De NRA geeft games de schuld van de schietpartijen in Amerika (en maakte vervolgens een shooter)

De nieuwe game van de NRA

We weten allemaal dat wapens natuurlijk niet het probleem zijn achter de recente vloedgolf van schietpartijen in Amerika. We weten echter niet wie of wat hiervan wel de schuld moet krijgen. Gelukkig besloot de National Rifle Association (NRA), de peetvader der vuurwapens, op te staan uit haar preekstoel der Amerikaanse vrijheid om de massa te zegenen met de waarheid. De reden waarom mensen hun vuurwapens gebruiken om andere mensen te vermoorden is namelijk overal verkrijgbaar: computerspellen. Natuurlijk.

Tijdens een persconferentie van de NRA in december liet vice-president Wayne Lapierre niets heel van het fenomeen games. "Wapens doden geen mensen. Games, de media en Obama's budget doden mensen." En er was iets dat het nog grappiger maakte (en op het eerste gezicht ook hypocriet en belachelijk): de NRA heeft onlangs een schietspel uitgebracht als app voor de iPad en iPhone.

En hoewel deze cowboyorganisatie vanwege deze huichelarij belachelijk wordt gemaakt door lobbygroepen en politici, blijkt het dat het spel eigenlijk totaal niet gewelddadig is en het er vooral supersaai uitziet. Maar het lijkt me dat deze mensen, ondanks hun overduidelijke intellectuele gebreken, geen totale idioten zijn: ze zijn niet stom genoeg om opzettelijk een schietspel uit te brengen nadat ze shooters net hebben verguisd in de internationale pers. Grote kans dat de NRA gewoon het slachtoffer was van behoorlijk slechte timing.

Je kunt kinderen beter een geladen geweer geven dan een Playstation-controller.

Maar deze media-aandacht laat wel het onderliggende probleem zien. Sinds de schietpartij in Newtown afgelopen december zijn politici, ouders, wapenfreaks, lobbygroepen en de game-industrie met elkaar op de vuist gegaan vanwege de vrijheid van gameproducenten. Er is nu een wetsvoorstel om 'volwassen' games extra te belasten. De opbrengst hiervan wordt gedoneerd aan de geestelijke gezondheidszorg. Deze algemene belasting zou kunnen betekenen dat spellen die niet agressief zijn, zoals bijvoorbeeld Guitar Hero, hier ook onder gaan lijden, mocht het een algemene belasting voor de meeste games worden. Of in ieder geval voor ieder boeiend spel buiten Mario Kart.

Toen ik laatst aan het praten was met de Southington SOS groep (die—zonder succes—alle gewelddadige games in hun dorp wilde verbranden), vertelde woordvoerder Dick Fortunato me dat gewelddadige games "boosheid, agressie, overdreven competitiedrift en ongevoeligheid veroorzaken. En we denken niet dat dit goed is voor de gemeenschap."

Ik denk dat iedereen het wel met Dick eens is—boosheid en agressie zijn over het algemeen niet zo goed voor de maatschappij—maar totdat Obama's onderzoek naar het effect van games (van 7,4 miljoen euro) tot een conclusie komt, is er helaas nog geen hard bewijs voor de theorieën van de NRA.

Grand Theft Auto, een problematisch spel voor sommige wapeneigenaren.

Rob Crossley, editor bij gamesite CVG, vertelde me wat eigenlijk de bron was van de hele discussie over games en geweld: een generatiekloof. "De game-industrie is tegenwoordig enorm, maar er is ook nog een hele generatie die er niks van begrijpt," vertelt hij me. "Ze willen het niet begrijpen, en omdat ze er niets van weten, speculeren ze erover. Mensen van middelbare leeftijd zien games en denken automatisch dat ze voor kinderen zijn. Ze doen ontzettend veel aannames over games, en dat is de bron van het hele probleem. 18+-films, zoals die van Tarantino, zitten vol met bloed en geweld. Maar niemand klaagt erover omdat ze ervan uitgaan dat ze alleen door volwassenen worden bekeken."

Rob denkt dat deze combinatie van onwetendheid en de zoektocht van de media naar een zondebok heeft geresulteerd in de slechte reputatie van games. De industrie heeft het altijd al moeilijk gehad als er weer een schietpartij heeft plaatsgevonden, omdat de Daily Mail angst zaaide en moeders wijsmaakte dat als ze hun kind ook nog maar een seconde langer Super Mario lieten spelen, hij later sowieso een seriemoordenaar zou worden.

"Wat is een betere manier om je krant te verkopen dan om een mening te gebruiken die aansluit bij je markt?" zegt Rob. "Hun doelgroep bestaat uit mensen van een generatie die geen games spelen. Redacteuren bij het internationale nieuws zijn ook van die generatie en weten niet eens wat Tomb Raider is."

Maar uiteindelijk zoeken mensen gewoon altijd zo snel mogelijk naar een zwart schaap. Het probleem is ook dat de reden voor een schietpartij niet altijd meteen te begrijpen is—het is meestal een complexe mix van sociale ingrediënten die moeilijk te identificeren zijn, en waar dus ook weinig tegen te lobbyen valt.

"Als iemand een school binnenloopt en begint te schieten omdat hij enorme, onduidelijke problemen had, is dat moeilijk snel te bevatten," vertelt Rob. "Dus als iemand op het nieuws vertelt dat games hem hebben veranderd in een terroristische seriemoordenaar, geloven mensen dat. Ze willen makkelijke antwoorden."