De bedreigingen waar je als vrouwelijke sportjournalist mee te maken krijgt

Spain, die voor de Amerikaanse sportzender ESPN werkt, is een van de van de zichtbaarste vrouwelijke sportverslaggevers van het land. Zij en andere vrouwen hebben een carrière kunnen maken in een traditioneel door mannen gedomineerde industrie. Maar ze werden wel het slachtoffer van bedreigingen van extreem seksueel en fysiek geweld. "Sommige mensen in deze sector zijn fel tegen ontwikkeling, terwijl je dat alleen verwacht van idioten zonder leven," vertelde ze afgelopen weekend aan Broadly tijdens een conferentie van ESPN. Ze organiseerde daar een aantal bijeenkomsten, waaronder een over de constante seksuele intimidatie waar vrouwelijke sportverslaggevers mee in aanraking komen.

Het zijn niet alleen anonieme twitteraars of mensen die comments plaatsen op het internet, vertelt Spain. Ze vertelt ons op het verhaal van Jessica Mendoza, een olympisch gouden medaillewinnaar en icoon in de sportjournalistiek, die ook op de conferentie aanwezig is. Mendoza was een steratleet die geschiedenis schreef toen ze de eerste vrouwelijke sportanalist werd van de Major League (de Eredivisie voor honkbal in de Verenigde Staten). Volgens Spain werd Mendoza al vroeg in haar carrière als honkbal-analist aangevallen door een man – maar dat was niet zomaar "een troll op het internet." Hij was de presentator van een sportprogramma op de radio. Volgens Spain zei deze man over Mendoza: "Waarom is Tits Mcgee op televisie om over honkbal te praten?"

"Om sommige dingen kun je lachen omdat ze zo belachelijk zijn," vertelt Mendoza. Ze geef toe dat een groot deel van de intimidatie niet serieus wordt genomen."Terwijl het dat wel is," vertelt ze. "Er zijn momenten geweest waarop mensen me echt pijn wilden doen."

Volgens Spain schrijven veel mensen intimidatie te makkelijk af als een bijproduct van bekendheid in de eenentwintigste eeuw. Bekende mensen zijn nu eenmaal een makkelijk doelwit voor online pesterijen. Maar de bedreigingen naar vrouwen in de sportverslaggeving zijn in het bijzonder gewelddadig. De bedreigingen krijgen meer gewicht omdat ze geworteld zijn in een geweldscultuur tegen vrouwen, die heel reëel en gevaarlijk is.

"Vrouwen leven met een stilzwijgende dreiging van geweld, hun hele leven, altijd," vertelt Spain, waarmee ze ingaat tegen het argument dat online commentaar niet echt is of dat we het simpelweg moeten negeren. "Het wordt een heel ander verhaal als je begint te dreigen met verkrachting."

Kavitha Davidson is ook sportverslaggever en vertelt dat ze serieuze doodsbedreigingen heeft gekregen toen ze een jaar geleden begon bij Bloomberg. "Ik had wel vaker dingen gehoord als 'Kavitha is dik' of 'Kavitha is lelijk', maar dit was de eerste keer dat iets echt serieus bedreigend was," vertelt Davidson.

In de herfst van 2014 deed Davidson verslag over de ontwikkelingen rondomhet kindermisbruikschandaal op Penn State University. Davidson schreef over de beslissing van de Amerikaanse nationale sportvereniging voor studenten (NCAA) om de beperkingen voor het footballteam van de universiteit op te heffen, slechts twee jaar nadat het misbruikschandaal aan licht was gekomen.

"Het straffen van Penn State had een hoger doel. Het ging om meer alleen een straf voor de verschrikkelijke misdaad die begaan was," schreef ze in het stuk. "Het moest voor een omslag zorgen in de wereld van het footballcultuur, dat we niet meer de andere kant opkijken en goedkeuren dat dit soort dingen zomaar gebeuren onder het mom van 'dat hoort bij football' ." Maar, betreurde Davidson, die cultuur waarin het kindermisbruikschandaal plaatsvond was nog altijd onveranderd. Ze deed een beroep op de fans die die bestuurders van de school, die het misbruik jarenlang hadden gedoogd, nog steeds steunden. "Laat football er niet voor zorgen dat de misbruikte jongens over het hoofd worden gezien, zoals de universiteit en de stad dat deden," schreef Davidson.

Er kwam al snel een storm van vijandige tweets op Davidson af. Daarna, vertelt ze, postte iemand iets over haar op een alumniforum, waarna alumni van Penn State haar massaal lastig vielen op Twitter. "Iemand twitterde: 'Ik hoop dat Kavitha wordt verkracht als ze vandaag naar huis loopt,'" vertelt Davidson. "Daarna postte hij een screenshot van Google Maps met mijn werkadres erop." Ze kreeg tijdelijke bewaking toegewezen.

Op de lange termijn hebben de bedreigingen er volgens Davidson voor gezorgd dat ze alleen maar meer gedreven is om verslag te doen van dit soort kwesties. Maar op de korte termijn zorgden de aanvallen ervoor dat ze wenste dat haar werk minder in de belangstelling stond. Dat is jammer, zegt Davidson, want als journalist wil je een impact maken op de wereld; je zou juist moeten willen dat je werk door zoveel mogelijk mensen wordt gelezen. "Het verbaasde me dat deze groep van gepassioneerde fans zich op zo'n manier organiseerde. Dat heeft mijn ogen geopend. Ik had me eerder niet gerealiseerd dat ik zo'n impact had op deze onzekere mensen."

Het is logisch dat het vooral sportfans zijn die zo beschermend zijn over een traditionele opvatting van mannelijkheid, zegt Andrew Smiler, een psycholoog die zich specialiseert in mannen en mannelijkheid. In een interview met Broadly legt Smiler uit dat sport altijd een soort bolwerk van mannelijkheid is geweest. De rol die sport speelt voor het behouden van die mannelijkheid is "belangrijker geworden in de afgelopen decennia. We zijn van een productie economie, waar mannelijke eigenschappen zoals fysieke kracht en uithoudingsvermogen hoog in het vaandel staan, verschoven naar een digitale economie van diensten, waar interpersoonlijke vaardigheden meer op de voorgrond staan en er meer gelijkwaardigheid is."

De meeste mannen hebben geen problemen met vrouwen, maar volgens Smiler "is er een subgroep van mannen met een hevige afkeer tegen en zelfs angst voor (de meeste) vrouwen. Deze mannen hebben vaak geen geen vrouwelijke vrienden, ondanks dat ze wel relaties met vrouwen hebben gehad."

Net als Davidson bespreekt Spain sport en de culturele kwesties die daarmee samenhangen. Ze doen allebei vaak verslag van gender, ras en seksueel geweld – in tegenstelling tot Mendoza, die zich als sportanalist vooral bezighoudt met sportanalyses. Spain gelooft dat dit verschil leidt tot extremere bedreigingen en pesterijen tegen haar en sportjournalisten die zich bezighouden met dezelfde kwesties. "Als ik praat over Aroldis Chapmans zaak over huiselijke geweld of Patrick Kane's zaak over verkrachting – eigenlijk alles dat gaat over de relatie tussen mannen en vrouwen – wordt er het meest op me gehaat," legt Spain uit.

Spain denkt dat mannen er moeite mee hebben om invloedrijke vrouwen over kwesties als ras en gender in de sport te horen praten, omdat ze "andere mannen en hun sporthelden willen beschermen, ongeacht bewijs of feiten." Ze wijst op het grote aantal mensen dat American-footballspeler Ray Rice verdedigde toen er beeldmateriaal naar buiten kwam waarin hij zijn bewusteloze verloofde uit een lift sleepte.

Toen er een tweede video uitkwam waarin het duidelijk werd dat Rice zijn verloofde bewusteloos sloeg in de lift, bleven die mensen stil. Volgens Spain zijn veel mensen geneigd om beschuldigingen van mannelijk geweld niet te geloven totdat er overduidelijk videobewijs is. Dit komt doordat sommige sportfans "het respecteren van beide kanten van huiselijk geweld of van een verkrachtingszaak al zien als het aanwijzen van een schuldige."

