Optreden in de metrostations van New York is niet voor iedereen weggelegd

Waar Nederland gezegend is met draaiorgels en opgejaagde zigeunerstelletjes, is naar straatmuzikanten in New York luisteren een feest voor je oren. Muziek is zelfs een van de meest briljante ingredienten van New York. Ik woonde er een aantal jaar, en er ging geen dag voorbij dat ik niet een virtuoze violiste aanschouwde of een clubje uit Harlem zag rappen. Ik had voor mezelf de regel ingesteld dat als ik langer dan 15 seconden geroerd was door het spel, ik geld gaf. En dat werd redelijk snel een dure aangelegenheid.

Op een lijn die ik elke dag moest pakken speelde een krankzinnige goede banjospeler. Ik heb nog een CD’tje van hem thuisliggen, hij speelt een soort banjo post-punk en zit nu in een korte documentaire over New Yorkse metromuziek. Die wereld heeft namelijk een verhaal: Optreden mag overal, maar om te kunnen spelen op de allergrootste metrostations moet je auditie doen voor een soort Idols-achtige jury. Ramon Nyitrai is een oude stagiair van VICE en ging kijken wat straatmuzikanten vinden van dat idee. (Spoiler: Dat vinden ze kut). Hier is zijn docu: