Ik werk in een restaurant waar ik constant in de gaten word gehouden met camera’s

In Restaurantontboezemingen lees je over dingen die zich achter de deuren van horecagelegenheden afspelen. Smakelijke verhalen die je als bezoeker van je favoriete eet- en drinkplekken normaal gesproken niet krijgt voorgeschoteld, worden op deze plek anoniem door horecapersoneel gedeeld. Deze keer spreken we een meisje dat in een Amsterdamse horecagelegenheid werkt, waar ze continu via een camera bekeken wordt tijdens het uitvoeren van haar werk.

Het is geen geheim dat er in de meeste horecagelegenheden camera's hangen. Meestal om diefstal tegen te gaan, maar op mijn werk gaat het een stapje verder.

In het begin had ik het niet door, want de camera's – een stuk of vijftien – zijn netjes weggewerkt in het plafond. Totdat mijn collega vertelde dat er boven een hokje was waar de baas weleens meekijkt met wat er in het café-restaurant gebeurt. Ik dacht eerst dat het onzin was, tot mijn baas trots vertelde dat hij een nieuw systeem heeft waarmee hij alle camerabeelden ook op zijn telefoon kan bekijken. Ook thuis.

Mijn baas is vijftig. Hij maakt aan de lopende band dubbelzinnige grapjes over vrouwelijke collega's. Hij kwam een keer 'per ongeluk' binnen terwijl ik me aan het omkleden was. En als ik een laag uitgesneden shirtje draag, voel ik zijn ogen op mijn lichaam branden. Ik probeer er maar niet over na te denken wat hij met de camerabeelden doet.

De camera's worden ook voor andere doeleinden gebruikt. Je mag tijdens het werk geen telefoon bij je hebben. Dat wordt gecontroleerd door de bedrijfsleiders, die je vanuit het camerakamertje bellen, en dan kijken of je je mobiel pakt of niet. Als je hem bij je hebt, nemen zij hem in en krijg je hem aan het eind van de dag terug. Net als op de middelbare school.

De controle gaat nog verder: er wordt een dagverslag bijgehouden, dat wij niet te zien krijgen. Dat vond ik geen probleem, want in mijn arbeidscontract staat dat het voor facilitaire zaken is, zoals het bijhouden van de frisdrankvoorraad. Maar mijn collega heeft er eens stiekem in gekeken en het gaat veel verder dan dat. Er staat in hoe vaak collega's een glas laten vallen en hoe vaak ze naar de wc gaan.

Het bizarre is dat er al continu managers over de vloer lopen. Die zijn daar om ons in de gaten te houden. Je hebt helemaal geen camera's nodig voor opmerkingen als: "Wil je even opschieten, die mensen willen bestellen en hebben hun menukaart al neergelegd." Als je daar ook nog camera's voor nodig hebt, betekent het dat er iets mis is met die managers.

De gluurcultuur werkt roddelen in de hand. Doordat alles wordt bijgehouden wat je zegt en wat je doet, ontstaat er een vervelende sfeer. Er is dan ook regelmatig ruzie als iemand iets te horen krijgt wat een ander heeft gezegd en het in één van de dossiers terechtgekomen is.

Sommige managers spelen hierbij ook een rol, omdat zij onderling alles bespreken. Je kan niets fout doen zonder dat het hele bedrijf het binnen een dag weet. Een van de managers gaat nu met een meisje uit de bediening naar bed, dus zij speelt dingen uit de dossiers naar de bediening door. Andersom worden er ook dingen van de werkvloer doorgespeeld naar hem. Voor je het weet zit je middenin een soap.

Er wordt van het personeel verwacht dat wij ons volwassen opstellen, maar tegelijkertijd behandelt het management ons als kinderen. Dat werkt averechts. Iedereen weet waar de camera's hangen. Als er tijdens een lange nazit ineens drugs en spiegels tevoorschijn komen, is het precies bekend waar de dode hoeken zijn. Dan zie je ineens twee mensen in een hoekje van het restaurant staan om daar een onhandig lijntje te snuiven.

Ook hangen er geen camera's in het magazijn en daar wordt flink gebruik van gemaakt. Het komt regelmatig voor dat collega's daar seks hebben. Zo vertrok laatst een vriendinnetje van mij tegelijkertijd met de bedrijfsleider naar achter. Ze moesten zogenaamd tegelijkertijd naar de wc. Niet veel later kwam mijn mannelijke collega met een rood hoofd terug, waarop mijn vriendinnetje giechelend volgde.

Toch is het niet alleen maar narigheid. Na werk is het borreltijd en na een lange werkdag is het fijn om met een biertje aan de bar te zitten. Er werken genoeg leuke mensen en het team is juist heel sterk door die gespannen verhouding met het management. Daarnaast is het gemakkelijk geld verdienen, dus neem ik alle nare dingen op de koop toe.

Zoals verteld aan Marjolein de Jong