Waarom deze transgender vader ervoor koos zwanger te worden

Trystan Reese is al een tijdje vader, maar hij was nog nooit eerder zwanger geweest.

Reese (34) die in Portland woont met zijn partner Biff Chaplow, is ondertussen al acht maanden zwanger. Het stel heeft twee geadopteerde kinderen, een jongen van negen en een meisje van zes, die Chaplow's biologische neefje en nichtje zijn.

Ze adopteerden hun kinderen toen ze pas een jaar bij elkaar waren.

"We kregen een telefoontje over de verslechtering van hun thuissituatie, en ze zeiden 'jullie kunnen ze meenemen of ze gaan naar een pleeggezin", zegt Reese, die uit Vancouver komt.

"Samen besloten we ons best te doen om voor ze te zorgen."

Hoewel het eerste jaar zwaar was, zegt Reese dat hij en Biff van het ouderschap zijn gaan houden, en een paar maanden geleden kondigden ze aan dat ze een biologische baby gingen krijgen. Reese is als vrouw geboren, dus kan hij de baby zelf dragen. Hoewel hij benadrukt dat hij in geen geval de eerste transman is die zwanger is geworden, is hij zeker een van de meest spraakmakende; het verhaal werd door media over de hele wereld overgenomen.

We zochten Reese op om te praten over zijn zwangerschap en te vragen hoe hij omgaat met alle publieke belangstelling.

VICE: Waren jullie van plan om kinderen te krijgen of was dat iets dat jullie op dat moment besloten?
Trystan Reese: Het was iets dat we echt op dat moment moesten besluiten. We wilden graag stilstaan bij alle fases van onze relatie; niet direct samenwonen, niet meteen "Ik hou van je" zeggen. Uiteindelijk sloegen we een hoop stappen over. En Biff zei tegen me "als we dit doen, maak je de keuze om in ieder geval de komende achttien jaar met me te zijn."

Hoe was dat?
Ik raad het je niet aan om ouder te worden in crisistijden. Het was enorm moeilijk. Ze hadden vrij ernstig misbruik en verwaarlozing doorstaan. Ze waren zó klein, één en drie, en hadden heel veel aandacht en verzorging nodig. Het was een heel stressvolle tijd. Gelukkig is Biff de meest geweldige persoon en kregen we ook fantastische steun. Onze hele gemeenschap schaarde zich achter ons.

Waarom kozen jullie ervoor een biologisch kind te nemen?
Onze kinderen zijn zalig en we houden ervan om ouders te zijn. We waren al door een adoptieproces gegaan en we wisten hoe ongelooflijk zwaar dat is, zowel emotioneel als financieel. We wilden echt alles op onze eigen manier doen. Ik ben transgender en hij niet; we hebben alle nodige middelen om onze familie uit te breiden. En we kennen veel transgender mannen die als vrouw zijn geboren en kinderen hebben gebaard. Dus spraken we af met een team artsen hier in Portland, om zeker te weten dat het iets was dat mogelijk was op een veilige manier. Het is net als stoppen met hormonale anticonceptie; alle systemen komen weer op gang.

Hoe lang gebruikte je al hormonen?
Een lange tijd, dertien jaar.

Hoe was het om daarmee te stoppen?
Ik stopte met het nemen van testosteron en ze maakten echo's om zeker te zijn dat alles er gezond uitzag. Ik gebruikte het al zo lang dat de meest van mijn fysieke en cosmetische effecten niet zijn verdwenen. Mijn stem verandert niet en mijn baard valt niet uit. Ik zie er nog steeds volledig als man uit, buiten het feit dat ik op dit punt acht maanden zwanger ben. De enige verandering is dat ik weer een hormooncyclus heb, na die meer dan tien jaar niet te hebben gehad. Ik heb weer dezelfde hormonale ups en downs en de stemmingswisselingen die bij een cyclus kunnen komen kijken. Dat was een beetje zwaar om weer aan te wennen, maar ik dacht gewoon: Oh, blijkbaar is dit de tijd van de maand dat ik een wat korter lontje hebt.

Hoe verenig je zwanger zijn met je identiteit als man? Is dat überhaupt een probleem geweest?
Dat is wel ingewikkeld. Veel transgendermannen die ik ken zijn ooit zwanger geweest. Ze behoren tot mijn favoriete mensen, die ik als rolmodel beschouw. Het zijn goede, vriendelijke, zorgzame en liefdevolle mensen die dit proces hebben meegemaakt. Op sommige manieren, heb ik het proces van een kind krijgen en vrouw zijn van elkaar losgemaakt. Ik begrijp natuurlijk dat de overgrote meerderheid van de mensen die baby's krijgen vrouwen zijn. Ik ben al transgender. Ik doe al iets dat buiten de norm valt van wat mannen en vrouwen zouden moeten doen, dus voor mij is het niet zo dat ik denk dat het zó onverenigbaar is dat mannen geen kinderen zouden moeten hebben.

