Dat ik gehandicapt ben, betekent niet dat ik niet van seks hou

In de serie Open en Bloot gaat VICE met jonge singles en koppels  – allemaal met een eigen verhaal over hoe ze intimiteit en opwinding ervaren – in gesprek over hun liefdes- en seksleven. Ook gaan ze letterlijk uit de kleren voor een portret, gemaakt door naaktfotograaf Jonnah Bron. 

In deze editie spreken we Jeanette (38) over hoe het is om voor je dates een fetisj te zijn, over hoe seks een taboe wordt als je een handicap* hebt en over je eenzaam voelen in een samenleving die gericht is op koppels. 

VICE: Hé Jeanette, om te beginnen: hoe is het nu met je liefdesleven?
Jeanette: Ik ben single, en ik heb niet echt een actief liefdesleven op dit moment. Ik heb vroeger wel gedate, vooral via online dating, maar dat doe ik nu dus ook niet meer. Ik vind dat namelijk echt een enorm gedoe als gehandicapte moslima van kleur, en het is slecht voor mijn zelfvertrouwen.

Mijn ervaring met online daten is dat mensen op zoek zijn naar onenightstands en stiekem met me willen afspreken, omdat ze zich voor me schamen. Of dat ik voor de mensen die ik tegenkom een fetisj ben, omdat ik maar 1 meter 12 ben. Ik zoek geen onenightstands en ik heb er geen behoefte aan om iemands fetisj te zijn. Ik heb de energie en de tijd niet om door al die rotzooi te gaan. 

Hoe waren je vorige relaties dan?
Mijn eerste relatie begon op mijn negentiende en heeft zeven jaar geduurd. Ik vond het fijn om een relatie te hebben, want ik genoot van de liefde, aandacht en seks. Tegelijkertijd vond ik het ook gewoon comfortabel om een relatie te hebben, omdat het paste in het ideaalplaatje dat ik toen nog in mijn hoofd had. 

We kregen op het laatst heel vaak ruzie, en ik denk dat we allebei de lust verloren om er nog hard voor te werken. Hoewel ik altijd zei dat we samen besloten hadden dat de relatie moest eindigen, ben ik eigenlijk gewoon gedumpt. Het heeft vier jaar geduurd voordat ik over die relatie heen was. 

Het ding is: ik wist eigenlijk al langer dat het niet werkte, maar ik durfde het niet uit te maken. Ik was namelijk doodsbang om alleen te zijn, en ik schaamde me ook. Iedereen om me heen had namelijk een relatie. Ik ineens niet meer. En dat is niet altijd gemakkelijk in een samenleving die vooral gefocust is op koppels. Begin dit jaar was ik twee nachten alleen in een hotel en er werd me meerdere keren gevraagd wanneer mijn partner kwam. Dat stoorde me wel, hoor. 

Ook zorgde de relatie ervoor dat ik — zo dacht ik — eindelijk voldeed aan de norm van de maatschappij. Ik dacht altijd dat huisje, boompje, beestje het ultieme was. Ik was erg traditioneel ingesteld. Dat is nu wel veranderd. 

Wat is er precies veranderd?
Ik heb ontdekt dat ik me prima alleen kan vermaken, ik heb genoeg te doen. Ik ben ook actief bij de politieke partij BIJ1. Ik wil de gemeenteraad in, omdat ik zelf ondervonden heb dat onze maatschappij voor veel mensen niet werkt. Ik heb me gerealiseerd dat ik daar via de politiek iets aan kan doen, en dat neemt nu in mijn leven ontzettend veel plek in.

Toch verlang ik soms naar iemand bij wie ik thuis kan komen. Soms mis ik liefde en genegenheid, en iemand die me onvoorwaardelijk steunt. Ik worstel al jarenlang met een depressie, en het feit dat ik me soms eenzaam voel, is daar een belangrijk onderdeel van.

Na mijn relatiebreuk heb ik wel flink gedate en ook wat onenightstands gehad. Ik vind dat nu wel enger om te doen, omdat ik niet weet of dat veilig is. Je weet van te voren niet met wie je hebt afgesproken. En ik weet ook niet zeker dat ik de optie heb om geen seks te hebben als het niet klikt. Misschien had ik vroeger meer lef, maar naar mijn gevoel is daten veranderd en onveiliger geworden. 

Praat je wel gemakkelijk over seks?
In privékringen wel, maar in het openbaar is dat altijd een uitdaging geweest. Ik zet steeds een stapje verder. Ik heb een keertje een seksverhaal geschreven voor Damn Honey, en van mijn moeder heb ik gehoord dat mensen daar achter mijn rug over lullen. Maar ook bij mij speelde schaamte over seks en mijn seksualiteit lange tijd een grote rol, en nu soms nog steeds. 

Eigenlijk is het mijn totaalplaatje dat het voor mij moeilijker maakt om open over seks te praten. Ik ben een vrouw én van kleur én moslima én ik ben gehandicapt. Gehandicapte mensen worden niet als seksuele wezens gezien in onze maatschappij. 

Hoezo?
Dat is gewoon een enorm taboe. Laatst stuurde een man me per DM een account van een vrouw door, met daarbij het bericht: ik moest echt aan jou denken, want zij heeft ook die sexy latina vibes. Ik voelde me ontzettend geflatteerd, want ik krijg nooit zulke complimenten. 

Volgens mij denken mensen vaak dat je als gehandicapte persoon seks op een volledig andere manier ervaart, of simpelweg helemaal geen seks hebt. Alsof je handicap ervoor zorgt dat je daarin onderontwikkeld blijft. Ik krijg ook vaak heel ongepaste vragen over mijn seksleven, zoals: heb je al eens seks gehad, kan je überhaupt seks hebben, heb je ooit een vriend gehad, woon je nog thuis…? Dat zegt veel over hoe mensen naar me kijken.

Hoe ervaar jij seks dan?
Nou, ik hou van seks! Sterker nog: het is een van mijn favoriete activiteiten. Ik heb seks en sekswerk altijd fascinerend gevonden. Vroeger wilde ik bijvoorbeeld graag bij zo’n sekslijn werken. Ik ben alleen nooit goed geweest in sexy talk, en ik durfde dat ook gewoon niet.

Sinds ik weet dat ik naakt op de foto ga voor deze shoot, voel ik dat ik weer een stapje verder zet. Ik heb besloten om die kant van mezelf veel meer te laten zien.

Ik vind polyamorie bijvoorbeeld fascinerend, daar ben ik benieuwd naar. Ik heb er verder geen ervaring mee, maar ik vraag me af of de mens wel gemaakt is voor monogamie. Ik denk het eigenlijk niet. Ik heb een scharrel die het met meerdere mensen doet. Ik ben daar niet jaloers over. Het lijkt me zelf ook fijn om meerdere vaste scharrels te hebben. 

Hoe vond je het om naakt op de foto te gaan?
Omdat ik in de politiek zit, wilde ik niet helemaal naakt gaan. Maar dat ik onzeker kan zijn over mijn lichaam speelt daarbij ook een rol. Delen van mijn lichaam vind ik mooi en ik ben er helemaal oké mee dat ik kort ben. Maar onlangs zag ik bijvoorbeeld een prachtige foto van een vrouw met lange benen, en dat vond ik erg mooi. Ik dacht meteen: shit, zo’n foto kan ik niet maken, omdat ik korte benen heb. Ik baalde daar van, maar toen realiseerde ik me ook dat ik al heel lang niet meer zulke gedachten had gehad. Dat vind ik positief.  

Ik heb heel lang gebaald van het feit dat ik klein ben. Het grootste deel van mijn leven heb ik me geschaamd voor mezelf, terwijl ik mezelf wel gewoon mooi vind. Maar ik ken weinig mensen die op mij lijken, waardoor ik mijn type lichaam nooit op een sexy manier zie.

Een andere reden waarom ik het spannend vind om mezelf zo te laten zien, is dat gehandicapte mensen veel internettrollen over zich heen kunnen krijgen. En die kunnen best persoonlijke, lelijke, seksistische, racistische en validistische opmerkingen maken. Het kan heel laag gaan. Lelijke comments onder artikelen lees ik daarom niet, en op Twitter laat ik andere mensen die online haat voor mij blokkeren, uit zelfbeschermingen.

Waarom vind je het belangrijk om jezelf ondanks al die negativiteit toch te laten zien? 
Ik wil normaliseren dat vrouwen zoals ik zich ook sexy kunnen voelen. Ik wil lichamen zoals het mijne laten zien. Ik wil tonen dat ik óók supersexy kan zijn. 

De politiek heeft me trouwens enorm geholpen bij het claimen van een podium. Ik kan mijn stem laten horen, en mensen zijn oprecht benieuwd naar wat ik te vertellen heb. Iemand zei een keertje dat mensen me gebruiken als stokpaardje, maar ik vind het fijn om een platform te krijgen. Als je je hele leven onzichtbaar hebt gevoeld en je jezelf onzichtbaar hebt willen maken, is het fijn om eindelijk gehoord te kunnen worden. 

Dit stuk komt online op mijn verjaardag. Voor mij is de cirkel dan rond: ik ben naakt geboren, en nu laat ik mezelf naakt zien. En mochten er uit dit gesprek een paar leuke dates voortkomen, dan zou ik niet klagen. Dat lijkt me leuk. 

Dankjewel!

*Er bestaat discussie over welk term je het beste kunt gebruiken: ‘een fysieke (of lichamelijke) beperking’ of ‘gehandicapt’. Jeanette kiest er bewust voor om het woord ‘gehandicapt’ te gebruiken.