Big Dick Energy, dronkenschap en Ariana Grande: waarom Mac Miller’s album dope wordt

Het gaat goed met Mac Miller, zegt Mac Miller. Hij ziet er goed uit, het licht is terug in z’n ogen, zegt Zane Lowe. Dit klinkt als een uiterst liefdevolle ontmoeting, en zo zag het er eerlijk gezegd ook uit in de tien minuten die de rapper en mijn favoriete kale radiopresentator/interviewer met elkaar in gesprek gingen.

Mac brengt morgen zijn nieuwe album SWIMMING uit en dat zou zomaar, heel onverwachts, een van de beste albums van het jaar kunnen gaan worden – vooral omdat ik niet helemaal zeker weet of hij wel honderd procent eerlijk is geweest in dit korte interview en Mac extreem goede muziek maakt als hij slecht gaat.

Er zijn de afgelopen tijd namelijk genoeg dingen gebeurd in het leven van Mac Miller om te denken: holy shit, kan iemand in godsnaam een pot kamillethee maken voor deze man, om hem vervolgens stevig doch zorgzaam in te stoppen en een verhaaltje voor te lezen? De liefde, en in het bijzonder zijn relatie met Ariana Grande, vertolkt hier – verrassing! – een hoofdrol. Het drama tijdens een optreden van Ariana in Manchester moet voor iedere betrokkene onvoorstelbaar verschrikkelijk zijn geweest, maar pas na de relatie op een gegeven moment werd verbroken beginnen de problemen waar ik het eigenlijk over wil hebben.

Want terwijl wij allemaal druk bezig waren met iedereen die ooit in de openbare ruimte is geweest beoordelen op hoe big zijn of haar dick energy is, had ik het best wel te doen met Mac. Wat niet veel mensen weten is dat de huidige verloofde van Ariana, acteur en latenightshow-guy Pete Davidson, een van de mannen is op wie de hele Big Dick Energy-hype is gebaseerd. En, hoe fragiel ook, kan ik me moeilijk voorstellen dat je lekker gaat als de pik van de nieuwe verloofde van de vrouw van wie je ooit dacht dat je de rest van je leven met haar zou delen iets is waar de hele wereld het over heeft.

Oké, inderdaad onfortuinlijk voor Mac, maar hey: iedereen gaat op een gegeven moment door met leven en zo ook hij. Wat meer zorgen baart is een ander bericht wat over hem naar buiten kwam.

Halverwege mei, net na de break-up, reed hij met bijna twee keer zoveel drank op als toegestaan met z’n Mercedes G-Wagon tegen een elektriciteitspaal. Hij en z’n medepassagiers zijn naar huis gewandeld, maar werden daar al snel aangehouden. Op zich iets om je zorgen over te maken, want ook rijke mensen kunnen iemand – zichzelf, bijrijders, andere verkeersgebruikers – doodrijden als ze bezopen achter het stuur kruipen (Giel Beelen ik zie jou niet).

In het interview met Lowe zegt hij dat hij dit ongeluk ziet als een “geschenk”, iets waar hij dankbaar voor is. Een ongeluk dat hem – extreem Amerikaans – leert dat hij niet onverwoestbaar is. Maar dat is in mijn optiek juist iets wat iemand zou zeggen die niet lekker gaat. Als je denkt dat zo’n bijna-dood ervaring iets is wat je nodig hebt, kun je misschien beter in therapie gaan - zeker als je een verleden in drank en drugsverslavingen hebt.

Maar de belangrijkste reden waarom ik denk dat het niet echt lekker gaat met Mac, is dat hij een week na het bovenstaande incident ineens drie losse tracks op z’n kanaal wierp die …echt heel goed zijn: Small Worlds, Programs en Buttons.

Small Worlds vangt precies die nihilistische vibe in z’n stem die totaal ontbrak op z’n zoetsappige The Divine Feminine album, maar wel met de finesse in de beats die die plaat in mijn optiek van ‘mweh’ naar ‘ok best prima’ tillen. Bonuspunten voor valse viooltjes kan hij ook altijd in z’n zak steken. What’s The Use , de track die vorige week uitkwam, heeft minder van dat vlakke, nihilistische, maar nog steeds houd ik hoop.

Deze hoop is volledig gebaseerd op zijn Faces-mixtape, uit 2014. Moederdag 2014 om precies te zijn. Dit weet ik, omdat het behoorlijk ironisch is om op die dag een project uit te brengen wat in z’n geheel staat voor de nachtmerrie van elke moeder. Ik weet te weinig van manie, depressies en drugsverslavingen maar ik denk niet dat ik ooit iets heb gehoord of gelezen wat het zo duidelijk schetst als de 24 (!!!) nummers op Faces. Hij ging slecht, daar, echt heel erg slecht. Dat moet het hart van iedere moeder op aarde breken, maar zeker het hart van de moeder van Mac.

En dat is niet wat je verwacht na de eerste twee nummers. Wat je daar hoort is een jonge, trotse jongen die zichzelf miljonair heeft gemaakt op een leeftijd waar het gros zich inschrijft voor een opleiding media en/of cultuur en hoopt dat ze ergens een kamer kunnen krijgen zonder bijgeleverde bedwantsen. Wat daarop volgt is een uur lang muzikaal, bezeten geratel over hoe de enorme verveling van welvaart en beroemdheid hem heeft veranderd in een suïcidale junk – alles gevoed door de hoge highs en lage lows veroorzaakt door flinke hopen cocaïne.

Het schrijnendste voorbeeld hiervan is de track Malibu. Het wordt ingeleid met een maniakale stem die je inpepert dat juist de tijden waarin het goed met je gaat de grootste valstrik zijn, want vanaf daar is de enige weg de weg naar beneden. Ook met een horloge van 85.000 dollar om je pols kun je keihard op je bek gaan. Het enige wat Mac hiertegen kan doen is maar blijven werken alsof de duivel op z’n hielen zit, of alsof hij zelf de duivel is – wat hij in Diablo daadwerkelijk gelooft.

Ik vind deze mixtape zo ontzettend goed dat er diep in mij een stemmetje schuilt die hoopt dat Mac terugvalt in deze ellende en opnieuw zoiets maakt. Maar ja, op diezelfde plek woont ook een stemmetje dat tegen me zegt dat ik een paar hunebedden moet laten tatoeëren en elke dag prima met vier frikandelbroodjes kan ontbijten – en dat doe ik ook niet.

Ieder mens met een greintje empathie, wat ik denk te zijn, hoopt dat het gewoon goed gaat met Mac zoals hij zegt in het interview met Lowe. Maar laten we ook met z’n allen hopen dat hij een klein beetje van de ellende van de laatste tijd weet te verwerken in SWIMMING, want dan staat ons een van de beste albums van dit jaar te wachten. Volg Noisey op Facebook , Instagram en Twitter .