Boris Werner (echte naam: Boris van Zuilen) is een van de grootste smaakmakers in het Nederlandse nachtleven. Hij stond in 2002 met de clubavond Mono aan de wieg van minimal techno in Nederland. De kracht van Van Zullen – naast dat hij een technisch begaafde dj is die een zaal kan lezen – is dat hij zich niet heeft vastgepind op een bepaalde sound. Hij heeft zich nooit volledig op een hype gestort, is altijd de grenzen blijven aftasten zonder zijn antennes te verliezen voor wat er op dat moment speelt. Zo was hij een van de weinigen die zich tot de kern van Trouw en Studio 80 mocht rekenen. Een dj die de ene nacht een degelijke tech-house set verzorgt op een groot evenement, en een dag later in een intieme club boogie en afrobeat draait.
Hij heeft een reputatie hoog te houden op het gebied van avondvullende sets. Komend weekend draait hij er twee: vrijdag in BASIS in Utrecht, de dag erop in De Marktkantine in Amsterdam. Een mooie gelegenheid om thuis met hem mee te kijken hoe hij zijn platen voor een optreden uitzoekt.
Videos by VICE
THUMP: Aha, de IKEA EXPEDIT-collectie.
Ja klopt, allemaal IKEA. Toen ik hier anderhalf jaar geleden kwam wonen wilde ik een platenkast op maat laten maken, maar de jongen die dat zou gaan doen had het eerst te druk en daarna ben ik er niet meer achteraan gegaan. Ik zou het nog steeds wel willen. Het liefst iets dat als een soort van trapje omhoog gaat. Iets waar ik ook boeken en andere spulletjes in kan zetten. Want het is me toch iets te vierkant zo. En ik heb nu ook plaatsgebrek, er ontstaat een wildgroei van platen op de grond.
Is dit je volledige collectie, of heb je ergens anders nog meer platen?
Boven op zolder staan nog wat platen van mijn ouders. Ik heb er wat van mijn moeder meegenomen nadat ze overleed, en m’n pa gaf me er een aantal, omdat hij toch geen draaitafels heeft. Vroeger hadden ze waarschijnlijk wel een pick-up, maar mijn ouders zijn met de tijd meegegaan en ik ben blijven hangen.
Je hebt drie kasten. Hoe zijn die ingedeeld?
In de rode kast staan dingen die ik de laatste twee jaar heb gekocht, plus dingen die ik vaak draai. In die grote kast is de onderste rij oude beuktechno. Denk aan Code Red (dat is Adam Beyer), Joey Beltram en Forklift. En deze, Takkyu Ishino, Berlin Trax, dat is een van m’n eerste platen, gekocht in 1999 toen ik begon met draaien. Het is redelijk rechttoe rechtaan, maar ja, dat soort shit draaide ik vroeger. Ik zet het voor de grap nog weleens op. Verder staat er hier aan de onderkant nog wat van die niet-tijdloze, best wel slechte minimal.
Dat er dingen in je kast staan die je zelf als ‘best wel slecht’ omschrijft, is dat een teken dat je moeilijk platen wegdoet?
Mwah. Ik ben op dit moment toevallig platen aan het uitzoeken om te verkopen op Discogs. Vroeger kocht ik daar zelf ook veel, maar mensen vragen nu te veel geld voor hun platen, vind ik. Daarom wil ik mijn selectie onder de prijs verkopen. Ik wil eigenlijk die hele markt een beetje fucken. Een middelvinger naar de verkopers waarvan ik denk: wil je die plaat wel echt verkopen, of wil je alleen laten zien dat je hem hebt. Ik heb zelfs weleens van die jongens gemaild daarover, zo van: yo gast, dit slaat helemaal nergens op, doe effe normaal. Nooit een antwoord gehad, helaas.
Waarom heb je daar zo’n probleem mee?
Omdat er mensen zijn die zo’n plaat heel graag willen hebben om hem daadwerkelijk te draaien. En dan staat hij bij iemand in de kast die er niks mee doet! Dat vind ik frustrerend. Ik vind dat platen betaalbaar moeten blijven. Het is een rare markt geworden, omdat mensen doorhadden dat ze er geld mee kunnen verdienen. Dj’s zoals Sven Väth, Ricardo Villalobos of Raresh, jongens die nog met vinyl draaien, die kunnen een plaat duurder maken. Als zij iets draaien, gaat een plaat zo van vier naar twintig euro. Af en toe koop ik nog dure platen. Bijvoorbeeld deze: Discomix van Danny Boy, die was 75 euro. Het was het waard, maar tegelijkertijd vind ik het belachelijk.
