Deze mensen werden door hun wangedrag verbannen voor het leven

Ergens de rest van je leven niet meer naar binnen mogen is namelijk nogal een rare straf. Hoe ga je dat in godsnaam handhaven? Afhankelijk van hoe oud je wordt, moet er op zo’n plek, weet ik veel, zestig jaar lang een poster met jouw hoofd erop aan de muur hangen met de tekst ‘niet welkom’ erop. Wie wil dat?

Toch komen verbanningen voor het leven daadwerkelijk voor, en niet alleen in kroegen. Mensen krijgen schijnbaar om allerlei redenen deze straf opgelegd. Ik besloot met een paar van hen te praten om erachter te komen waarom.

“IK HIELP ONBEWUST EEN BEKENDE FRAUDEUR IN EEN DESIGNERWINKEL”

Toen ik elf jaar oud was, werd mijn hele gezin uit de Louis Vuitton-winkel op de Champs-Élysées verbannen, toen we op vakantie waren in Parijs. We hadden in de winkel rondgekeken en toen we weer naar buiten gingen, werden we door een man benaderd. Hij was overstuur en vertelde dat hij maar één tas had mogen kopen, omdat hij Aziatisch was en zij racisten waren. Hij gaf ons zijn creditcard en vroeg ons om nog twee tassen te kopen. Het bleek uiteindelijk dat hij een bekende fraudeur was die de tassen namaakte, dus toen we ze probeerden te kopen, werden we meteen met onze armen op onze rug gedwongen de winkel uitgestuurd. Ze zeiden dat we nooit meer terug mochten komen – anders zouden ze ons voor de rechter slepen. Ash, 25

“MIJN MOEDER ZEI DAT HET DE OVERDUIDELIJKSTE POGING TOT DIEFSTAL IN DE HELE GESCHIEDENIS WAS”

Mijn zus kreeg een levenslang verbod voor alle Primarks, toen ze voor meer dan 650 euro aan kleren wilde stelen. Zoals je je kunt voorstellen, was dat geen subtiele poging. Het leek alsof mijn zus niet eens probeerde te verbergen dat ze een enorme berg kleding probeerde te jatten. Hoe ziet 650 euro aan kleding van Primark er überhaupt uit? En hoe ga je een levenslang, wereldwijd Primarkverbod handhaven? Hangt haar gezicht in elke winkel? Ik heb antwoorden nodig. Steph, 27

“IK WAS ZO HIGH DAT IK DACHT DAT IK IN DE ROKERSRUIMTE WAS TOEN IK EEN SIGARET OPSTAK.”

Elk jaar is er in mei een groot gekostumeerd bal in het Edinburgh College of Art. Het heet Revel en ik ging erheen toen ik nog student was. Deze specifieke keer was het thema ‘haar’, dus ik lijmde veel pruiken vast aan een jurk en ging erheen met wat vrienden. We hadden allemaal een paar pillen bij ons en toen we binnen waren, nam ik er meteen twee. De rest van de nacht was wat wazig. Ik kon niet meer goed kijken, raakte al mijn vrienden kwijt en strompelde verhit rond als wandelende pruik.

Op een gegeven moment dacht ik dat ik in de rookruimte was, dus stak ik een sigaret op. Binnen vijf seconden stonden er drie uitsmijters naast me, die me vertelden dat ik ‘m uit moest drukken. Toen ik besefte dat ik gewoon op de dansvloer stond en niet in de rookruimte, probeerde ik nog te zeggen dat de sigaret van een vriendin van mijn zus was, die op dat moment net langsliep. De uitsmijters sleepten me naar buiten, zetten me buiten de poort neer en zeiden tegen me dat ik nooit meer naar binnen mocht. Dat hield me niet tegen om direct weer binnen te komen: ik ging een hoekje om, klom over de muur en rolde onder een hek door, Maar volgens mij ben ik dus technisch gezien nog steeds verbannen van Edinburgh College of Art. Ach, ik studeerde daar toch niet, dus het was prima. Claudia, 25

“MIJN BALLONNEN RAAKTEN VERSTRIKT IN DE SCHIJNWERPERS VAN HET THEATER. IK WAS ACHT”

