Hoe het is om versierd te worden door een pick-upartist

Het is vrijdagavond. Na een lange werkdag ben ik op weg naar een café waar ik met een vriendin heb afgesproken. Het staat er vol met mensen en ik zie haar nergens, maar er is in ieder geval geen tekort aan vreemde mannen die met me willen praten.

Een jongen stapt agressief op me af en grijpt me onmiddellijk bij mijn arm in een poging me rond te draaien. Gedesoriënteerd ga ik erin mee. Hij stelt zichzelf voor als Julien en eist van me dat ik vertel wat mijn naam is en wat ik doe in het leven. Op dat moment ben ik het zat om hem te vermaken en wil ik gewoon naar mijn vriendin. Ik probeer hem dit duidelijk te maken, maar het maakt hem niet uit en hij probeert me over te halen om naar een ander gedeelte van het café te gaan. “Ik hou van je, kom mee. Hierheen,” zegt hij. “Twee minuten! Twee minuten maar!”

In mijn verbazing aarzel ik, wat hij interpreteert als een teken dat dit een goed moment is om zijn arm om me heen te slaan. Ik verstijf en hij blaft: “Wat is jouw probleem?” Ik zeg – en deze keer nadrukkelijk – dat hij moet oprotten. Helaas is er nog een grote groep mannen in de bar, met elk hun eigen versie van dezelfde pick-uptruc.

Maar gelukkig ben ik niet echt in dit café, omringd door zelfbenoemde versiercoaches. Ik speel The Game: The Game, een spel op mijn laptop, ontworpen door kunstenaar Angela Washko. Het spel, nu te spelen in het Museum of the Moving Image in New York, is een date-simulator waarin je meemaakt hoe het is om in contact te komen met zogenaamde experts op het gebied van vrouwen in bed lullen. Denk aan Dream Daddy, maar dan met afschuwelijke mannen en een indringende soundtrack van Xiu Xiu. Deze mannen hebben hele systemen ontwikkeld om de handeling van ‘het versieren’ te mechaniseren, dat op te hemelen en vervolgens door te verkopen aan andere mannen die hun liefdesleven willen verbeteren.

Om The Game: The Game te maken kocht Washko met subsidiegeld elk pick-upboek dat er te vinden was, van de meest prominente personen uit de gemeenschap. In het spel kies je je eigen verhaallijn, waarbij de teksten en personages zijn gebaseerd op de informatie die Washko uit de boeken haalde. Ze vertelt dat ze het spel op zo’n manier ontworpen heeft dat Julien, de jongen waardoor ik werd 'versierd' in het café, hetzelfde gedrag vertoont als de echte Julien Blanc, de pick-upartist die inmiddels geweigerd wordt door verschillende landen.

Bij de opening van haar tentoonstelling liet Washko een stukje zien uit een van Juliens zogenaamde instructievideo’s. In de video, die is gefilmd met een verborgen camera, zie je hoe Blanc een dronken vrouw probeert over te halen om met hem mee naar huis te gaan. Hij duwt haar letterlijk in een hoek en begint haar te zoenen, terwijl zij lijdzaam protesteert. Hij beschouwt dit als een succesvolle pick-up. Juliens stijl is agressief, schreeuwerig en volhardend, tenzij je zelf ook agressief reageert. Via zijn bedrijf Real Social Dynamics verkoopt Julien zijn methodes – een reeks dvd’s met de naam Pimp – waarvoor je tot 497 dollar [404 euro] betaalt, als je de diamond-editie wil.

In het spel kun je zes pick-upartists tegenkomen, waaronder Daryush Valizadeh – die je misschien beter kent als Roosh V. (en die in The Game: The Game Luke heet, een van zijn andere pseudoniemen). Valizadeh is misschien wel de beruchtste pick-upartist ter wereld, en ook bekend als schrijver van artikelen als ‘Straatintimidatie is een mythe bedacht door sociaal gestoorde witte vrouwen’ en zijn sympathie voor de alt-rightbeweging. Ook kan je Neil Strauss tegenkomen, volgens sommigen de voorganger van Valizadeh en Blanc, schrijver van het boek The Game en het daaropvolgende mea culpa. En dan is er nog Erik von Markovik, beter bekend als Mystery, die ooit zo beroemd was dat hij een show had op VH1, een Amerikaanse muziekzender. (Tegen het einde van zijn verhaallijn in de game probeert hij je naar zijn kamer te lokken, met het voorstel om zijn huis te laten zien op Google Earth.)

