Mijn bizarre weekend op de wereldkampioenschappen Pokémon

De lichten op het podium dimmen en de lage bastonen van trap-beats doen te lucht trillen. Duizenden mensen beginnen te juichen zodra de MC de eerste deelnemer aan de wedstrijd van vandaag aankondigt: Kiara uit Australië. Zij neemt het op tegen Kosaku uit Japan. De twee strijders komen de arena binnen vanuit rode telefooncellen op het podium, gedrenkt in het licht van flitsende stroboscopen. Kiara, 10 jaar, zit aan de tafel in het midden van het podium en legt haar mascotte naast zich: Glaceon, een van haar favoriete Pokémon-knuffels.

Dit klinkt misschien als een bokswedstrijd voor kinderen, maar dat is het niet. Ik ben hier om te zien hoe deze twee kinderen deelnemen aan een ongelooflijk serieus Pokémon-gevecht, waarvoor de nieuwste Nintendo Switch-releases, Pokémon Sword en Pokémon Shield, worden gebruikt.

Voor de niet-ingewijden: in Pokémon-gevechten stellen spelers (oftewel trainers) een team samen van hun favoriete monsters. Vervolgens nemen ze het om de beurt tegen elkaar op, met vier monsters tegelijk. Het lijkt op een soort dubbelspel tennis, maar in plaats van mensen die ballen naar elkaar slaan, verkopen schattige virtuele dieren elkaar om de beurt een mep met bewegingen als de ‘Behemoth Blade’ en de ‘Flare Blitz’. Er klinkt gejoel als de Pokémon verschijnen op de enorme schermen die boven het podium hangen. Het publiek snakt naar adem als de spelers onverwacht harde klappen uitdelen.

Ik begeef me hier inmiddels al een heel weekend onder Pokémonfans van alle leeftijden en nationaliteiten. Ze nemen het tegen elkaar op in kaartspellen, smartphone-spelletjes en vechtspelletjes. En ze wedijveren in wie de meeste en zeldzaamste merchandise heeft. Dit zijn de Pokémon-wereldkampioenschappen, het hoogtepunt van de Poké-kalender. Na een gedwongen covid-pauze van twee jaar kunnen ze eindelijk weer plaatsvinden in de ExCeL in Londen.

Helaas voor Kiara eindigt de wedstrijd voor haar in een nederlaag: Kosaku's Gigantamax Blastoise veegt het team van zijn tegenstander van de mat. Hij is nu de wereldkampioen in de juniorendivisie. Via een vertaler vertelt een stralende Kosaku aan de menigte: “Ik ben waanzinnig gelukkig nu. Ik wil hallo zeggen tegen mijn vader, hij zit vandaag in het publiek en heeft al mijn wedstrijden tot nu toe gezien.”

Terwijl de junioren het podium verlaten, verschijnen twee MC’s op de schermen om het spel van Kosaku's team te bespreken met de ernst van een voetbalcommentator. De sfeer is gespannen. Achter de coulissen krijgt de volgende groep finalisten koptelefoons met grey noise over hun oren, zodat ze zich kunnen concentreren. Om me heen zwaaien toeschouwers met vlaggen en klampen ze hun kleurrijke Pokémon-knuffels vast.

Ik praat met de 16-jarige Liam, die net wereldkampioen is geworden van het Trading Card-toernooi in de seniorendivisie. Zijn familie is helemaal uit Washington DC gevlogen om hier te zijn – zijn ouders plannen meestal familievakanties rond de wedstrijden van hun zoon. “Om goed te zijn in Pokémon moet je hard werken en je best doen,” zegt Liam. “Ik speel al acht jaar – die acht jaar heb ik geoefend, getest en wedstrijden gespeeld. Ik speel vlak voor een toernooi vijf dagen per week.”

In de grote hal zitten de trainers aan tafels waar ze – zowel informeel als competitief – TCG, Tekken-crossover Pokkén (een andere Switch-titel) en Pokémon UNITE (een mobiel spel dat lijkt op de League of Legends) spelen.

