en dacht: dit is mijn kans. Ik was geblesseerd aan mijn onderrug, maar ik nam het risico en deed vijftien minuten mee in de wedstrijd tegen Rising Ballers. Dat bleek genoeg. Ze zeiden: “Darius, we willen dat je voor Rising Ballers komt spelen.”

Vanaf daar ging het alleen maar beter. Ik speelde ineens met camera’s langs het veld en hoewel het anders was, raakte ik eraan gewend. Normaal ben ik best verlegen, maar op een gegeven moment vond ik de aandacht wel leuk. Jezelf laten zien voor de neus van supporters en de youtube-community, heerlijk. Na een dikke truc heb ik de bijnaam Zinho gekregen. We speelden een wedstrijd en ik had een mooie aanname met allebei mijn voeten tegelijk. We noemden ‘m de Zinho Touch.

Ik ging viral. Zo erg, dat ik opeens videoshoots mocht doen met Eden Hazard. Ik heb een Nissan-reclame gedaan, een shoot voor Puma, en nog eentje voor de nieuwe Premier League-bal. We werden naar Madrid gevlogen en ik kreeg shirts en schoenen met mijn naam erop. Gekkenwerk. Veel dingen komen niet zo gauw langs als je in een normaal team in de Sunday League speelt, maar Rising Ballers heeft het mogelijk gemaakt mijn idool te ontmoeten.

Na een tijd bij Rising Ballers werd Mahrez Bettache onze trainer. Met hem werkte ik al samen bij The Harrow Club en hij is echt familie geworden. Door hem heb ik nu de juiste mindset. Regen, sneeuw, het maakte niet uit: hij trainde met mij in een kooi in Ladbroke Grove. Het was zo’n plek zonder echte goaltjes, maar met een blauw speelveld. Ik werd er mannelijker als speler en leerde onwijs veel tijdens de sessies. Hij gaf mij echt een kick en zei ook: je hebt de potentie om een professionele voetballer te worden.

Na Rising Ballers heb ik vijf wedstrijden op semi-profniveau gespeeld bij Kensington & Ealing Barrow. De dag na onze laatste wedstrijd, chillde ik met mijn vrienden, tot ik opeens een telefoontje kreeg van mijn zaakwaarnemer: “You’re in at Chelsea. Tomorrow.” Mijn hart ging tekeer, ik dacht: gebeurt dit echt? Ik was negentien en had eindelijk mijn eerste échte trial te pakken. En dat bij mijn droomclub.

Ik ging naar Chelsea en trainde met gasten als Juan Familia-Castillo, Daishawn Redan en Ian Maatsen. Het ging goed en Chelsea wilde me houden. Maar Chelsea heeft op dit moment een transferban. Ze konden mij niet contracteren. Dat was een domper, maar ik probeerde positief te blijven. Om eerlijk te zijn, gaf het mij ook vertrouwen.

Mijn zaakwaarnemer had ook connecties bij FC Volendam en regelde dat ik deze zomer tijdens de voorbereiding op stage mocht komen. Het was raar om zo ver weg van mijn moeder te zijn. Na een paar trainingen en een oefenwedstrijd tegen Purmersteijn zeiden ze dat ik wel beviel. Ik heb een driejarig contract getekend en ik kan zeggen dat Volendam de juiste plek is voor mijn ontwikkeling. Het is kalm en ik heb goede mensen om mij heen, zoals Wim Jonk.

Ik zit vooralsnog vaak in het hotel, maar ik ontmoet nieuwe mensen en probeer de taal te leren. Laatst ben ik naar Amsterdam geweest met vrienden uit Londen. We zijn een hapje gaan eten, hebben een museum bezocht en het Red Light District gezien. Ook heb ik twee tattoos op mijn polsen laten zetten. Een voor mijn opa’s verjaardag, de ander voor zijn sterfdag. Als ik scoor, kus ik ze, net als Ronaldinho altijd deed.

Thuis luister ik veel naar de raps van NBA Youngboy. Hij rapt over dingen die ik herken in mijn eigen leven: “I don't know what I am doing, but I know I am getting to it.” Dit past helemaal bij mij. Er was een tijd dat ik niet wist wat ik aan het doen was, behalve dat ik ergens naartoe werkte.

Nu ben ik hier en moet ik mezelf soms echt even knijpen. Alles is zo enorm snel gegaan en het was soms moeilijk om mee te dealen. Af en toe ben ik letterlijk even gaan zitten om God te bedanken. Het is allemaal nog nieuw, maar dit seizoen wil ik gewoon een betere speler worden. Uiteindelijk is het mijn droom om bij Chelsea terecht te komen. Om die local boy te worden die het schopt van het pleintje tot zijn droomclub.