We vroegen een dinosaurusexpert hoe realistisch de nieuwe ‘Jurassic World’ is

Jurassic World: Fallen Kingdom is niet een bijzonder goede film, maar dat zal geen grote verrassing zijn. Vijf films met min of meer hetzelfde plot – een groep mensen die erachter komt dat het (nog steeds) een slecht idee is om extreem agressieve dinosauriërs te fokken, verliest op den duur zijn edge natuurlijk een beetje.

Alsnog, de dinosauriërs in Jurassic World zijn vliegensvlug, intelligent en extreem dodelijk – op z’n minst vermakelijk om te kijken. Maar hoe accuraat is dit alles?

Dr. Daniela Schwarz beheert de " World of Dinosaurs" tentoonstelling in het Natuurhistorisch Museum in Berlijn. Ze vindt de Jurassic Park-reeks leuk en is dankbaar voor de eerste film die voor veel nieuwe dinosaurus-enthousiastelingen heeft gezorgd. Ik ontmoet dr. Schwarz in de dinosauruszaal van het museum, met uitzicht op de 14 meter hoge Brachiosaurus – ‘s werelds grootste opgezette skelet.

Ook al sta je op armlengte afstand van de reusachtige wervelkolom van de Brachio, het blijft moeilijk te beseffen dat deze dinosaurus ooit echt bestaan heeft. Ik moet een rennend, ademend iets zien voor ik ze precies kan begrijpen. Kan de moderne wetenschap dat laten gebeuren? Nee, zegt dr. Schwarz terwijl ze mijn droom vernietigt nog voor we zijn begonnen.

Het grootste probleem is dat DNA na lange tijd vermindert en zijn waarde verliest, dus fossielen die 66 miljoen jaar oud zijn, kunnen we niet op deze manier klonen. “Met de kennis van nu is het praktisch onmogelijk om genoeg aan het DNA toe te voegen om een volledig dier te creëren,” zegt dr. Schwarz. “Daarnaast zijn de dinosauriërs uit de film allemaal anders. Ze komen uit een totaal ander tijdvak. Wetenschappelijk gesproken kun je geen DNA-samples vinden in zo’n brede selectie van dinosauriërs.”

Dan is er nog het probleem om een geschikte leefomgeving voor ze te creëren. Het eiland in de buurt van Costa Rica, waar de dinosauriërs in de film leven, is alleen een poging om het na te bootsen. “De dinosauriërs zouden enorm struggelen met ons gematigde klimaat,” zegt Schwarz.

Een van de dinosauriërs met een hoofdrol in Jurassic World: Fallen Kingdom is de vrouwelijke Velociraptor genaamd Blue. Zij begrijpt menselijke bevelen en heeft een nauwe band met Owen, haar menselijke trainer.

Deze verhaallijn lijkt een beetje vergezocht, maar volgens dr. Schwarz is het niet onmogelijk als je bijvoorbeeld kijkt naar krokodillen – genetisch verwant aan de dinosaurus, zij kunnen ook een band opbouwen met hun trainers. “Natuurlijk is zo’n band anders dan die tussen hond en baasje,” zegt ze, “maar ik kan wel stellen dat ook dinosauriërs een complex sociaal gedrag konden ontwikkelen.”

En wat te denken van Blue’s superintelligentie? “We weten dat de hersenen van vleesetende dinosauriërs geleidelijk groter en groter werden. Ze waren niet dom,” legt dr. Schwarz uit. “Velociraptors waren bijvoorbeeld goede jagers met een sterk reukorgaan, vergelijkbaar met die van de Tyrannosaurus Rex.” Maar toch, zoals in Jurassic World wordt gesuggereerd dat ze een mens op drie kilometer afstand kunnen ruiken, dat is overdreven. Net zoals de aanname dat de Velociraptor een van de meest intelligente diersoorten was.

Dr. Schwarz voegt toe dat filmmakers nog steeds dinosauriërs afbeelden met een schilferige reptielenhuid, terwijl ze er eigenlijk helemaal anders uitzien. “De meeste roofzuchtige dinosauriërs hadden veren. Sommigen hadden maar een klein beetje haar op hun huid, terwijl anderen van hoofd tot staart onder de veren zaten, die ze gebruikten om elkaar het hof te maken,” legt ze uit. Dit betekent dat de legendarische T. rex eigenlijk meer leek op een prehistorische Angry Bird.

Het Natuurhistorisch Museum in Berlijn is trotse eigenaar van Tristan, een Tyrannosaurus van 12 meter lang en 4 meter breed. Hij heeft tanden zo groot als bananen. “De T. rex was een zeer eng, maar compleet uniek type roofdier,” legt dr. Schwarz uit als we rond het skelet rondlopen.

In de film is de T. rex niet de gevaarlijkste dinosaurus, maar hij laat wel altijd met een bloedstollend harde brul weten dat-ie eraan komt. “Ik denk niet dat ze schreeuwen voordat ze hun slachtoffers opaten. Waarom zou een dinosaurus – of welk roofdier dan ook – een signaal willen geven aan de hele buurt dat hij iets gevonden heeft om te eten?” merkt ze op.

“Een brul van die proporties zou alleen in gevechten met soortgenoten voorkomen, of als manier om met ze te communiceren. De meeste dinosauriërs hadden zeer sterke longen, net als vogels. Puur daarop gebaseerd zouden ze in staat moeten zijn geweest om zo’n hard geluid te produceren.”

In de film lijkt het enige doel van de T. rex: andere wezens aanvallen – waardoor hij meer overkomt als monster dan een normaal dier. Dat wordt echt duidelijk wanneer, in de film, een vulkaan uitbarst en alle dinosauriërs het water in vluchten. Alleen de T. rex begint zonder duidelijke reden een gevecht met een andere dinosaurus. “In een situatie als deze denk ik dat ze precies zoals ieder dier zouden reageren,” zegt dr. Schwarz. “Ze zouden gewoon wegrennen.”

Door fossielen te onderzoeken, kunnen wetenschappers de grootte, vorm en manier van bewegen van dinosauriërs in kaart brengen. Huidafdrukken geven een indruk van hoe ze eruit zouden hebben gezien. Voor sociaal gedrag en jachttechnieken kijken wetenschappers vaak naar de dichtstbijzijnde, nog levende familie van de dinosaurus – krokodillen en vogels. “Ik voel me soms een soort detective als we een volledig levend wezen reconstrueren,” glimlacht dr. Schwarz. “Maar we hebben nooit een antwoord op de kleur van de dinosaurus; dat blijft altijd een groot mysterie.”

Hoe ze er ook uitzien of doen in CGI, eigenlijk weten we niet zo veel over dinosauriërs en daarom is het zo makkelijk om ze in films neer te zetten als ultieme moordmachines.

“Ik ben altijd weer onder de indruk als ik in onze dinosauruszaal ben,” zegt dr. Schwarz. “Ze kunnen je nooit vervelen.”