Op één tafel speelt een erg behendige jongen met zijn ene hand Pokémon Sword en met de andere Pokémon GO op zijn telefoon. Iedereen is gekleed in zonnekleppen en t-shirts. Het verbaast me bijna dat er geen echte Pokémons ronddolen.

Luke, 23 jaar, uit Plymouth, organiseert al enkele jaren toernooien in het Verenigd Koninkrijk. Overdag is hij programmeur. Maar in zijn vrije tijd is hij vrijwilliger bij dit soort evenementen. Luke beklom de Pokémon-ladder op lokale en regionale bijeenkomsten en werd gepromoveerd tot ‘Pokémon-professor’. Zijn aanwezigheid bij de wereldkampioenschappen is wat hem betreft de klap op de vuurpijl.

“Het gemeenschapsgevoel is zo aantrekkelijk,” legt hij uit terwijl hij gratis pakjes Pokémon-kaarten uitdeelt. Hij grijnst als de jongen naast hem een bijzonder zeldzame Pokémon-kaart trekt en het met trillende handen beetpakt. “Ik heb zoveel vrienden gemaakt door dit te doen. De omgang met spelers is echt speciaal. Een aantal families speelt samen, maar veel anderen heb ik nog nooit eerder ontmoet. Iedereen is zo vriendelijk.”

Niet iedereen is hier om te strijden of om toe te kijken. Buiten de hal stuit ik op een ware markt van Pokémonkaart-enthousiastelingen. Ze hebben mappen met zeldzame kaarten en TCG-accessoires uitgestald. Soms worden er kaarten geruild, maar veel van deze hosselaars hebben heuptasjes en kaartlezers bij zich, klaar om echt geld te verdienen.  

Sam, 29 jaar, komt uit Liverpool. Hij verzamelt en verkoopt zeldzame kaarten. Zijn baan als grafisch ontwerper gaf hij op om zich fulltime met het verzamelen bezig te houden. Terwijl hij naar een Pikachu-kaart wijst die voor hem ligt, vertelt hij me dat deze meer dan duizend euro waard is. “Ik vind Pokémon gewoon zo leuk,” zegt hij. “Als grafisch ontwerper waardeer ik de vormgeving.”

Kaarten die zijn gecertificeerd door Professional Sport Authenticator (PSA) kunnen voor veel geld verkocht worden, al moeten verzamelaars daarvoor wel betalen om hun kaart naar de VS te verzenden. Daar wordt de kaart uitvoerig onderzocht, tot in forensisch detail, en dan teruggezonden in een perspex behuizing. Er liggen honderden van zulke kaarten om me heen, de een nog waardevoller dan de ander. Ik zie een Charizard – de Charizard – in de collectie van een verzamelaar, en vraag hoeveel die waard is. “Vijfduizend pond (5.754 euro),” zegt hij.

Maar nog voor ik daarop iets lulligs kan zeggen over hoe dat bedrag mijn energiekosten voor komende winter zou kunnen dekken, vraag ik of ik de kaart eventjes mag vasthouden. Terwijl ik om me heen kijk vraag ik me af hoeveel miljoenen er in rook op zouden gaan als hier een lokaal brandje uit zou breken.

De Pokémon Company, die het toernooi organiseert, lijkt het niet erg te vinden dat er kaarten worden gekocht en verkocht – misschien wel omdat even verderop het echte geld wordt verdiend. Een officiële merchandise pop-up, met de toepasselijke naam ‘Pokémon Center’, is het hele weekend open geweest voor het publiek (hoewel er vanwege de enorme populariteit van tevoren afspraken moeten worden gemaakt). Het laat goed zien waarom Pokémon sinds de jaren negentig is blijven bestaan en een van de meest winstgevende mediafranchises aller tijden is geworden. 

Aan de muren hangen knuffels, beeldjes, kleding en ruilkaarten, terwijl op de achtergrond orkestrale versies van de soundtracks van de games spelen. Als ik binnenkom, krijg ik een tas aangereikt waarin ik alle spulletjes die ik eventueel zou willen kopen kan stoppen – en ik zie tientallen fans die hun zak al hebben gevuld met Pokégoods.

Sommige mensen gaan zitten op de grond met hun zak, zich misschien afvragend hoeveel ze zich redelijkerwijs kunnen veroorloven, en piekerend over welke favoriete speeltjes ze wellicht moeten achterlaten. Een verbouwereerde kassière vertelt me dat sommige mensen hier tussen de zevenhonderd en achthonderd euro hebben uitgegeven, en dan aan anderen zelfs is gevraagd hun koopwaar terug te leggen omdat ze de aankooplimiet van de winkel hadden overschreden.

In de pop-up ontmoet ik veel mensen: stelletjes die elkaar hebben ontmoet en verliefd zijn geworden dankzij hun gedeelde Pokémon-plezier en families die al sinds de jaren negentig samen spelen. Dan zijn er ook de influencers die hun brood hebben verdiend met het spelen van de spellen of het online openen van pakjes kaarten.

In vergelijking met Joe Merrick, misschien wel de ultieme superfan van Pokémon, stellen ze allemaal maar weinig voor. Want Merrick, 36 jaar, runt Serebii.net vanuit zijn huis in Bournemouth, waar hij nieuwsberichten plaatst over elk spel in de serie. Hij begon de site 23 jaar geleden en runt hem nog steeds in zijn eentje. Ooit, vertelt hij me, bezochten drie miljoen mensen Serebii op één dag, wat hoger ligt dan de kijkcijfers van de meeste grote nieuwszenders.

“Ik besteed makkelijk tussen de twee en 24 uur per dag aan het bijhouden van de site,” legt hij uit. “Als er een nieuw spel uitkomt, dan speel ik het en ik beschrijf elk klein detail – zoals waar individuele trainers en voorwerpen te vinden zijn.”

Ik ben zelf een vrij grote Pokémon-fan, maar na dit weekend heb ik wel weer even genoeg van Pikachu's snoezige gezichtje. Wordt Merrick ook wel eens ziek van Pokémon? “Helemaal niet,” zegt hij. “Er zijn een paar momenten geweest dat ik de site een beetje zat was, maar dat had vooral te maken met internetcultuur. Mijn meest gespeelde spel allertijden is nog altijd Sword.”

“Serebii groeit nog steeds, maar het zal op een gegeven moment stoppen,” voegt hij toe. “Voorlopig ben ik gelukkig. Ik heb aanbiedingen gehad om het te verkopen – maar om mij zover te krijgen zou het een echt verleidelijk aanbod moeten zijn. Ik run Serebii al 23 jaar en het is mijn kind. Ik wil het niet laten gaan.”

Mijn Pokénthousiasme is uitgeput. Ik stap in de kabelbaan van de ExCeL naar Greenwich en het voelt alsof ik een festivalcomedown beleef, dus ik houd mijn favoriete Pokémon-knuffel,Sceptile, stevig vast. De auto's zijn allemaal ge-Pokéfied met verschillende soorten monsters. De soundtrack van Pallet Town uit de originele GameBoy-games weerklinkt al het hele weekend op het station. Het personeel vertelt me dat ze er helemaal gek van worden.

Ik verwachtte dat een Pokémon-evenement op deze schaal een nerdfestijn zou zijn – en dat was het helemaal – maar de opmerking van Luke dat iedereen supervriendelijk was, klopte ook. Volslagen vreemden leerden me geduldig hoe ik het kaartspel moest spelen, ze pronkten opgewonden met hun cosplay en accepteerden me in hun midden. Voor even kon ik te vergeten dat er een wereld buiten Pokémon bestaat.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.