Supermarktmedewerkers vertellen door welke domme acties ze werden ontslagen

Is een kantoorbaan echt zo kut als het klinkt? Hoe eerlijk moet ik zijn bij een sollicitatie? En ben ik kansloos zonder diploma? De komende drie weken kan je op VICE terecht voor alles wat je moet weten over hoe werken werkt. Lees alle artikelen uit de VICE Guide to Work hier.

Als je jong bent, ben je dom. Of in ieder geval heb je er moeite mee om meer dan vijf minuten vooruit te denken. Hoe dan ook, de samenleving staat erop dat jonge mensen zo snel mogelijk aan het werk moeten.

Maar verantwoordelijkheid met jeugdige dwaasheid combineren leidt niet altijd tot iets moois. Want hoewel de mensen die bij supermarkten of bij de hapjeshoek van een benzinestation werken alledaagse helden zijn, gaan niet alle mensen op de beste manier met hun verantwoordelijkheid om. Dat geldt zeker voor de mensen van wie de hersenen nog niet volledig ontwikkeld zijn.

MUNCHIES sprak met vier mensen die één ding gemeen hebben: ze werden allemaal ontslagen van hun bijbaantjes toen ze tieners waren.

Kort voordat ik 18 werd, werkte ik bij een supermarkt achter de kassa. Het was vreselijk, maar het was een van de weinige baantjes die ik kon krijgen. Ik weet niet meer precies hoe het begon, maar op een gegeven moment begon ik mijn vrienden gratis dingen te geven als ik aan het werk was. Het was supermakkelijk: ik scande iets en voerde in het systeem in dat het teruggebracht was. Bacardi Razz, champagne, filmbonnen – dat soort dingen. Ik werkte twee keer per week en elke keer kwamen een of twee vrienden langs om een paar flessen drank op te halen, die we dat weekend konden opdrinken.

De vriend die het vaakst langskwam droeg altijd zijn kenmerkende felrode jas, en een van mijn collega’s merkte op dat hij er wel ontzettend vaak was als ik aan het werk was. Van al mijn vrienden maakte hij er het meest gebruik van: hij kwam langs om haargel en allerlei andere dingen op te pikken. Dus het management liet hun winkeldiefstaldetectives ons allebei volgen.

Op een dag werd ik naar het kantoor geroepen, waar mijn baas, iemand uit het hogere management en een afgevaardigde van de vakbond zaten. Ik wist natuurlijk wat er aan de hand was, dus ik vertelde alles. Omdat ik onder de 18 was, moesten mijn ouders op de hoogte worden gebracht, maar ik wist mijn baas ervan te overtuigen om me 24 uur de tijd te geven om het hen persoonlijk te vertellen, in plaats van over de telefoon. Ik wilde absoluut niet dat mijn ouders dit te weten kwamen, omdat ik toentertijd ook allerlei andere problemen had. Ik kon het mijn moeder niet aandoen. Dus ik haalde de vriendin van een vriend van mijn broer over om mijn moeder na te doen over de telefoon.

We bereikten een overeenkomst: ik zou een deel van het geld terugbetalen – we spraken ongeveer 2300 euro af – en zij zouden me niet aangeven bij de politie. Vlak daarna werd ik 18, ging ik naar de bank, vertelde mijn verhaal, kreeg een lening van ongeveer 3300 euro, en betaalde ik mijn schuld af bij de winkel.

Mijn ouders weten het nog steeds niet.

Toen ik 16 was, had ik een baan in Østerbro, een rijke wijk in het noorden van Kopenhagen. Ik werkte op een strakke en ordelijke versafdeling van een al even mooie supermarkt. Ik was een apathische, eeuwige katerige en half-stonede tiener die wat rondschuifelde en de minuten aftelde totdat ik weer weg mocht. Een deel van de baan was – natuurlijk – om behulpzaam te zijn en klantgericht te lijken, dus het was belangrijk om de juiste sfeer over te brengen.

De teamleider zat continu op m’n nek omdat ik rondsukkelde met mijn armen over elkaar, waarmee ik volgens hem aan de dames van Østerbro het signaal gaf dat ik ze niet kon helpen met het vinden van cantharellen of de beste avocado’s. Ik slaagde erin om 10-15 werkdagen door te komen, voordat ik merkte dat mijn baas me van een afstandje aan het bekijken was terwijl ik geeuwend Snake op mijn Nokia 3210 aan het spelen was. Hij hoefde niks te zeggen: ik wist dat mijn supermarktcarrière voorbij was.