Heb je veel negatieve reacties gehad omdat je zwangerschap en geboorte hebt losgemaakt van het vrouw-zijn? Ik kan me voorstellen dat sommige vrouwen daar misschien defensief op zouden reageren.
Ik heb eigenlijk heel weinig negatieve reacties van vrouwen gehad. Ik denk dat de meeste vrouwen begrijpen dat de manier waarop mannen met kinderen, baby's en families omgaan verbeterd zou kunnen worden. Dat als meer mannen toegang hadden tot het proces van geboorte, ze meer betrokken zouden zijn.

Ik heb geprobeerd het respectvol te benaderen. Als ik naar zwangerschapsyoga ga, ga ik eerst naar de instructeur. Ik heb hetzelfde gedaan met zwangerschapsgymnastiek. Ik ging naar de instructeur en vroeg: "Is het oké als ik kom?" Er gaan momenten komen waarop vrouwen alleen met vrouwen willen zijn. Er is nog niemand geweest die zei: "Nee, je bent niet welkom." Er zijn alleen mensen geweest die zeiden: "We willen je er graag bij hebben." Het zijn voornamelijk mannen die ervan schrikken.

Vertel me daar eens over.
Het lijkt er wel op dat mensen bereid zijn om een transgender persoon, met enige terughoudendheid, te accepteren, zolang we nooit erkennen of toegeven dat we een beetje anders dan zij zijn. Dus als ik zeg: "Ja, ik ben een man" en "Ja, ik ga een kind krijgen", is er iets daaraan wat heel moeilijk is voor mensen. Ik wil niet zoals een biologische man zijn. Ik denk dat ik me in een unieke situatie bevind die ik waardevol vind en wil dat niet opgeven. Ik dacht echt dat wij als cultuur misschien klaar waren om ons idee te verbreiden van wie transgender mensen zijn. De boodschap is altijd dat wat ons transgender maakt is dat we onze lichamen haten en dat we er alles aan willen doen om ze te veranderen. Dat is de ervaring van veel transgender mensen; niet die van mij. Voor sommigen van ons is het oké om het unieke pad wat we hebben te omarmen en accepteren.

Hoe ga je om met online trolls?
Mijn partner vertelde me vroegtijdig dat als we ons verhaal vertellen, dingen echt gevaarlijk voor ons konden worden. En ik denk niet dat ik hem echt geloofde totdat dingen echt gevaarlijk werden. De engste dingen vond ik: mensen die ons berichten sturen hoe vies en walgelijk we zijn, en mensen die zeggen dat ze hopen dat de baby dood geboren wordt, omdat het beter voor ons zou zijn om een dode baby te hebben dan een baby die in ons gezin moet leven. En dat is bovenop het normale "Dit is geen man. Dit is een vrouw met een baard. Dit is een circusfreak." Dan is er ook nog de neonazistische alt-right groep in het noordwesten van de VS die ons verhaal heeft opgepikt. Toen hebben we nieuwe sloten op onze deuren laten zetten. We zijn een tijdje heel voorzichtig geweest in het openbaar, en bijvoorbeeld bij het ophalen van onze kinderen. Daarom is ons adres ook nergens te vinden.

Wat is de reactie geweest vanuit de transgemeenschap?
Ik had veel weerstand vanuit de transgemeenschap verwacht, en van de LHBT-gemeenschap in het geheel. Ik dacht dat, in het bijzonder, andere transgendermannen zouden zeggen dat ik het alleen nog maar ingewikkelder voor ze maak, omdat ze ervoor vechten om gezien te worden als volwaardige mannen. De realiteit was totaal anders, veel lhbt'ers zeiden iets in de trant van: "Bedankt dat je dit gesprek aangaat. Bedankt voor het uitbreiden van wat het betekent om trans te zijn, en voor het uitbreiden van wat het betekent om een man te zijn."

Ik was bijna vergeten om je te vragen hoe de zwangerschap eigenlijk gaat?
Ik weet dat dit niet cool is om te zeggen, maar het is echt fantastisch. Het verloopt medisch gezien supersoepel; er zijn helemaal geen complicaties geweest. Het proces van nieuw leven dat groeit is echt geweldig. Ik weet dat we hier allemaal zo beland zijn, dus het is misschien niet echt wonderbaarlijk, maar het is heel, heel leuk geweest.

Hoe reageren de kinderen?
Vrij normaal. Soms zijn ze opgewonden omdat ze een klein broertje krijgen, en soms zijn ze jaloers op de aandacht. Verder denk ik dat ze zich vooral zorgen maken over het eventuele moeten delen van hun speelgoed. Ze zijn zes en negen, dus dat is wel zo'n beetje waar het bij blijft.

Dit interview is bewerkt en ingekort voor helderheid.