Washko vond het belangrijk om een toestemmingsfunctie toe te voegen aan het spel. "Ik wil niemand ertoe dwingen om de dingen die je in dit spel kunt doen te ervaren. Dat kan namelijk heel traumatiserend zijn,” zegt Washko aan de telefoon. Als je wordt benaderd door een van de pick-upartists, kun je tot op zekere hoogte de interactie (enthousiast of met tegenzin) voortzetten, of de man vertellen dat hij moet oprotten. Negatieve, maar tegelijkertijd passieve reacties zullen er namelijk niet altijd voor zorgen dat de pick-upartist je met rust laat.

Het project ontstond eigenlijk uit Washko’s onderzoek naar – en eigen ervaring met – de zogenoemde versierdersgemeenschap. Ze kwam bij deze groep terecht door haar project The Council on Gender Sensitivity and Behavioral Awareness in World of Warcraft, waarin ze onderzoek deed en discussies voerde met WoW-spelers over feminisme. Zelf speelde Washko het spel ook, en ze vond het vaak een vrouwonvriendelijke jongensclub. Via The Council probeerde ze de dynamiek van de voornamelijk mannelijke gemeenschap te begrijpen. Veel van de mensen met wie ze sprak waren actief in de zogenoemde 'manosphere' – een online gemeenschap die bestaat uit zowel aanhangers van alt-right en mannenrechtenactivisten als pick-upartists.

Daar leerde ze Valizadeh kennen, wat vervolgens leidde tot haar project BANGED, dat begon met de bedoeling om de verhalen te vertellen van de vrouwen waar de beruchte versiercoach over opschept in zijn boekenserie Bang. Het zijn doe-het-zelf-boeken over hoe je vrouwen in verschillende landen en steden zover krijgt om met je naar bed te gaan. Washko kon zich voorstellen dat de vrouwen waar Valizadeh over schreef zich hun ontmoeting met hem heel anders herinnerden dan hij. Haar project eindigde uiteindelijk met een interviewvan twee uur met Valizadeh zelf, wat leidde tot een intimidatiecampagne tegen Washko. Om deze reden besloot ze uiteindelijk om de verhalen van de vrouwen die seks met hem hebben gehad niet te publiceren.

The Game: The Game heeft als doel om de versierdersgemeenschap op een andere manier bloot te leggen. Nadat haar interview met Valizadeh werd gepubliceerd, vertelden een paar mannen uit deze gemeenschap aan Washko dat Valizadeh aan het extreme eind van het spectrum zat. Washko wilde toen verder onderzoeken hoe de verschillende, prominente pick-upartists te werk gaan en wat hun aantrekkingskracht is.

"De gesprekken die ik had met sommige leden van de gemeenschap, die zelf geen goeroes of wat dan ook zijn, hebben geholpen bij het maken van The Game: The Game en bij mijn beslissing om de andere versiercoaches op de voet te volgen," zegt Washko. “Ik was er tegen die tijd namelijk helemaal klaar mee, nadat ik met Roosh V. had gewerkt.”

Washko ontdekte dat er opvallende stilistische verschillen waren tussen de verschillende versierders. "Roosh V. was slechts een kleine schakel van iets veel groters. Ik vind het belangrijk om alles te laten zien,” zegt ze.

Ze onderscheidt de praktijken van Valizadeh van die van Strauss en Markovik. "Het verschil zit 'm in de dingen die structureel zijn en de dingen die transparant zijn,” zegt Washko. “Roosh V. is erg transparant over de politiek achter wat hij doet – voor hem is er een expliciet verband tussen progressieve bewegingen en hoe die zijn pick-up beïnvloeden," zegt Washko. Valizadeh geeft namelijk het feminisme er de schuld van dat vrouwen steeds zelfstandiger worden, tot op het punt waarop ze geen mannen meer nodig hebben – en dus waarom mannen ‘game’ nodig hebben om contact met ze te zoeken. (Hij verwoordt het veel groffer op zijn blog.)