Toen ik een paar dagen later weer op het werk kwam, zag ik het ontslagformulier in mijn kluisje liggen. Ik leverde mijn werkkleding in en maakte dat ik wegkwam. Het was volledig verdiend.

Ik zat in de bovenbouw van de middelbare school en had een baantje als kassamedewerker. Net als in Nederland hebben we in Denemarken een systeem om lege flessen in te leveren voor contant geld. Maar als de machine niet werkte, konden we de kortingsbonnen afdrukken bij de kassa. Dus ik deed dat gewoon. Geen enorm bedrag, slechts 30 tot 40 euro. Ik besefte pas later dat je behoorlijk veel flessen zou moeten inleveren om zoveel geld terug te krijgen.

Er ging een maand voorbij en ik was elke keer doodnerveus als ik moest werken. Maar ze waren er niet achter gekomen. Op een dag kon ik het gewoon niet helpen en maakte ik er nog een – dit keer voor 200 euro. Ook daar werd ik niet voor gesnapt, ondanks dat ik elke keer moest inloggen met mijn werknemers-ID.

Ik had het gevoel dat ik het systeem te slim af was. De grootste bon die ik tot dan toe had vervalst was 270 euro. Maar toen kwam de kerstperiode, werd iedereen opgeroepen en hadden we het zo druk dat we niet hoefden in te loggen. Die dag ging ik naar huis met 1000 euro.

Het klinkt heel vilein, maar elke keer als ik het deed werd ik overweldigd door schuld als ik thuiskwam. Ik wist wat de gevolgen zouden zijn als ik betrapt zou worden. Het probleem was dat het te gemakkelijk was.

Toen ik het ongeveer tien maanden had gedaan, kreeg ik een telefoontje van mijn baas. Hij vroeg me of ik even langs kon komen voor een korte vergadering.

Toen ik binnenkwam, lag er een stapel papieren op het bureau. Het was een verzameling van alle keren dat ik geld had gestolen: naam, datum, tijd en bedrag. Ik kon geen kant op en vond het ergens opluchtend dat ze erachter waren gekomen. Ik had genoeg recyclebonnen nagemaakt om een kleine Fiat van te kopen.

Ik werd naar het politiebureau gebracht, waarna de politie naar mijn huis ging om mijn kamer te doorzoeken, waar ze het enorme bedrag vonden. Mijn ouders waren in shock. Ik had het aan niemand verteld, zelfs niet aan mijn beste vrienden. Het was gewoon te gênant. Maar ik had mezelf niet kunnen stoppen.

De dag daarop brak ik. Ik belde mijn baas en zijn bazen huilend op en vertelde hen dat ik het hele bedrag zou terugbetalen. Ik smeekte hen of ze alsjeblieft de politie erbuiten wilden laten. Dat bleek niet mogelijk te zien: omdat het bedrag zo hoog was, zagen ze het niet alleen als diefstal, maar ook als verduistering.

Een jaar later moest ik voor de rechtbank verschijnen. Ik kreeg een voorwaardelijke straf, omdat het de eerste keer was dat ik een misdaad had begaan en ik had aangeboden om al het geld terug te betalen. Wat ik uiteindelijk ook deed. Dat kostte me tien jaar.

Als ik er nu aan terugdenk, kan ik moeilijk geloven dat ik het echt heb gedaan.

Toen ik 17 was, werkte ik in een tankstation waar ik hotdogs, patat en gebakjes serveerde, en de schappen vulde. We mochten tijdens het werk zoveel eten als we wilden, dus het was perfect.

Ik moest op maandag en vrijdag werken, maar ik wilde vrijdag liever vrij, dus vroeg ik of mijn werkschema veranderd kon worden.

Na zes maanden stopte een van mijn collega’s ermee en werd mijn vrijdagdienst eindelijk omgewisseld voor een woensdag. Maar hoewel ik zelf om deze verandering had gevraagd, vergat ik steeds op te komen dagen en moest ik elke keer een slecht excuus bedenken. En toen vergat ik drie weken achter elkaar dat ik op woensdag moest werken.

Ze belden me en zeiden dat het waarschijnlijk niet het beste idee was om door te gaan met samenwerken. “We weten zeker dat je het zult begrijpen,” zeiden ze.

*Sommige namen zijn gewijzigd om de privacy van de bron te beschermen.

Kan jij wel wat hulp gebruiken in je carrière? Dat komt goed uit, want wij geven een jaar lang loopbaancoaching weg. Kijk hier hoe je dit kan winnen.

Volg MUNCHIES op Facebook en Instagram.