Het zwaarste aan strippen was niet het uittrekken van mijn kleding

My First Time is een column en podcastserie waarin seksualiteit, gender en kinkyness onderzocht worden, vanuit een nieuwsgierig en maagdelijk perspectief. Een “eerste keer” kan over zoveel meer gaan dan je ontmaagding. Van experimenteren met kinky dingen tot het uitproberen van iets nieuws en wilds: iedereen ervaart duizenden “eerste keren” tussen de lakens – dat is hoe seks leuk blijft, toch?

Deze week spreken we Holly Darling over haar eerste ervaring met het werken in een stripclub. Je kunt de podcast beluisteren op Acast, Google Play, Apple Podcasts, Stitcher.

Toen ik begon met strippen ging ik door een moeilijke periode. Ik was blut, had constant geldproblemen en kon met moeite rondkomen. Op een dag ging er een lichtje branden en dacht ik: ik word gewoon een stripper.

Ik woonde vlak bij een stripclub en was nog nooit in een stripclub geweest, dus besloot ik er eens langs te gaan. Toen ik naar binnen liep, kwam ik een ruimte gevuld met mannen in pakken terecht. Ik stond versteld van hoe prachtig de vrouw op het podium was, en hoe sensueel en erotisch ze optrad. Ik bestelde een biertje omdat ik dacht dat je iets moest kopen, bekeek de vrouwen, sprak er een paar, en ging toen weer weg omdat ik me niet op m’n plek voelde.

De negatieve verhalen en stigmatiserende beelden van stripclubs hadden ook op mij hun indruk achtergelaten; ik geloofde dat stripclubs gevaarlijke, slechte plekken waren. Ik dacht dat iedereen die er werkte een slachtoffer was – dat ze geen andere keuze hadden.

Op de dag van mijn sollicitatie trok ik bij aankomst mijn enige mooie lingeriesetje aan. Ze zetten muziek aan en ik danste ongeveer een minuut op het podium. Ik had iets heel anders verwacht; ik dacht dat ik me naakt en bekeken zou voelen, maar dat was niet zo. Toen namen ze me aan, wat eigenlijk heel eenvoudig ging. Ze gaven me een aantal formulieren die ik moest ondertekenen, en lieten me mijn rooster voor die week zien.

Het werk kwam absoluut niet overeen met wat ik ervan verwachtte. De dingen waarvan ik dacht dat ze moeilijk zouden zijn, zoals het uittrekken van mijn kleding, waren makkelijk. Het lastige was dat ik me er niet van bewust van was dat ik iets moest verkopen. Strippen is eigenlijk niks anders dan mensen benaderen, om vervolgens jezelf en je persoonlijke merk aan ze te verkopen.

Het was een heel proces om dat te leren. Ik bekeek de andere vrouwen om te zien hoe zij het deden. Strippen heeft een interessant effect op je zelfvertrouwen: je verkoopt een product, en dat product ben jij zelf. Hoewel het goed betaalde, waren er soms avonden waarop het niet lukte. Het is lastig om anderen te zien stralen en geld verdienen terwijl je zelf niet op gang kunt komen. Als je in die omgeving geen geld verdient, voel je je al snel waardeloos.

Mijn eerste shift verliep rustig. Ik verdiende ongeveer 300 euro. Ik benaderde wat mensen en vroeg of ik voor ze kon dansen. Het voelde een beetje als de eerste schooldag. Alle andere strippers in de kleedkamer kenden elkaar al, dus hield ik me wat meer op de achtergrond. Ik dacht dat het er agressief of kattig aan toe zou gaan (wat soms ook het geval is) maar stripclubs zijn ook de plek waar ik de meeste vriendschap, zusterschap en steun heb ervaren. De vrouwen die er werken zijn vaak krachtige zakenvrouwen en moeders.