“De rest van hen maakt die connectie minder, en zijn op een structurelere manier vrouwonvriendelijk,” zegt Washko, waarna ze uitlegt dat zij hun versiertechnieken legitimeren door ze te zien als zelfhulp. Een andere versiercoach die je in het spel kunt tegenkomen, Ross Jefferies, beweert dat hij mannen leert om vrouwen te versieren "zonder zich bezig te houden met de vier B's: bullying, buying, begging en booze," oftewel treiteren, kopen, smeken en drank. Bovendien spreekt hij zich uit tegen de duistere kant van de gemeenschap. Maar zoals de speler van het spel kan ervaren, voelen zijn avances en tactieken precies hetzelfde aan.

Washko zegt dat deze verschillende intenties kunnen toelichten waarom de pick-upartists zo populair zijn geworden bij sommige mannen. "De versiercoaches richten zich op mannen die, om welke reden dan ook, sociaal onhandig en benadeeld zijn in het datelandschap en die er wanhopig proberen achter te komen hoe ze met vrouwen kunnen communiceren," zegt ze. "De pick-upartists hebben echt een monopolie op de aandacht van deze mannen, omdat ze eindelijk antwoorden geven."

Maar er zijn andere antwoorden nodig. In de jaren nadat The Game in 2005 werd gepubliceerd, keerde Strauss zelf de gemeenschap de rug toe en noemde hij het een “trieste manier van leven.” In het uiterste geval is de versierdersgemeenschap niet alleen triest, maar ook gevaarlijk: de 22-jarige Elliot Rodger – ooit een actieve deelnemer in de gemeenschap – vermoordde zes mensen in Isla Vista in Californië, en liet een venijnig manifest achter waarin hij vrouwen hekelde, omdat ze niet met hem naar bed wilden gaan. Daarnaast zijn veel van de ontevreden mannen in de manosfeer overgestapt naar alt-right, en hielpen ze met al hun racisme en vrouwonvriendelijkheid Donald Trump het Witte Huis in.

De pick-upgemeenschap bestaat niet in een vacuüm. Hun tactieken zijn niet nieuw: het weerspiegelt simpelweg de diepgewortelde culturele houdingen over seks, namelijk dat het, zoals Vera Gray, een onderzoeker naar seksueel geweld, al eerder tegen Broadly zei, “iets is dat vrouwen wordt aangedaan.” Een deel uit een van de Bang-boeken van Valizadeh, dat Washko in haar interview met hem ter sprake brengt, heet: If You Don't Feel Like a Creep You're Not Pushing Hard Enough. Naast andere adviezen staat hierin dat de lezer "snel moet handelen" als het gaat om het initiëren van seks en "als ze zich verzet, neem dan een pauze en begin opnieuw. Breek haar en neuk haar.”

Ik betwijfel of Aziz Ansari een volgeling is van de manosfeer, maar de details van de recente beschuldigingen tegen hem weerspiegelen deze pick-uptactiek, en laten zien hoe alomtegenwoordig deze overtuigingen zijn. Een jonge vrouw vertelde onder het pseudoniem Grace haar verhaal aan de website Babe: ze zegt dat Ansari zich haastte om haar thuis te krijgen nadat ze samen hadden gegeten en dat daar “de zaken snel escaleerden.” Nadat ze had gezegd dat ze die avond geen seks wilde hebben, maar misschien de volgende keer, zei Ansari volgens haar: “En als ik je nu nog een glas wijn inschonk, geldt dat dan als onze tweede date?”

The Game: The Game spelen is herkenbaar voor iedere vrouw die weleens uitgaat. Mannen hoeven niet honderden euro’s uit te geven om te leren hoe ze vrouwen kunnen zien als middel om een doel te bereiken of om volhardend en agressief achter iemand aan te gaan, zelfs als diegene duidelijk heeft gemaakt geen interesse te hebben – die informatie kun je namelijk overal verkrijgen in onze cultuur.

“Iets wat ik direct realiseerde toen ik [een eerdere versie van] The Game: The Game uitbracht, was hoe aangedaan sommige mannen erdoor waren,” zegt Washko. “Mannen die het spelen ervaren ineens hoe het is als ze constant aangeraakt of aangesproken worden en gedwongen worden om te reageren op deze mensen. Ik hoop dat dit de ervaring iets levendiger maakt voor mannen in het algemeen, en ik wil hen ook verantwoordelijk houden voor de dingen die ze doen, als die per ongeluk overlappen met strategieën die worden gebruikt door deze gemeenschap.”