"Het gaat erom de je je in een ruimte begeeft die eerst alleen van hen was," vertelt Davidson. Als een vrouw het rijk van de sportjournalistiek betreed, moeten mannen ineens hun geliefde hobby delen met iemand die niet een overduidelijke cisgender, heteroseksuele, witte man is. Mannen vinden dat "heel bedreigend" en "hebben het gevoel dat hun fandom hen wordt ontnomen."

Dit is een probleem dat je niet alleen in sport terugziet. Vijandige mannelijke onzekerheid vind je overal terug in vrijwel alle grote industrieën, van financiën tot technologie en wetenschap. De intimidatie die Davidson en haar collega's ondervinden is volgens haar een culturele reactie op de progressieve stappen die gezet worden voor gelijke rechten voor vrouwen, de LHBT-gemeenschap en mensen met een andere huidskleur. "Ze vinden het niet leuk als hun opinie in twijfel wordt getrokken, omdat die opinie heel lang de norm vormde."

"Als je journalist bent, heb je een bepaalde mate van autoriteit – dat hoort bij de baan. Het is onze taak om alles te weten te komen over deze onderwerpen. Als je iemand zijn mening met kennis kan weerleggen, stellen mensen zich vaak erg defensief op." Iedereen het recht heeft op zijn eigen mening, maar "het is mijn taak is om er meer over te weten dan jij," legt Davidson uit.

Vanwege de bedreigingen naar vrouwen in de sportmedia hebben grote bedrijven zoals ESPN hun interne beveiliging aangepast en versterkt. Bij Bloomberg kreeg Davidson een eigen team van beveiligers toegewezen toen de bedreigingen serieus werden. Volgens haar is er bij ESPN een globaal beveiligingsnetwerk dat de bedreigingen naar hun medewerkers controleert, onderzoekt en daarop reageert. Volgens Spain heeft ESPN een strenger veiligheidsbeleid ontwikkeld vanwege de seksuele en gewelddadige bedreigingen naar hun vrouwelijke medewerkers.

Davidson is dankbaar dat ze bij een bedrijf kan werken dat de bedreigingen serieus neemt en de mogelijkheden heeft om vrouwen die bedreigd worden te beschermen. Ze zegt dat ze ook met andere vrouwen heeft gesproken die die beveiliging niet hebben. "Zij moeten het in hun eentje redden."

Het probleem is zo groot – vooral online – dat het onduidelijk is hoe het gestopt kan worden. Hoewel beveiliging sommige vrouwen kan helpen, en vrouwelijke sportverslaggevers samen kunnen werken om de bedreigingen tegen te gaan, ligt de oplossing waarschijnlijk toch bij de mannen. Smiler zegt dat we de "definitie van mannelijkheid moeten veranderen, waarin medeleven belangrijk is in plaats van het willen plegen van geweld. De competitie moet niet meer op de voorgrond staan (niet alleen in sport) en we moeten stoppen de nadruk te leggen op extreme vormen van onafhankelijkheid." Hij zegt dat mannen al vanaf jonge leeftijd wordt geleerd om "medeleven te tonen voor meisjes en vrouwen," met kleine, maar impactvolle, gebaren – "zoals 'je gooit echt als een meisje.' Of dat ze in niets hetzelfde moeten doen als een meisje. Jongens vertellen ons regelmatig dat het de grootste belediging is om een meisje, een watje of een mietje te worden genoemd."

Davidson zoekt de oplossing voor dit probleem in de integratie, het blootleggen van en de zichtbaarheid van diversiteit. "Hoe meer interactie je hebt met de gemeenschappen waar je een mening over vormt, hoe beter je je mening erover kan vormen."

"Hoe inclusiever onze maatschappij wordt, hoe meer empathie er nodig is om goed met elkaar om te gaan," zegt ze. "Dat zou niet moeten hoeven, maar de realiteit is dat dat wel nodig is."

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.