Na mijn transitie moest ik op zoek naar nieuwe vrienden

Ik ontmoette haar, een conservatieve, christelijke vrouw, toen we allebei nog studeerden. Ze was lief en aardig, maar op sociale media vergeleek ze het pleiten voor bepaalde voornaamwoorden met vragen om "majesteit" te worden genoemd.

Toen ik uit de kast kwam als man, was ik dan ook niet verrast dat onze vriendschap voorbij was.

En hoewel veel van mijn andere goede vrienden me steunden, krijg ik soms het gevoel dat ook zij een probleem hebben met mijn verzoek om bepaalde persoonlijke voornaamwoorden te gebruiken. Dat komt denk ik onder andere omdat ik wel testosteron neem, maar ook nog vrouwelijke trekjes heb. Ik probeer er geduldig mee om te gaan, maar het zorgt ervoor dat ik aan mezelf ga twijfelen. Ik word er verdrietig en ongemakkelijk van.

Gender vormt sociale dynamiek, zelfs tussen de beste platonische vrienden. Kira, een 29-jarige transvrouw, zegt dat ze druk voelt om haar vrouwelijke vrienden te troosten als ze zich schuldig voelen nadat ze haar gender verkeerd inschatten. Een van haar vrienden begon zelfs te huilen nadat ze per ongeluk Kira's geboortenaam had gebruikt in de krant. "Cisgenders realiseren zich niet dat ze zichzelf op de voorgrond plaatsen als ze hun excuses aanbieden," zegt ze.

Kira merkt ook op dat haar andere vriendinnen meer spontane genegenheid tonen tegenover elkaar dan dat ze doen bij haar. "Het is ongemakkelijk om daar iets van te zeggen. 'Je zou me vaker moeten omhelzen. Ik merk dat jullie mij minder knuffelen dan elkaar,' zoiets kan ik niet zeggen."

Kira geeft aan dat ze zich online het meest thuis voelt. Daar kan ze dingen delen met andere transvrouwen. "Op sociaal vlak betalen transvrouwen, vooral gekleurde transvrouwen, een hoge prijs om zichzelf te zijn," zegt Kira. "We worden vaak gereduceerd tot verhalen vol ellende, in plaats van dat we geïntroduceerd worden als complete, complexe mensen. Er zijn momenten dat ik graag wil praten over gender, maar niet de hele tijd. Vaak wil ik het gewoon met je hebben over computerspelletjes."

Samantha, een transvrouw van in de vijftig, en de eerste Amerikaanse lerares die uit de kast kwam als transgender, creëerde als tiener een mannelijke persoonlijkheid om te kunnen overleven en om erbij te horen. Ze deed dit door haar mannelijke vrienden te bestuderen en na te doen. Na haar transitie was ze in staat haar alter ego's te laten gaan, maar haar mannelijke vrienden waren minder blij.

"Veel van hen konden het niet aan om een term [transgender] te gebruiken die toen nog niet eens bestond. Ze lieten ineens niks meer van zich horen," zegt ze. "Mijn sociale behoeftes verschoven van vriendschappen met mannen naar vriendschappen met vrouwen, aangezien ik werkelijk niks gemeen had met cismannen."

Roger, een transman, zegt dat nu hij door kan gaan als man, hij steeds meer mannelijke cisvrienden krijgt. Volgens hem komt dat omdat hij een relatie heeft met een cisvrouw, en ze eruitzien als een heterokoppel. "Mannen zien mij als een potentiële vriend, terwijl vrouwen de neiging hebben om aan te nemen dat ik niet de dingen wil doen die zij leuk vinden, wat niet per se waar is," zegt Roger. "Ik groeide op met drie zussen en benader dingen over het algemeen nog steeds op dezelfde manier. Zo ging ik laatst nog samen met een goede vriendin naar de manicure en pedicure.

Roger zegt dat zijn hernieuwde vriendschap met andere mannen een helende werking heeft. Voor zijn transitie had hij een stereotiep beeld van wat het bekende om een man te zijn. Nu weet hij dat mannen ook uiterst emotionele wezens zijn. "Ik vraag me alleen af of gezien worden als hetero die deuren naar mannelijke vriendschappen heeft geopend."

Persoonlijk voel ik me beter bij vrouwen dan bij mannen. Mannen blijven voor mij een raadsel. Ik ben blij dat mijn vrienden er nog steeds comfortabel mee zijn om me te knuffelen en hun hart bij me uit te storten. Maar elke keer als een vriend mijn genderidentiteit verkeerd ziet, word ik herinnerd aan het feit dat het ze moeite kost om te zien wie ik ben. Ik word eraan herinnerd dat mijn manier van communiceren – in hun ogen – niet strookt met mijn gender en lichaam.

Maar ook ik zelf schat soms lhbt-ers verkeerd in, en raak weleens in de war over mijn eigen genderidentiteit. De maatschappij worstelt met nieuwe paradigma's. Zowel trans- als cismensen moeten leren om van zichzelf te houden, zichzelf te zien als natuurlijk en mooi in plaats van ziekelijk en gebroken. En we moeten cismensen leren hoe ze ons kunnen ondersteunen in dat proces.

Uiteindelijk is het hebben van een lichaam alsof je op de bestuurdersstoel zit in het hoofd van een reusachtige robot. Het model van de robot vertelt je niet veel over de bestuurder zelf. Dus, ongeacht hoe transmensen eruitzien, het is belangrijk dat onze vrienden ons geloven als we ze vertellen wie we zijn. Het is belangrijk dat cismensen net zoveel houden van wie we waren als van wie we nu zijn.