Intieme foto’s van een groep jonge motorcrossers uit Brooklyn

Ysa Pérez schiet portretten en documentaire fotografie. Ze is geboren in Puerto Rico en opgegroeid in Rochester (in de staat New York). Aan het eind van de afgelopen zomer bracht ze haar dagen door in Williamsburg, met een groep jongens uit de buurt.

In september liep ik met mijn vriendin richting het treinstation bij Marcy Avenue, toen ik twee gasten op matchende blauwe crossmotors voorbij zag schieten.

Ik liet mijn vriendin op de stoep achter en vroeg de jongens of ik een foto van ze mocht maken. “Hoe heten jullie?” vroeg ik. “Kay” en “Noah” vertelden ze me. We staarden uitgebreid naar elkaar, en binnen een paar minuten zat ik achterop bij Noah, onderweg naar het huis van Kay om daar te chillen. Het was veel te laat om nog foto’s te maken, maar ik wilde ze heel graag beter leren kennen en een vriendschap opbouwen.

De dagen daarna probeerde ik met Kay, kort voor Kahlil, af te spreken, door hem berichtjes te sturen en op willekeurige momenten langs zijn huis te gaan. We liepen elkaar helaas telkens mis. Uiteindelijk belde hij me op. Hij bood zijn excuses aan, vertelde dat hij Labour Day iets te hard had lopen vieren, en vroeg of ik langs kon komen.

Ik kwam aan bij een gebouw, waar ik had afgesproken met vijf of zes gasten die ik nog nooit had gezien. Ik herkende Kay, of ‘Lil, naast zijn motor Baby Blue, en ik wist dat ik goed zat. Hij legde aan zijn maten uit dat ik niet van de politie was, dat ik gewoon kwam chillen en wat foto’s wilde maken.

Die dag ontmoette ik iedereen. Je had Chris, de grappenmaker en sowieso de liefste jongen van de groep. Tijdens onze tweede ontmoeting bood hij aan om mijn fototas te dragen, toen hij zag dat ik ermee liep te kloten. Joel had donker haar en prachtige groene ogen – we waren het erover eens dat dat vrij zeldzaam was voor een latino. Ted was nogal verlegen, maar áls hij wat zei was het iets zinnigs. Ted woonde samen met zijn jongere broertje TyTy, van wie ik onder de indruk was door zijn stijl en volwassenheid. Jared en Darius, hun maten, kwamen soms ook langs.

De daaropvolgende weken stopte ik al mijn energie in de groep – ik ging vaak langs en wilde hun wereld zo goed mogelijk ervaren. Ik was “het camerameisje” in de ogen van hun vrienden, soms was ik die moeder die voor iedereen pizza haalde. Hoe beter ze me leerden kennen, hoe meer ik onderdeel van de groep werd. Uiteindelijk hadden we samen lol alsof we elkaar al jaren kenden. Kahlil en ik hadden de beste klik, vanwege onze gedeelde liefde voor Baby Blue. Hij stond geregeld voor mijn huis met een draaiende motor, en dan rende ik meteen naar buiten. Ik wist dat hij om me gaf, zoals ik om hem gaf. Hij vertrouwde me genoeg om me in zijn kamer te laten, me aan zijn moeder en vrienden voor te stellen en me zijn wereld te laten zien. Andersom vertrouwde ik hem ook totaal.

Na een paar weken in New York, was ik klaar om naar de volgende plek te gaan, omdat ik liever nooit ergens lang blijf. Toen ik gedag zei, voelde ik dat Kay dacht dat we elkaar nooit meer zouden spreken – dat hij gewoon een project voor mij was geweest. “Dit gebeurt dus altijd bij ons,” vertelde hij me op het bed van Chris. Toen liet hij een foto zien van een gast die hem had gefotografeerd met een soortgelijke intimiteit en ik dacht bij mezelf: hoe kun je nou het contact verliezen met deze gasten? Hoe kun je alleen maar nemen en niets teruggeven? Of eens in de zoveel tijd vragen hoe het met iemand gaat?

Ik moest vertrekken, maar het was absoluut niet mijn bedoeling om helemaal uit hun levens te verdwijnen. Ik keek uit naar de dag dat ik terug zou komen en we weer bij elkaar zouden zijn. Ik begon een beetje te huilen. Daar schaamde ik me dan weer voor – ik moest de volwassene zijn die haar shit op een rijtje moet hebben. “Nee, het is oké,” zei Chris tegen me. “Zo weet je dat het echt is. Het gebeurt niet vaak dat je iemand op straat ontmoet en daarmee een hechte band krijgt, zoals wij die hebben met jou.”

In mijn laatste dagen vertelde Chris me dat Kay zijn motor had verkocht. Mijn hart brak een beetje, terwijl ik deed alsof het me niets deed. Toen ik Kay zag, vroeg ik: “Je hebt hem verkocht?” “Ja,” zei hij schouderophalend, maar hij verzekerde me dat hij een goede vervanger zou halen. “Ik ga die motor wel missen,” gaf ik toe. “Het is de eerste waarop ik verliefd werd,” zei Kay, die het duidelijk met me eens was.

Toen we elkaar gedag zeiden, liet hij me de nieuwe motor zien die hij gaat kopen. Een échte, zwaardere motor. Waarschijnlijk een waar ik niet achterop durf te zitten. Toen realiseerde ik me plotseling waarom ik verdrietig was. Met het verlies van de motor was ook zijn onschuld verdwenen. Hij werd ouder, volwassen, en was bereid om grotere gevaren op te zoeken. Ik kon niets anders dan het accepteren.

Ik heb de jongens in september voor het laatst gezien. We sturen elkaar nog wel berichtjes. Ik bekijk hun verhalen van een afstandje, als een bezorgde zus die kijkt of alles wel goed gaat. Ik mis ze. Ik mis hun energie en gelach en jeugdigheid. Maar wat ik het meest mis, is onze onderlinge band. Hun gezichten als ze naar mijn poloraids staarden, alsof ze even naar zichzelf keken door de ogen van iemand anders – iemand die in ze gelooft.

Onze band is voor het leven en deze foto’s zijn daar een herinnering aan.

Je kunt Ysa Pérez volgen en meer van haar werk bekijken op haar Instagram.