We vroegen jonge Sri Lankanen hoe hun levens eruitzien na de bomaanslagen met Pasen

Iets meer dan een week geleden kleedden tientallen kinderen, vrouwen en mannen in heel Sri Lanka zich op hun paasbest om de belangrijkste kerkdienst van het jaar mee te maken: de mis op Paaszondag. Zij zouden nooit meer thuis komen.

Na zo’n tien jaar zonder geweld en oorlog in Sri Lanka vond met Pasen een reeks explosies plaats in en rondom Colombo, in wat een van de bloederigste slachtpartijen sinds het eindigen van de vijfentwintig jaar durende burgeroorlog wordt genoemd. Naast de drie luxe hotels in de hoofdstad van het land, richtte de zelfmoordterroristen zich op drie kerken: de Sint-Antoniuskerk in Kochchikade in Colombo, de Sint-Sebastiaanskerk in Katuwapitiya in Negombo en de Zion Evangelische Kerk in Batticaloa. Ruim 250 mensen verloren daarbij het leven en meer dan 500 raakten gewond.

Afgelopen zondag, een week na het bloedbad, bleef het stil in de kerken – het was voor velen de eerste keer dat er geen mis was. Kardinaal Malcolm Ranjith, de aartsbisschop van Colombo, had de kerken van het land bevolen om geen diensten te houden totdat de politie er zeker van kon zijn dat er geen aanvallen meer zouden plaatsvinden, en drong er bij het publiek op aan niet het recht in eigen handen te nemen. In plaats daarvan hield hij een speciale mis in de officiële residentie van de aartsbisschop die live werd uitgezonden op lokale televisie en radio.

VICE sprak met de Sri Lankaanse katholieke jeugd die hun emoties deelden, uiteenlopend van verdriet en verwarring, tot teleurstelling, hulpeloosheid en woede. Hoewel veel van hen de burgeroorlog in Sri Lanka niet mee hebben gemaakt, doen de bombardementen hen denken aan de vervolging die religieuze minderheden in Azië ondervinden als gevolg van een toename in nationalistische en sektarische politiek.

“Ik heb altijd heel veel van dit land gehouden, dus ik het is nooit bij me opgekomen naar een ander land te verhuizen. Maar na die zondag heb ik meerdere keren aan een leven in het buitenland gedacht. Ik ben boos op de overheid omdat ze niet ingrepen, en ik rouw om de slachtoffers. Ik heb slapeloze nachten en ben overdag vaak angstig. Mijn angst groeide alleen maar met het stijgen van het dodental en de geruchten die de ronde doen. Ik heb online hulp gevonden om met de situatie om te gaan. Ik weet dat temidden van al deze verschrikkingen er ook een heleboel mensen zijn die hulp bieden – van mensen die op Instagram hulp bij geestelijke gezondheidsproblemen bieden, tot mensen die hun bloed doneren aan de soldaten die ons dag in dag uit beschermen. Dat brengt me troost. Maar dat neemt niet weg dat dit land moet leren van wat er is gebeurd en de juiste leiders moet kiezen, die de verantwoordelijkheden op zich durven te nemen die bij macht en autoriteit komen kijken. Totdat dit gebeurt zullen we in angst blijven leven.”

“Mijn geloof speelt een belangrijke rol in m’n leven en dat kerken een doelwit waren maakt me bang. Ik had zelf in een van die kerken kunnen zijn, ik had dood kunnen gaan of geliefden kunnen verliezen. Er was ook veel onduidelijkheid; de overheid riep een noodtoestand uit maar mensen moesten alsnog gewoon naar werk komen. Maar waar ik echt kapot van was dat alle kerken gesloten werden. In tijden van nood gaan we normaal gesproken naar de kerk en dat onze heilige plekken dicht waren heeft ons echt geraakt. Maar in vergelijking met de rellen op Digana, of de burgeroorlog, waar mensen lukraak werden vermoord, heb ik het gevoel dat de nasleep nu wat kalmer is. Onze generatie heeft het vermogen om beter te differentiëren en is intelligenter. Daar ben ik dankbaar voor.”

“Ik denk niet dat katholieken of christenen het doelwit van deze aanval waren, maar de Sri Lankanen zelf. En dat wij als volk een doelwit waren is enorm verdrietig, we hebben al zoveel moeten doorstaan, waaronder de burgeroorlog en een tsunami. Mijn generatie had niet zoiets heftigs meegemaakt, maar deze aanvallen hebben onze gemeenschap en het land zo bang gemaakt. Ik ervaar het ook als een belediging naar iedereen dat de overheid zo gefaald heeft en ons niet heeft weten te beschermen. We vragen ons af of het nog wel veilig is om ergens heen te gaan, zeker naar de kerk.”

“We zaten middenin een periode van vrede toen dit uit het niets tijdens de mis op paaszondag gebeurde. Ik ben een toegewijde katholiek en dat er zoveel mensen in een kerk dood zijn gegaan – een plek waarvan we zeker dachten te weten dat het een veilige plek was … het is gewoon niet eerlijk. De hele week bleef ik me afvragen of ik me ooit nog veilig zal voelen in een kerk, en dat maakt me verdrietig. Ik ben zo boos dat de regering wist dat er iets zou gaan gebeuren en er niet echt iets aan heeft gedaan om het te voorkomen. Als je het mij vraagt zijn de regering en de ambtenaren allemaal verantwoordelijk voor al die onschuldige slachtoffers. We zijn allemaal bang en boos, en we voelen ons hulpeloos.”

“Ik ben er kapot van dat er zoveel dode lichamen in kerken liggen en heb het gevoel dat de overheid nogal luchtig doet over de hele situatie. We hebben één burgeroorlog overleefd en zijn weer samengekomen als een land. Maar de overheid deed gewoon niets en keek rustig toe hoe bommen onze samenleving vernielden. Ik ben dankbaar als ik denk aan m’n vriend, die die ochtend niet naar de kerk kon, maar dan zie ik beelden van kerkbanken bezaaid met lichaamsdelen en dat doet zoveel pijn. Maar we zijn katholieken en dragen liefde en vergiffenis uit, dus zullen we het terrorisme niet laten winnen. Ook dit zal voorbijgaan en we zullen sterker dan ooit opstaan, in de naam van de Heer.”