Hoe ik weer van seks leerde genieten na mijn herpes-diagnose

My First Time is een column en podcastserie waarin seksualiteit, gender en kinkiness onderzocht worden, vanuit een nieuwsgierig en maagdelijk perspectief. Een ‘eerste keer’ kan over zoveel meer gaan dan je ontmaagding. Van experimenteren met kinky dingen tot het uitproberen van iets nieuws en wilds: iedereen ervaart duizenden eerste keren tussen de lakens – dat is hoe seks leuk blijft, toch?

Deze week praten we met schrijver en herpes-activist Emily Depasse. Je kunt de podcast beluisteren op Apple Podcasts , Google Play en Spotify .

Voordat ik herpes kreeg, had ik vooroordelen over soa’s. Ik dacht dat mensen die een soa hadden opgelopen vies of ziek waren en blijkbaar geen goede voorzorgsmaatregelen hadden genomen. Ik denk dat dit soort ideeën vooral ontstaan dankzij de media. In films als The Hangover worden bijvoorbeeld grappen over herpes gemaakt, en in Mean Girls beveelt coach Carr meisjes aan om überhaupt maar gewoon geen seks te hebben. Terwijl er in films of series nooit eens iemand zegt dat best veel mensen weleens een soa oplopen, en dat je daar verder geen doodsangsten voor hoeft uit te staan. En juist die laatste boodschap heb ikzelf nooit gehad. Niemand heeft me ooit verteld dat ik, ook na het oplopen van een soa, nog steeds een liefdevolle relatie kan hebben, of überhaupt met iemand kan daten.

Ik kreeg herpes in 2015. Ik had seks met iemand die ik al een tijdje kende, en na zo’n twee weken voelde ik een ondraaglijke pijn rondom mijn vulva. De dokter nam een uitstrijkje om het te testen, en ook dat was extreem pijnlijk. Ik weet nog dat ik moest huilen, en hoe de verpleegkundige me vol medelijden aankeek.

Zodra ik wist dat het om herpes ging, voelde ik me ongewild, verraden, vies en hopeloos over mijn toekomst. Mijn vader was bij me toen ik de diagnose kreeg. Ik herinner me dat ik huilde en me hardop bleef afvragen wie er nu nog van me kon houden. Ik wilde mijn partner niet de schuld geven, want we hadden het allebei niet over voorbehoedsmiddelen gehad. Dat was een wake-upcall voor mij op het gebied van communicatie. Als je een soa hebt opgelopen word je gedwongen om met je partners praten over voorbehoedsmiddelen, en dat is iets wat ik eigenlijk altijd al had moeten doen, maar niet deed.

Herpes is een virus dat een infectie van de huid en slijmvliezen veroorzaakt, en in twee soorten voorkomt: herpes-simplexvirus type 1 (HSV-1) en herpes-simplexvirus type 2 (HSV-2). Type 2 komt meestal voor rond de geslachtsdelen, en wordt ook vooral daar doorgegeven. Type 1 staat over het algemeen bekend als orale herpes, en kan zichtbaar worden in de vorm van een koortslip. Je kunt herpes ook overdragen als je er helemaal niets van ziet. Als je herpes hebt, en seks gaat hebben met iemand die dat niet heeft, is het hoe dan ook belangrijk om voorzorgsmaatregelen te nemen. Sommige mensen die een vaste relatie hebben, ondergaan bijvoorbeeld een suppressieve therapie, die de kans op een uitbraak verkleint. En hoewel condooms belangrijk zijn om soa’s te voorkomen, vormen die geen garantie dat je geen herpes krijgt, aangezien het wordt overgedragen via de huid.

Na mijn diagnose voelde het alsof ik niet meer wist wie ik was. Ik was net afgestudeerd aan de universiteit en had een goede stage geregeld, maar ik was mezelf helemaal kwijtgeraakt. Het was moeilijk om de persoon van wie ik herpes had opgelopen te vertellen over de diagnose. Ik probeerde met hem af te spreken zodat ik het face-to-face kon vertellen, maar hij bleef maar zeggen dat hij het te druk had, dus uiteindelijk stuurde ik hem een berichtje. Dat was het begin van het einde. We hebben daarna nog een aantal keer seks met elkaar gehad, maar dat voelde totaal niet comfortabel of bevredigend. Ik denk dat ik mezelf probeerde te overtuigen dat ik nog iets waard was, en diep vanbinnen wilde ik dat hij er voor me zou zijn. Hij was iemand met wie ik de eerste keer een echte connectie had gevoeld, en ik vond hem erg leuk.

Uiteindelijk zette hij er een punt achter via een bericht op Snapchat. Dat kwam hard aan, maar ik geloof dat alles uiteindelijk met een reden gebeurt, hoe pijnlijk het ook kan zijn. Vanaf dat moment begon ik aan een zoektocht naar zelfacceptatie, om van mezelf te leren houden. Met kleine stappen probeerde ik mijn seksualiteit opnieuw te ontdekken. Een goede manier om opnieuw van seks te leren genieten na een soa-diagnose is masturbatie, omdat dat enige afstand tussen jezelf en je lichaam creëert, en je tegelijkertijd nog wel kunt genieten.

Ik ben vrij open geweest over mijn herpes: iedereen in mijn contactenlijst op Facebook had het zo kunnen lezen. Dus ook mijn huidige vriend, die ik ken van de universiteit, maar met wie ik in eerste instantie vooral online wat gepraat en geflirt heb. Op een gegeven moment gingen we samen naar een huisfeestje, waar we voor het eerst hebben gezoend. We hebben toen geen seks gehad, maar wel andere dingen gedaan, dat kon gewoon met hem. Hij vond het niet erg dat ik herpes had – hij vroeg hoe hij zichzelf kon beschermen, en maakte er verder geen probleem van. Zijn acceptatie speelde een grote rol in het opnieuw uitvinden van mijn seksualiteit. De eerste keer dat we seks hadden was niet extreem bijzonder. Het was in zijn slaapkamer en we gebruikten een condoom, en het was leuk en fijn en zacht. Het was een herintroductie tot seks. Ik voelde dat ik het weer waard was om ervan te genieten.

Het heeft lang geduurd voordat ik over mijn diagnose kon praten, maar inmiddels probeer ik mezelf hard te maken om vooroordelen over soa’s de wereld uit te helpen. Na mijn diagnose heb ik veel uren op internet doorgebracht, een plek die je beste vriend en je ergste vijand kan zijn. Mijn oog viel op het werk van herpes-activist Ella Dawson, die ik bewonderde om haar eerlijkheid en toewijding aan het aanpakken van stigma’s. Toen besloot ik dat ik aan de slag wilde gaan als seksuoloog. Ik wilde mijn verhaal niet langer voor me houden, maar delen met anderen.

Ik heb geleerd dat je juist dingen kunt bereiken door jezelf kwetsbaar op te stellen, omdat je daarmee anderen kunt helpen om hun leven op een positieve manier te veranderen. Daarom besloot ik om open te zijn over mijn diagnose, en met andere activisten samen te werken om mensen te informeren over de realiteit van het leven met een soa. Ik had nooit gedacht dat ik hier mijn werk van zou maken; ik wilde gewoon mensen de middelen bieden die ikzelf nooit heb gehad. En nu krijg ik elke dag berichten van mensen die me bedanken dat ik er ben.