Het voelde fantastisch dat ik mijn geldzaken nu eindelijk op orde had. De hele tijd blut zijn gaf me een rotgevoel. Dat ik nu eindelijk wat geld had, gaf me veel kracht, terwijl ik juist dacht dat het verschrikkelijk zou voelen om uit de kleren te gaan voor geld. Ik zat vol negatieve aannames over sekswerkers en veroordeelde mensen die hun seksuele kracht gebruikten om geld te verdienen. Maar toen ik zelf in de seksindustrie begon te werken, merkte ik dat ik verkeerd zat.

Desondanks heeft strippen ook een zware kant, zo is je zelfvertrouwen voor een groot deel afhankelijk van hoeveel geld je verdient op een dag. Het dansen vond ik, ondanks de fysieke inspanning, makkelijk en leuk. Waar ik echter niet op was voorbereid, was de emotionele inspanning die bij strippen komt kijken.

Zo’n zes maanden nadat ik begon met strippen, begon ik te werken in een andere club. Daar praatte je met je klanten, en betaalden ze je voor je tijd. In principe is het je taak om het ego van de mannen met wie je praat op te krikken. Je moet doen alsof je het enorm naar je zin hebt, de hele tijd, en alleen maar positieve energie uitstralen.

De mannen kunnen echt over van alles praten. Je bent zowel een cheerleader, als een therapeut en een vriend voor ze. Je moet begripvol zijn, naar ze luisteren, ze complimentjes geven en ze goed laten voelen. Ik vond het enorm uitputtend. Strippen deed ik veel liever.

Als sekswerkactivist heb je soms het gevoel dat je niet kunt praten over de dingen die je minder fijn vindt aan de industrie. Mensen vragen dan namelijk al snel waarom je niet gewoon een andere baan zoekt. Maar ik wil in een wereld leven waarin alle sekswerkers over zeggenschap en een veilige werkomgeving beschikken. Het is denigrerend om vraagtekens te zetten bij hun keuze om in deze industrie te werken.

Ik maak me erg druk om wat er nu in Amerika gebeurt met FOSTA [Fight Online Sex Trafficking Act]. Sekswerkers kunnen elkaar juist helpen door online informatie te delen. Toen ik net begon met strippen, was het internet een belangrijk hulpmiddel voor me. Het hielp me verbonden te voelen in een industrie waarin je vaak op jezelf aangewezen bent.

Ik vertelde aan niemand dat ik was begonnen met strippen, maar het was zwaar om een geheim te hebben. Daarom vertelde ik het aan mijn beste vriendin. Ik dacht dat ze me zou steunen, maar toen ik het vertelde, reageerde ze enkel met “oh”. Ik denk niet dat ze me veroordeelde, maar ze was niet zo enthousiast als ik had verwacht. Het stelde me teleur dat ze niet blij leek te zijn met mijn nieuwe avontuur.

Het werk in een stripclub is net als iedere andere baan. Er zijn dagen waarop het saai is, er zijn collega’s die je niet mag en je bent het niet altijd eens met het bestuur. Over het algemeen is strippen best gewoontjes.

Het is niet altijd perfect. Soms creëren de eigenaren een omgeving die stressvol kan zijn om in te werken als vrouw. Zo moet je soms een toeslag betalen voor je shift, en betaal je tussen de 12 en 175 euro om een avond te mogen werken. Daardoor sta je dus al rood voor je shift überhaupt is begonnen. Andere keren huren clubbazen allemaal andere strippers in, waardoor er te veel competitie is.

Het is zo belangrijk dat mensen een ander beeld krijgen van strippen. We zijn opgegroeid met leugens over de problematiek van strippen, sekswerk en de industrie. Er werd ons verteld dat het vies is, en dat we beter af zouden zijn zonder strippers. Dat de vrouwen die het doen een problematisch verleden hebben, en dat de mannen die ernaar kijken viezeriken zijn. De waarheid is dat uiteindelijk niemand iets heeft aan dit stereotiepe beeld van de industrie. Net als alles in het leven, is strippen veel genuanceerder dan het lijkt.

Volg Broadly op Facebook, Twitter en Instagram.