Naomi maakte een film om uit te zoeken wie haar biologische vader is

Toen Naomi één jaar was, kwam ze in een pleeggezin terecht. Ze groeide op met een broer en een zusje: de kinderen van haar pleegouders. Met haar biologische moeder heeft ze geen contact, en nooit had Naomi de behoefte om uit te zoeken wie haar vader precies is. Maar toen haar pleegvader anderhalf jaar geleden overleed, werd ze toch benieuwd naar haar hem: wie is haar vader precies, lijken ze op elkaar, en zou ze hem willen leren kennen?

Om een beeld te krijgen van wie haar vader is, maakte ze voor haar afstudeerproject aan de Willem de Kooning Academie de film Casting My Father. Daarin gaat ze op zoek naar zijn identiteit, zonder hem zelf te ontmoeten. Ze sprak met twee broers, twee schoonzussen en twee oud-collega’s, en uit de verhalen die zij over Naomi’s vader konden vertellen, koos ze zeven momenten uit zijn leven. Deze verwerkte ze in een script en vervolgens castte ze verschillende acteurs om haar vader te spelen. Zo maakte ze zeven keer kennis met wie haar vader zou kunnen zijn.

VICE: Hey Naomi, waarom heb je ervoor gekozen om je vader niet persoonlijk bij deze film te betrekken?
Naomi: Als ik hem voor dit project had leren kennen, dan was ik vooral gaan kijken naar de relatie tussen hem en mij, maar ik wilde graag weten hoe zijn leven er zonder mij uitziet. Hij heeft een heel leven geleid zonder mij, maar door met mensen uit zijn omgeving te praten, heb ik geprobeerd om een beeld te krijgen van wie hij zou kunnen zijn.

En, lijk je op hem?
Ik schrok soms wel van de overeenkomsten. Ik dacht dat we niets gemeen zouden hebben omdat ik niet met hem ben opgegroeid, maar ik herkende mezelf vaak in hem. We kunnen bijvoorbeeld allebei kortaf zijn, maar ook met veel passie ergens voor gaan. Ook kan ik net als hij erg koppig zijn, maar ook heel oprecht en direct. Als ik hoorde hoe mijn vader reageerde in bepaalde situaties, dacht ik: dat had ik kunnen zijn. Maar ik ben wel wat liever, hoop ik.

Zag je ook verschillen tussen jou en je vader?
Ik ben een familiemens, en mijn vader heeft zijn familie juist losgelaten. Dat zou ik niet kunnen. Er is een scène waarin mijn vader zo’n acht jaar oud is. Het is winter, het vriest en de sloten zijn bevroren. Hij gaat met één van zijn broers het ijs op, en die zakt erdoorheen. Mijn vader begint keihard te lachen. Als dit bij mijn zusje zou gebeuren zou ik schrikken, en haar meteen helpen.

Je film bestaat uit zeven momenten – hoe heb je die geselecteerd?
Door te luisteren naar de verhalen van zijn twee broers en hun echtgenoten, mijn eigen pleegouders, een oud-collega, en de regisseur van een film waar hij ooit een kleine rol in had. Vooral mijn ooms konden me veel vertellen, en de momenten – goede en slechte – die ik heb gekozen, zijn denk ik het belangrijkst geweest in zijn leven.

Hoe was het om je ooms hiervoor te benaderen?
Ik vond het heel moeilijk en eng om te doen, maar ze stonden er allebei voor open om over mijn vader te praten. Ik kende mijn ene oom al een beetje, zijn dochter had mij ooit toegevoegd op Facebook en ik ben daarna een keer bij hun thuis geweest. Door dit project heb ik nu goed contact met ze gekregen. We hebben ineens een hele nieuwe band, omdat we iets delen. We hebben nu iets gemeen.

Wat konden ze je vertellen over je vader?
Dat was bij allebei de broers heel verschillend. Zij hebben beide ook geen contact meer met mijn vader, en ook niet met elkaar. De ene was kortaf en hield het erg feitelijk, terwijl de ander er veel gevoel in bracht en heel verhalend vertelde. Ik vond die verschillen tussen hen heel mooi om te zien. Ik stelde ze allebei exact dezelfde vragen, en soms vertelden ze wel hetzelfde maar met andere details erin.

Denk je dat je je vader nu goed kent?
Ik ken hem op de manier zoals ik hem wilde leren kennen, maar of dit zijn werkelijke identiteit is weet ik niet. Dat is sowieso lastig om te definiëren natuurlijk. Ik heb de video’s aan mijn ooms laten zien, en een van hen zei dat de acteurs samen een heel realistisch beeld van hem weergeven. Bij één scène moest hij zelfs huilen. Maar ik heb niet alleen mijn vader beter leren kennen tijdens dit project, via hem ken ik ook mezelf nu beter.

Wil je dat je vader dit project ook te zien krijgt?
Ik vind dat een heel eng idee. Ik probeerde te bedenken hoe het zou zijn als hij een project over mij had gemaakt, en ik weet niet hoe ik dat zou vinden. Daarom heb ik zijn naam niet gebruikt. Toch lijkt het me wel tof als hij het ooit in de verre toekomst te zien krijgt, met een goede brief van tevoren waarin ik alles uitleg. Maar op dit moment heb ik die behoefte niet. Ik vind het al heel tof dat mijn ooms het hebben gezien.

Zit je nog met onbeantwoorde vragen over je vader?
Mijn enige vragen waren: ‘wie is hij?’ en ‘hoe erg lijk ik op hem?’, en die vragen zijn voor mij beantwoord.

Dankjewel, Naomi!

Casting my Father is tot 31 mei te zien in Art Room MINA in Amsterdam.