Tien dingen die je altijd al wilde vragen aan een eeneiige tweeling

We zijn het er denk ik allemaal wel over eens dat John Donne's gevleugelde uitspraak "geen mens is een eiland" een grote leugen is – eigenlijk zijn we allemaal moederziel alleen op deze wereld en daar nogal verdrietig om. De enige uitzondering op de regel zijn eeneiige tweelingen, die samen door het leven gaan, of in ieder geval de eerste decennia van hun leven, en er ook nog eens hetzelfde uitzien.

Aangezien ik altijd al een paar brandende vragen had over hoe dat is, besloot ik de 27-jarige Marco en Giulio te interviewen – een eeneiige tweeling die ik, na al jaren met ze bevriend te zijn, nog steeds moeilijk uit elkaar kan houden.

VICE: Hoe is het om constant in de buurt te zijn van iemand die precies zo is als jij?
Giulio: Natuurlijk zitten er zowel positieve als negatieve kanten aan, maar over het algemeen zou ik zeggen dat de voordelen ruimschoots tegen de nadelen opwegen. Je hebt altijd gezelschap, je voelt je nooit alleen. Je verveelt je nooit en je hebt altijd een handlanger, een sidekick.
Marco: Ja, we kunnen altijd op elkaar rekenen. En we hebben min of meer dezelfde dingen meegemaakt, dus waren onze ouders ook niet bang om ons met z'n tweetjes dingen te laten doen – zoals reizen, bijvoorbeeld, omdat we altijd met zijn tweeën waren en op elkaar letten. Maar ons jongere broertje mocht diezelfde dingen niet in z'n eentje doen.

Hebben jullie ook dezelfde smaak?
Giulio: Ik weet niet of het iets te maken heeft met het feit dat we een tweeling zijn, maar we vinden qua eten dezelfde dingen lekker of niet lekker. Maar op andere vlakken is onze smaak heel anders.

Tweelingen kleden zich vaak ook hetzelfde – waarom is dat zo? Zou het niet makkelijker zijn om een ander kapsel en andere kledingstijl te hebben om je van de ander te onderscheiden?
Marco: Nou, als je een kind bent maak je niet je eigen keuzes. Onze ouders kochten gewoon dezelfde dingen voor ons maar dan in verschillende kleuren – rood voor mij, blauw voor hem. En we zijn opgegroeid in dezelfde kringen en hebben dezelfde daarbij passende levensstijl. We dwingen onszelf niet om er verschillend uit te zien – we gaan naar dezelfde kapper, en hebben vaak een vergelijkbaar kapsel. Misschien dat later, als onze levens verschillende kanten op gaan, het soort kleren dat we dragen ook verandert. Ik weet het niet.

Maken jullie vaak misbruik van het feit dat je makkelijk door kan gaan voor de ander?
Giulio: Vroeger op school wel. We zaten op een kostschool, en als een van ons ziek was en de ander naar de les ging, maar z'n huiswerk niet had gedaan en er opeens een toets was, werd de zieke genaaid met een slecht cijfer. Meestal had niemand het door op school – een jaar had Marco betere eindcijfers dan ik, terwijl hij door het jaar heen slechtere cijfers had gehaald. Meestal waren onze rapporten ook ongeveer identiek. De leraren hadden geen idee tegen wie ze het hadden, dus gaven ze ons gewoon dezelfde cijfers.

Is het waar dat jullie altijd weten wat de ander denkt?
Giulio: We krijgen die vraag altijd en ik denk dat het antwoord nogal voor de hand ligt. Zelfs als je geen tweeling bent maar er iemand altijd in de buurt is, gaan je gedachten een soort van op hetzelfde niveau zitten. Je hebt dezelfde ervaringen op vergelijkbare momenten in je leven, dus het is normaal dat je vaak op dezelfde manier denkt of weet hoe de ander op iets zal reageren.

Wat doen jullie als een meisje interesse in een van jullie toont, aangezien jullie zo moeilijk uit elkaar te houden zijn? Zijn jullie ooit in de problemen geraakt?
Giulio: We hebben wel een soort strategie. Als ik weet dat hij iemand leuk vindt, trek ik me meestal terug. Maar het is voorgekomen dat ik met een meisje ging en dat het niet zo goed ging, en dat ze na een tijdje iets met Marco kreeg.
Marco: Een andere keer was er nog een soort van ongemakkelijke situatie. Ik was al een tijdje aan het daten met een meisje van mijn universiteit en op een avond was Giulio – die haar niet kende en niet wist dat we aan het daten waren – in dezelfde bar als zij. Ze ging naast hem zitten zodat hij haar op zou merken, en hij had makkelijk iets met haar kunnen doen als hij had geweten dat wij aan het daten waren. Maar ze had door dat er iets aan de hand was, omdat hij haar niet herkende – omdat hij niet wist wie ze was.
Giulio: Als ik had geweten dat ze interesse had, had ik het absoluut geprobeerd. Ik was enorm dronken die avond.

Zijn jullie ooit met hetzelfde meisje naar bed geweest?
Marco: Ja, toen we jonger waren was er een meisje dat met ons allebei had gedatet op verschillende momenten, en op een gegeven moment sprak Giulio regelmatig met haar af. Dus bleef ze ook vaak bij ons logeren. We deelden toentertijd een slaapkamer, dus dan duwden we onze bedden tegen elkaar en sliepen we allemaal samen – maar gewoon slapen, meer niet. Maar op een avond trok ze gewoon haar kleren uit. Sommige meisjes vinden het opwindend dat we een tweeling zijn, denk ik.

Welke invloed heeft jullie onderlinge band, die behoorlijk hecht is, op jullie relaties daarbuiten?
Giulio: Als een van ons bijvoorbeeld een vriendin heeft, bepaalt onze relatie als tweeling wel sommige situaties – we zijn vaak samen en gaan naar dezelfde plekken, dus we houden elkaar altijd op de hoogte van wat we doen. Ik denk dat dat heel begrijpelijk is en we hebben er nooit grote problemen mee gehad.
Marco: Aangezien we ook heel lang dezelfde vrienden hebben gehad, zagen mensen ons vaak als een twee-eenheid binnen onze vriendengroep. Maar dat veranderde toen we besloten naar verschillende universiteiten te gaan.

Wat is de gênantste situatie waar jullie ooit in zijn beland doordat jullie een tweeling zijn?
Marco: Het was erg ongemakkelijk toen we samen naar China gingen. Mensen spraken ons aan op straat en wilden dat we op de foto gingen met hun baby's. En ze dachten dat het geluk zou brengen als ze ons aanraakten. Ik weet nog dat er soms flinke rijen ontstonden van mensen die met ons op de foto wilden.

Hebben jullie er ooit over nagedacht hoe het leven zou zijn als de ander er niet was, als jullie op een bepaald punt uit elkaar zouden groeien?
Giulio: Nee, ik zie dat niet gebeuren. Ik denk niet dat we ooit uit elkaar zullen groeien; wat van mij is is van hem en andersom.
Marco: Helemaal mee eens.

Bedankt!