Rechtenstudenten over wat de moord op advocaat Derk Wiersum voor hen betekent

Woensdag was een pikzwarte dag voor de Nederlandse rechtsstaat: strafrechtadvocaat Derk Wiersum werd van zijn leven beroofd. Hij was de advocaat van kroongetuige Nabil B. in de zaak tegen de Ridouan Taghi, die ervan verdacht wordt deel uit te maken van een liquidatiebende. Dat kostte de 44-jarige Wiersum zijn leven: woensdagochtend werd hij neergeschoten voor zijn huis in Buitenveldert. De dader is nog steeds voortvluchtig.

Zijn dood sloeg “bij strafrechtadvocaten uit heel Nederland in als een bom,” schreef het Algemeen Dagblad. Maar geldt dit ook voor de strafrechters in spe? Ik vroeg een paar rechtenstudenten hoe zij deze liquidatie hebben beleefd, en of ze door dit nieuws nog wel achter hun keuze voor strafrecht staan, of het ze juist strijdbaarder heeft gemaakt.

Fabian (22) zit in het derde jaar van zijn bachelor rechten

Ik werk bij de strafrechtswinkel naast de Universiteit van Amsterdam. Toen ik daar aankwam, vroegen allemaal studenten of ik ‘het’ al had gehoord. Het kwam keihard binnen – ik was geshockeerd. Ik had nooit gedacht dat er een reële kans zou zijn dat zoiets kon gebeuren. We leven in Nederland, advocaten worden wel beschermd, dacht ik.

Mijn pa stuurde meteen een berichtje, of ik het nieuws had gehoord. Hij zei: “Als je dit gaat doorzetten, kijk dan wel wie je aanneemt als cliënt.” Ik snap dat hij dat zei, maar ik legde hem uit dat het ook juist heel belangrijk is dat zo’n man wordt bijgestaan. Dat begreep m’n pa toen wel.

Ik probeer niet bang te zijn, maar ik kan niet ontkennen dat ik een beetje zenuwachtig word als ik denk aan mijn eigen toekomst. Zou het mij later ook kunnen gebeuren? Maar strafrecht is nu eenmaal de kant die ik op wil – het is mijn passie. Nu ik er een nachtje over heb geslapen probeer ik er rationeler naar te kijken. Ik heb nog wat angstgevoelens, maar het is natuurlijk nog vers, en de kunst is om daaroverheen te stappen. De dader wil waarschijnlijk angst aanjagen, en ik moet die angst omzetten in strijdvaardigheid. We laten ons niet kisten. Het is, of het wordt, onze taak om de rechtsstaat te beschermen.

Jessica (25) is bezig met de master strafrecht.

Ik wil strafpleiter worden, en ik laat me daar niet in tegenhouden door één heftige gebeurtenis. Het lijkt me nog steeds vet om dit soort grote zaken te doen. Ik heb misschien een te rooskleurig beeld, dat het wel goedkomt, maar ik blijf positief. Eigenlijk maakt het me juist strijdbaarder – dit laat zien hoe lastig dit vak is.

Ik werk als secretaresse op een advocatenkantoor, en tijdens de lunch vroeg een collega of ik het nieuws had gezien. Dat was niet zo, dus ik schrok enorm. Ik begon er meteen online alles over te lezen. Ik kwam erachter dat we bij hetzelfde kantoor hebben gewerkt, en daardoor kwam het ineens erg dichtbij. Ik ben vooral benieuwd of het bij deze ene keer blijft, en wie nu Nabil B. bij wil staan. Of ik dat zou doen? Weet ik niet. Ik zou mijn leven willen wijden, maar niet willen geven aan mijn werk.

Nederland moet zeker nadenken over bescherming in zulke zaken. Ik zou het jammer vinden als ik niet alleen over straat zou kunnen, alleen omdat ik dit soort werk wil doen. Maar goed, als het nodig is, natuurlijk wel.

Rogier (23) zit in het derde jaar van zijn bachelor rechten

Woensdagavond appten mijn oma en moeder of ik wel echt advocaat zou moeten worden, en ik niet toch beter die master gezondheidsrecht moest gaan doen. Ik snap de zorgen, maar ouders denken altijd dat alles op een steenworp afstand gebeurt – wat natuurlijk niet zo is.

Het was het gesprek van de dag. In de bestuursapp van de strafrechtelijke studievereniging deelde iemand meteen een foto van het nieuwsbericht met “wat?????????” erbij. Tijdens de colleges en koffiepauzes werd er alleen maar gepraat over hoe dit kon gebeuren, en in de avond hadden we een constitutieborrel met andere juridische verenigingen. Een aantal studenten zeiden dat ze toch even twee keer gingen nadenken over hun richting.

Ik vind dat het studenten alles behalve af moet schrikken om hun studie voort te zetten. Tuurlijk kan ik het me voorstellen, maar dan krijgt de misdadiger precies wat-ie wil: dat de maatschappij ontwricht raakt. Daardoor laat ik me niet uit het veld slaan. Persoonlijk word ik er niet zo bang van. Een groot deel van de strafrechtzaken bestaat uit huis, tuin- en keuken criminaliteit, zoals een diefstalletje. Als voorzitter van de strafrechtelijke studievereniging zie ik het vooral als een leerstuk. We moeten studenten ook bijbrengen dat dit soort gruwelijkheden gewoon kunnen gebeuren.

Yannick (26) is eerstejaars student rechten

Ik ben net drie weken begonnen met rechten. Strafrecht vind ik het interessantste vak – ook al is het natuurlijk pas een van mijn eerste. Dit nieuws maakt me niet bang. Misschien omdat zoiets nog ver van me afstaat, omdat ik pas net bezig ben. Het weerhoudt me er in ieder geval niet van om die kant op te gaan. Vandaag ga ik me zelfs inschrijven bij de strafrechtelijke studievereniging.

Ik lag nog in bed toen ik op Twitter berichten zag over een “liquidatie in Buitenveldert”. Meteen was ik wakker. Ik woon in Amsterdam, en de laatste jaren zijn er zoveel mensen doodgeschoten. Toen ik het nieuws las, was ik geshockeerd. Ik vond het vooral heftig om te lezen dat hij vader was. Daarna moest ik haasten om naar mijn college strafrecht te gaan. De hoogleraar begon het college met het nieuws, en iedereen sprak erover. Overal waar ik liep hoorde ik de naam Derk Wiersum.