Toen ik voor de eerste keer in mijn leven ergens verbannen werd, was ik acht jaar oud. Het gebeurde in het Birmingham Repertory Theatre, tijdens een gratis kindershow. Ik had eerder die dag heel veel ballonnen gekregen en omdat ik me tijdens de show enorm verveelde, probeerde ik ze allemaal aan elkaar te binden om te zien of ik een ketting kon maken die lang genoeg was om het plafond te kunnen aanraken. Natuurlijk liet ik ze op gegeven moment per ongeluk los, waarna ze richting het plafond zweefden en verstrikt raakten in alle schijnwerpers. Ik werd naar buiten getrokken door een boze zaalwachter, die theatraal tegen me schreeuwde dat ik het theater nooit meer mocht verduisteren met mijn aanwezigheid. Ik was getraumatiseerd. Meg, 28

“IK BEN ZELF ACHTER DE BAR GAAN STAAN OM BIER UIT DE KOELKAST TE PAKKEN”

Ik was net verhuisd naar Chicago en ging naar een gaybar in de hoop een paar andere lesbiennes te ontmoeten. Maar de hele bar bleek vol te zitten met homoseksuele mannen. Zoals vaak het geval is in dit scenario, negeerden de jongens achter de bar me volledig toen ik een drankje te bestellen. Toen ik en een vriendin daar ongeveer drie kwartier als zoutzakken hadden gestaan, begon ik echt kwaad te worden. Ik was al behoorlijk dronken, omdat we daarvoor al naar een andere bar waren geweest. Dus toen mijn vriendin op me in begon te praten om me over te halen, ben ik zelf achter de bar gaan staan om bier uit de koelkast te pakken. Ik werd meteen meegesleurd door de beveiliging, die tegen ons zei dat ze de politie zouden bellen als we ooit weer terugkwamen. Ik weet niet zeker of de politie echt zou komen, maar wil het ook niet uitproberen. Marie, 26

“WE REALISEERDEN ONS NIET DAT WE PER ONGELUK EEN GROOT TECH-EVENEMENT HADDEN GECRASHT”

Het was de laatste avond van een vakantie in Italië, en mijn broer en ik besloten na het eten uit te gaan. We gingen naar een bar met waanzinnige negroni’s en raakten aan de praat met twee Engelse gasten die app-ontwikkelaars waren. We besloten ons voor te doen als jonge tech-miljardairs die wilden investeren, en zij besloten heel veel drankjes voor ons te kopen.

Daarna kwamen we in een of andere hotelbar terecht en toen we daar drankjes bestelden, hoefden we niet te betalen. We realiseerden ons niet dat we per ongeluk een groot tech-evenement hadden gecrasht, totdat er iemand een presentatie begon te houden. Uiteindelijk kreeg het personeel ons door en zeiden ze tegen ons dat we weg moesten gaan, maar we konden de uitgang niet meer vinden. Daardoor werden we er echt uitgetrapt, omdat ze dachten dat we weer naar binnen wilden sluipen. Hoe dan ook, we waren zo dronken dat we ons hotel niet meer konden vinden, en toen we er uiteindelijk wel waren, heb ik de rest van de nacht overgegeven. Het was het wel waard. Ivo, 25

“IK GING OP EEN STOEL IN DE KROEG STAAN OM EEN FOTO OM TE DRAAIEN, EN DE HEL BRAK LOS”

In de jaren tachtig werd ik verbannen uit de buurtkroeg, toen mijn beste vriendin Nancy en ik er kwamen indrinken voor een avondje uit. We kwamen meteen in het middelpunt van de belangstelling te staan, omdat we gekleed waren in een Courtney Love-achtige stijl, met leren jasjes en visnetpanty’s. Toen we zaten, zag ik op de muur tegenover ons een foto van een topless model hangen. Na een tijdje begon de algehele testosteronsfeer en die foto me op mijn zenuwen te werken, dus ging ik op een stoel staan om die foto naar de muur toe te draaien. Onmiddellijk brak de hel los. De reactie van iedereen in de kroeg was zo overdreven dat we in lachen uitbarstten. De twee gasten met wie we waren kregen te horen dat “ze hun vrouwen in toom moesten houden”, waardoor we nog harder moesten lachen.

De manager verbande ons daarna voor het leven. In plaats van vol schaamte weg te schuifelen, zei ik tegen hem dat we toch moesten gaan, “omdat ik vrij heftig ongesteld ben en ik niet over de stoelen wilde bloeden.” We zijn er nooit meer geweest. Technisch gezien was ik ook minderjarig, maar goed. Vanessa, 54