We spraken de schrijver van ‘Moonlight’ over hoe we tegen wil en dank toch op onze ouders gaan lijken

“We hebben allemaal ons eigen verhaal over onze afkomst,” zegt Tarell Alvin McCraney. Hij is de schrijver van het verhaal van Moonlight, de film van Barry Jenkins die voor acht oscars is genomineerd. “We zeggen tegen onszelf: dit de manier is waarop ik werd wie ik ben. Dit is de manier waarop mijn familie werd zoals hij is,” vertelt hij. “Die herinneringen voelen echt aan, maar er hangt altijd een soort gloed omheen. Dat is de nevel van ons eigen geheugen.”

Hoe meer tijd verstrijkt, hoe meer zo’n verhaal op een mythe kan gaan lijken. Jouw verhaal of dat van je familie zit immers ook vol met lessen en legenden. Het verhaal van Moonlight, de tweede film van Jenkins, vertelt precies zo’n mythe. De film is gebaseerd op het toneelstuk In Moonlight Black Boys Look Blue van McCraney en bestaat uit drie aktes. Het vertelt het verhaal van Chiron, een jongen uit Liberty City, die stilletjes volwassen wordt, terwijl zijn onzekerheid constant op zijn gezicht te lezen is.

Chiron wordt gespeeld door drie acteurs: als kind door Alex Hibbert, als stoïcijnse puber door Ashton Sanders en als volwassen man door Trevante Rhodes. Elk van hen neemt ons mee in een emotioneel verhaal. Moonlight gaat over hoe het is om als homoseksuele, zwarte jongen op te groeien in armoede. Maar het verhaal gaat ook over kwetsbaarheid en intimiteit – zaken waar iedereen zich in herkent. Je hoeft je niet per se terug te vinden in het verhaal van Chiron, maar zijn situatie is zo herkenbaar dat iedereen zich met hem verbonden voelt.

Chiron woont bij zijn moeder (Naomie Harris) in Miami, maar ze is drugsverslaafd en raakt daardoor steeds meer vervreemd van Chiron. Haar dealer, Juan (Mahershala Ali), neemt Chiron vervolgens onder zijn hoede. Hij leert hem zwemmen en laat hem kennismaken met liefde en eerlijkheid.

McCraney is zelf geboren en getogen in Miami en het verhaal is voor een groot deel ook biografisch. “Ik schreef de eerste versie in de zomer van 2003,” vertelt hij. “Mijn moeder was net overleden aan de gevolgen van aids en ik wilde een poëtisch verhaal schrijven over mijn tijd als kind in Miami. Ik voelde me erg schuldig doordat ik er niet was toen mijn moeder stierf. Doordat we zo vervreemd van elkaar waren geraakt, voelde ik me ook schuldig over haar drugsverslaving. Ik probeerde een verhaal te schrijven over de relaties die ik met mensen in mijn leven had. Daardoor kwam ik ook bij het verhaal van Chiron. Wat er zou gebeuren als het hoofdpersonage zou proberen precies zo te worden zoals de drugdealer die hem had opgevoed. Welke cycli doorbreken we niet als we eenmaal volwassen zijn? Wat doen we om juist wel of niet op onze ouders te lijken?”

Doordat het script voor McCraney zo persoonlijk was, besloot hij een stapje terug te nemen tijdens het filmen: “Ook al gaf Barry het een plaats en een platform, bevat het scenario veel herinneringen die ik nog altijd moeilijk vind om terug te zien. Ik wilde zeker zijn dat het verhaal verteld zou worden zonder mijn eigen, emotionele reactie. Als ik dicht bij de productie betrokken was geweest, zou ik mezelf niet in bedwang hebben kunnen houden.”

De film speelt zich af in een prachtige omgeving, maar het verhaal is grimmig. Dat klopt met de werkelijkheid, volgens McCraney. “Ik had laatst vrienden uit Londen op bezoek en zij vroegen zich af hoe een stad die er zo mooi uitziet, toch zoveel arme mensen kon bevatten,” lacht McCraney. “Dat is altijd een reden geweest dat ik verhalen wil vertellen. We wonen op een mooie plek, maar dat betekent niet dat bepaalde basisbehoeften hier niet ontbreken. Dat geldt ook voor andere buurten in Miami, in bijvoorbeeld Hialeah en Little Havana. Die verhalen zijn niet enkel belangrijk voor mij, maar voor de hele gemeenschap.”

Moonlight draait nu in de bioscoop, en tijdens het International Film Festival Rotterdam.