Je gaat er helemaal van meezingen!
Terug naar de kast. Zit er behalve een rij beuktechno en niet-tijdloze minimal verder nog een ordening in?
Hier rechts zit een vakje met platen die ik zelf heb uitgebracht, dat is gesorteerd. Maar de rest… nee, dat staat allemaal door elkaar, joh. Ik heb ooit eens geprobeerd mijn platen te ordenen. Ik ben begonnen met alles van het label Perlon, en daarnaast een pak Ricardo Villalobos en het label Playhouse. Maar ik heb helemaal geen geduld voor dat soort dingen. Als ik platen eruit haal, stop ze ik meestal ook niet op dezelfde plek terug. Ik vind het stiekem wel leuk dat het één grote mengelmoes is, zo kom je nog eens wat verrassends tegen. Een keer in de drie maanden spit ik de hele zooi door en dan verplaats ik wat dingen van de zwarte kasten naar de rode kast en andersom.
Hoe kun je dan een bepaalde plaat terugvinden als het niet gesorteerd staat?
Dat lukt vaak niet, maar dan ga ik er dan niet lang naar zoeken. Ik bedoel, ik heb genoeg muziek waarvan ik weet dat ik het heb. Als ik lange marathonsets doe, neem ik een paar uur de tijd om door de kasten heen te gaan. Dan begin ik bij de rode kast in m’n woonkamer en gooi ik alles op een stapel waarvan ik denk: dat ga ik checken. En dan luister ik en selecteer ik alles waarvan ik denk dat het goed bij de avond gaat passen of waar ik op dat moment zelf zin in heb. Meestal doe ik dat verspreid over een paar dagen, dinsdag of woensdag begin ik en tegen vrijdag weet ik ongeveer wat ik ga doen. Het is leuk om te doen, want je komt altijd weer b-kantjes tegen waarvan je denkt: fuck daar heb ik vroeger nooit echt goed naar geluisterd. Omdat je smaak in de loop der jaren verandert, ga je nummers waar je eerst overheen keek een nieuwe kans geven.
Kun je wat platen laten zien die je misschien meeneemt naar je komende optredens?
Tony Allen, Ricardo Villalobos, een oude Transmat, Carl Craig, DJ Deeon, Dance Mania. Oh ja, en dan vind ik hier ineens een plaat waarvan ik denk: die heb ik inderdaad ook nog! Schatrax. Paranoid London. Les Aventures De Pépé Bradock, aparte muziek maakt die gast. Niet altijd makkelijk te mixen, want af en toe vertraagt-ie. Maar ja, als je lang draait, dan kun je ook lekker vaag doen. Veel van mijn platen heb ik gedigitaliseerd, maar platen die voor mij speciaal zijn, neem ik toch mee op vinyl. Alleen kom ik er vaak niet aan toe om ze te draaien, omdat het niet past bij de avond, of omdat ik merk dat het geluidssysteem niet afgestemd is op vinyl. Soms staan er überhaupt geen draaitafels. Ik zou er graag schijt aan willen hebben, maar meestal gaat zoiets ten koste van mijn vibe. En dan kies ik er toch liever voor om gewoon steady te rocken in plaats van dat ik me steeds zorgen moet maken of een plaat wel goed overkomt.
Zegt jouw platenkast ook iets over jouw karakter?
Haha, ja. Chaotisch. Ik ben vergeetachtig en niet erg overzichtelijk als persoon. Dat zie je niet aan me, maar daar kom je vanzelf achter. Ik verlies bijvoorbeeld ook T-shirts bij de vleet. En dat kleine beginnetje dat ik heb gemaakt met het ordenen van de kasten, dat is ook iets waar ik vaker tegenaan loop. Ik vind het moeilijk om dingen af te maken. Vroeger ging het allemaal vanzelf, nu moet ik me er echt toe zetten. Ik ga liever steeds weer naar het volgende. Maar ik kan ermee leven.
Je hebt een paar platen expres in het zicht gezet. Welke zijn dat?
Dat zijn Moodymann en Fela Kuti. Een plaat van Ajax met een live-verslag van de Europacupfinale uit weet ik veel, ’74 of zo. En die Danny Boy, die heb ik daar gisteren neergezet. Het wisselt welke platen daar staan. Oh, en dit is toch ook wel een pareltje: Pomp op het bier! Het origineel, Pump up the jam, kent iedereen wel. Maar dan is het hier: ‘Pomp op het bier, pomp het op, ga lekker door!’ Zo mooi, dat iemand gewoon dacht: dat ga ik opnemen!
Volg Boris Werner via Facebook // SoundCloud