Horecamedewerkers vertellen over hun grootste leugens tegen gasten

Eerlijkheid duurt het langst, maar in de horeca is dat niet altijd zo. Soms komt de 'verse' lasagne gewoon van de Lidl, roken de chefs in de keuken, en rollen kroketten als bowlingballen over de vloer; in sommige restaurants is dit aan de orde van de dag. Ondertussen is het de taak van de bediening om de gast tevreden te houden en vooral niet te laten merken dat je glashard staat te liegen over die 'huisgemaakte' tomatensoep.

In de horeca werken is niet makkelijk; je loopt de benen uit je lijf, moet vriendelijk doen tegen asociale gasten en je krijgt er ook nog eens slecht betaald. Zelf heb ik meer dan twee jaar in de horeca gewerkt. Maar liegen tegen gasten dat heb ik gelukkig nooit hoeven doen. Toen ik van vrienden hoorde hoe het er bij hen aan toe ging, was ik even in shock. Sommige taferelen zouden zelfs Rob Geus in janken doen uitbarsten. We verzamelden een aantal sappige verhalen:

Charlotte* (21)
Ik werkte een tijd in een grand café in Zeeland. Daar hadden ze drie soorten soep: bisque, tomatensoep met ballen en Franse uiensoep. Die laatste werd met runderbouillon gemaakt. Tegen vegetariërs moesten we zeggen dat er geen vlees in de tomaten- en uiensoep zat. De chef haalde gewoon de ballen uit de soep. Ik ben zelf vegetariër dus daar werkte ik niet aan mee, ik zei altijd dat we geen vegetarische soep hadden en raadde iets anders aan. Gelukkig hebben ze op mijn voorstel tegenwoordig vegetarische uiensoep op de kaart gezet. Ook kwam de 'verse' jus gewoon van de Sligro en werd hij ook nog eens aangelengd met water. Ook heb ik wel eens alle kroketten over de grond zien rollen waarop werd gezegd dat ze toch nog in de frituur moesten en dat het niks uitmaakte. De wat goedkopere restaurants zijn nou eenmaal nogal ranzig. Daarom ga ik liever naar een restaurant met een open keuken. Ook check ik altijd de recensies. Nu werk ik zelf in een ander restaurant dat veel netter en schoner is. Dat is ontzettend fijn want ik hoef nergens meer over te liegen.

Amy* (19)
Toen ik vijftien was, werkte ik in een restaurant van een bejaardentehuis waar voornamelijk demente ouderen kwamen. Er werd vaak gelogen over zelfgemaakte producten, zodat ze er hogere prijzen voor konden vragen. Er stond bijvoorbeeld 'zelfgemaakte pudding' op het menu voor 3 euro per bakje, terwijl het uit een Campina-pak van 1 euro kwam. En het werd geserveerd met één armoedige kers er op. Ik vond het altijd zo sneu, die mensen snapten er niets van en daar werd gewoon gebruik van gemaakt. Ik was nog erg jong en mijn collega's waren allemaal rond de veertig, dus ik durfde er niks van te zeggen. De begeleiders van de ouderen hadden geen idee dat dit allemaal gebeurde. We kregen er nooit klachten over van de bewoners. Ik denk dat als je 'huisgemaakte' vla ziet staan je daar verder niet zo op let. Niemand wist wat er in de keuken gebeurde, dus niemand wist dat die arme mensen werden opgelicht.

Elise* (27)
In het restaurant waar ik werkte stond zelfs de kaart al vol met leugens. Zo werd de uitsmijter letterlijk op een met boter besmeerd schoteltje in de magnetron gemaakt. Er was een keer iemand die zijn dooiers heel wilde hebben, maar dat kon ik hem niet garanderen. Hij begreep het niet en ik ben maar snel weggevlucht. Verder werd er ook gelogen over de 'huisgemaakte' soep en gehaktballen die gewoon van de slager kwamen. Ik vond het wel heel moeilijk om hierover te liegen, daarom heb ik het ook aangekaart. Ik kreeg van de baas het antwoord: "het werkt, dus waarom zouden we het aanpassen?" Een groot deel van de mensen dat kwam lunchen was toerist, dus die kwamen sowieso maar één keer. Toch vond ik het lastig, maar ik kon het niet weigeren of vertellen dat het omelet uit de magnetron kwam. Al het personeel was er van op de hoogte en ze aten het soms zelfs vrijwillig; iets wat ik echt niet begrijp. Ik wist ook wel dat er in de horeca veel genept wordt, vooral in de wat goedkopere eetcafés, maar ik baal er wel van dat ik er aan mee heb geholpen.

Séverine* (27)
Mijn eerste horecabaantje was in een cafetaria-restaurant op een groot plein in het midden van de stad. Er kwamen zowel families als toeristen en hygiëne was er niet bepaald een prioriteit. Dat merkte ik toen ik een bord vol garnaalkroketten door de drukte op de grond liet vallen. Ik moest 'm er gewoon weer opleggen. Maar de 'huisgemaakte' lasagne sloeg echt alles. De baas beweerde ook dat het huisgemaakt was, maar toen ik een keer de keuken binnenliep, zag ik een gigavoorraad Lidl-lasagne. Toen ik de chef ernaar vroeg, zei hij dat geen hond dat proeft. "We liegen in theorie niet, want we leggen de helft van zo'n pak op een ovenschaal, gieten daar room en wat kruiden overheen en schuiven het met extra kaas de oven in. Dus huisgemaakt!" Sinds toen heb ik nooit meer enthousiast verteld over onze 'fantastische' lasagne. Als mensen me ernaar vroegen, werd ik rood en begon ik te stotteren. Toch loog ik om de baas tevreden te stellen.

Lisa (19)
Ik werkte in een wokrestaurant waar ik zwart betaald kreeg. Veel van onze producten kwamen van de Albert Heijn. De gasten dachten waarschijnlijk dat het vers werd gemaakt, maar het was gewoon huzarensalade van AH Basic uit een emmer. Hygiëne was ook niet belangrijk. Op een rustig moment zag ik mijn baas een keer een frietje dat op de grond was gevallen terugstoppen in de frietbak. Ik schaamde me toen echt dood. En in de keuken werden de stokbroden gebakken in grote pannen met olie, om ze lekkerder en langer houdbaar te maken. Het was ook wel lekker, maar als je erin kneep, droop het vet er uit. Als ik nu ergens ga eten let ik veel beter op. Ik kijk of er geen haren in mijn eten zitten, hoe ik bediend word en hoe het eten smaakt. Zo at ik laatst bij een restaurant een mixed grill die verdacht veel naar die van de Albert Heijn smaakte.

Namen met een * zijn op verzoek van de geïnterviewden gefingeerd.