Ik testte een armband die schokken geeft bij slecht gedrag

Gisteren was de laatste dag van de vastentijd. Dat is een christelijke traditie, maar wordt door allerlei heidenen ook aangegrepen om even een korte pauze in hun destructieve gewoontes in te lassen.

Als je je niet zo druk maakt over de heer en zijn alziend oog, maak je je waarschijnlijk ook niet druk genoeg om het verbreken van je vastentijdvoornemens. Iets waar je niet in gelooft gaat je echt niet weerhouden van peuken, Snickers, of een terugval naar je Farmville-verslaving, waardoor veel goede voornemens al snel opgaan in een rookwolk van teleurstelling en schaamte.

Maar ho, niet getreurd, want er is een oplossing. Een Amerikaans bedrijf heeft een elektronische polsband ontworpen, de "Pavlok", die je gaat helpen je slechte gewoontes f te leren, door middel van een stroomstoot.

Het begon allemaal toen een van de bedenkers, Maneesh Sethi, een vrouw inhuurde via Craigslist om hem elke keer dat hij op Facebook ging in zijn gezicht te slaan. Dit werkte zo goed dat hij besloot dat hij – en iedereen – een draagbare variant van deze slaande vrouw nodig had.

Ik besloot de Pavlok twee weken lang te gebruiken om te testen of stroomstoten een goede vervanging zijn voor wilskracht. Ik zou chocola, alcohol, nagelbijten en snoozen opgeven, en daarnaast zou ik drie keer per week sporten. Na die twee weken zou ik een voorbeeldig mens zijn, of daar nou marteltechnieken voor nodig zijn of niet.

DAG EEN
Maneesh adviseerde dat je tijdens de eerste paar dagen juist fouten moet maken zodat je onderbewustzijn geconditioneerd raakt. Plichtmatig drukte ik mijn wekker 's ochtends uit. Ik stond te laat op, en daarna at ik chocola als ontbijt en mijn nagels als toetje. Dit alles terwijl ik mezelf schokken toediende voor mijn wangedrag.

Het voelde vreemd: ik had al mijn voornemens – met uitzondering van het drinken – verbroken, en het was nog maar 9 uur 's ochtends. Daarnaast voelde ik me eigenlijk meer als een lid van de Opus Dei, zo'n monnik die de hele dag aan zelfkastijding doet, dan als een betere versie van mezelf.

DAG TWEE
De makers van de Pavlok garanderen vooruitgang na twee dagen, maar voor mij ging dat niet echt op – grotendeels omdat ik mezelf de hele tijd aan het wijsmaken was dat ik de regels doorbrak om mijn "onderbewustzijn te conditioneren", zoals me was aangeraden.

Ik begon bang te worden dat mijn luiheid en mijn liefde voor eet- en drinkbare rommel sterker zijn dan mijn angst voor pijn. Hier heb je een foto waar ik chocola eet terwijl ik mezelf folter.

DAG VIJF
Voor de derde keer in de week kreeg ik het voor elkaar om op mijn armband te slapen, waardoor ik gewekt werd door een stroomstoot. Dit is echt kut, kan ik je vertellen, dus ik besloot hem voortaan 's nachts af te doen.

Gek genoeg kwam ik hierdoor juist wel op tijd uit bed. Het voelde erg dom om uit bed te komen, de armband om te doen, te snoozen en mezelf er een schok voor te geven, dus bleef ik maar gewoon op. Victorie!

DAG ZEVEN
Een van de redenen waarom ik nooit kan stoppen met drinken is de moeite die het kost om steeds uit te leggen waarom ik dat wil. Die sociale druk was nu makkelijk te omzeilen: "Ik drink niet meer omdat deze lelijke zwarte armband me anders elektrocuteert".

Dat werkte best aardig. Toen ik in een kroeg was, was iedereen bovendien veel te geïnteresseerd in mijn nieuwe gadget om te merken dat ik aardbeienlimonade dronk. De lol was er echter al snel af toen ze doorhadden hoe het apparaat werkte, en ze om en om probeerden om op de schokknop te rammen, die misschien iets te opvallend is. Hoewel ik aardig zat was van de nieuwe hobby van mijn vrienden, kwam ik broodje nuchter thuis.

DAG NEGEN
Ter inspiratie keek ik wat video's van andere, succesvolle Pavlok-gebruikers. Heather O schilderde drie schilderijen in twee weken; David Goldstein gebruikte de Pavlok om een gezonde sportroutine aan te leren nadat hij kanker, een beroerte en een hartaanval had overleefd.

Dat was erg ontroerend, maar ik was nog steeds niet één keer gaan hardlopen. Ik zei tegen mezelf dat als Heather O van haar luie reet kon komen om een meer te vingerverven, dat ik op z'n minst ook best eens één rondje kon rennen.

DAG ELF
De Pavlok-makers zijn nog bezig met apps waardoor je via Bluetooth gemarteld kan worden als je niet genoeg beweegt, of te lang door instagrampagina's vol frisbeeënde Chinezen scrolt.

Deze apps zijn helaas nog niet klaar voor gebruik, maar ik ontdekte dat de armbanden al wel aan Chrome te koppelen zijn, wat inhoudt dat je automatisch een schok krijgt als je naar bepaalde websites gaat, of meer tabs opent dan je wil.

Ideaal, dacht ik. Ik ben een beruchte snordrukker en uitsteller, en heb altijd tabbladen open staan met acht weken oude artikelen die ik absoluut nog moet lezen. Ik stelde de limiet in op twintig tabbladen (Rome is niet in één dag gebouwd) en blokkeerde Facebook. Dat bleek een pijnlijk foutje, want ik was even vergeten dat ik elke dag op Facebook moet voor mijn werk.

DAG VEERTIEN
Aan het einde van mijn vrijwillige schoktherapie waren de voordelen van de Pavlok kraakhelder. Mensen hebben bijvoorbeeld daadwerkelijk zin om je te zien, omdat ze je opeens eenvoudig kunnen elektrocuteren.

Wat betreft mijn goede voornemens, heeft de Pavlok echter weinig voor me betekend. Omdat de schokken niet automatisch toegediend worden, deed ik gewoon waar ik zin in had en gaf ik mezelf vervolgens een schok om het schuldgevoel te compenseren. Ik ben geen psychoanalyticus, maar dit lijkt me toch geen uitermate gezond gedragspatroon.

Het enige waar het me echt mee geholpen heeft is het openen van minder tabs, omdat de schokken daarbij wel automatisch kwamen.

Misschien werkte het niet omdat ik deze gewoontes eigenlijk helemaal niet af wil leren. Zo levensverwoestend zijn ze ook weer niet. De armband zou waarschijnlijk handiger zijn voor mensen met schadelijkere gewoontes, vooral op de lange termijn. Maar als je stiekem weet dat je alleen aan het compenseren bent voor de ingeplande alcoholfestijnen en paaseitjes van komend weekend, is het erg onwaarschijnlijk dat je je leven zal beteren.