Modellen vertellen over de ergste manieren waarop hun foto’s zijn gebruikt

Vorige maand schreef iemand voor VICE Spanje over hoe poseren voor stockfoto's de grootste fout van zijn leven was. Binnen een jaar was hij, onder andere, het gezicht van een gruwelijke penis-aandoening geworden. Hij is niet de enige – modellen (zowel voor stockfoto's als anderszins) hebben vaak geen inspraak in waar en hoe foto's van hun gezichten en lichamen eindigen.

We vroegen modellen uit Europa over de ergste manieren waarop hun gezichten zijn gebruikt.

Toen ik 18 was woonde en werkte ik als model in Londen en deed ik af en toe shoots met een bevriende fotograaf. Het was rond het hoogtepunt van het Lady Gaga-tijdperk en we deden een paar semi-naakte shoots met zo'n soort esthetiek. De serie werd daar in een vrij underground, kunstzinnig tijdschrift gepubliceerd.

Ongeveer een jaar later mailde die fotograaf me met de boodschap dat hij zojuist in een warenhuis was geweest en een kledingrek had gezien vol met mannenshirts met een foto van mij erop gedrukt – met alleen een stukje tape dat mijn tepels bedekte. Het bleek dat een merk gewoon een foto van die shoot had gebruikt – zonder toestemming te vragen – hem op een shirt had gedrukt en wat slecht artwork had toegevoegd. Ze hadden me fucking vleugels gegeven. Mijn lichaam was te koop op een lelijk T-shirt van 65 euro, in verschillende winkels en warenhuizen – en ook op talloze webshops.

De T-shirts werden onmiddellijk uit de productie gehaald nadat we gedreigd hadden ze aan te klagen, maar dat is ongeveer het enige wat ze gedaan hebben – geen van ons heeft ooit een vergoeding gekregen. De hele situatie dreef ook een wig tussen de fotograaf en mij, dus de gehele ervaring liet een bittere smaak achter. Hoe dan ook; er lopen misschien mensen rond met een 18-jarige semi-naakte mij op hun T-shirts.

Als je 'natuurlijk afro haar' of 'krullend haar' op Google Afbeeldingen intypt vind je tientallen foto's van me. Dat ligt aan het feit dat ik een Frans beautyblog bijhoud en goed gebruik maak van zoekmachineoptimalisatie. Het resultaat daarvan is dat mijn afbeeldingen veel opduiken, hoewel ik geen professioneel model ben. Het is geweldig omdat veel mensen op deze manier op mijn blog belanden, maar er zit ook een nadeel aan – heel veel mensen gebruiken mijn foto's alsof het stockfoto's zijn waarvoor ze betaald hebben. Wanneer ik mensen ermee confronteer zeggen ze altijd iets als 'maar ik heb hem op het internet gevonden!' alsof dat het plotseling oké maakt.

Ik vind regelmatig websites die mijn foto gebruiken – en zelfs merken doen het, zonder mijn toestemming. In 2015 gebruikte een grafisch ontwerper die voor een enorme Franse detailhandelsgroep werkt een van mijn foto's om haarproducten in een supermarkt te promoten. Zes maanden later deed een internationaal cosmecticamerk precies hetzelfde.

Maar het ergst van hen allemaal is Glutathione Cosmetics, omdat ze mijn gezicht gebruiken voor de promotie van producten om je huid lichter te maken. Ik heb twee advocaten ingehuurd om ze te laten stoppen mijn foto te gebruiken, maar tot nu toe hebben we geen reactie gehad. Ze zijn gevestigd in de VS en het lijkt erop dat ze in heel Afrika verkooppunten hebben. Elke keer als een winkel stopt mijn foto te gebruiken, duikt hij ergens anders weer op – het stopt gewoon nooit. Hun facebookpagina heeft meer dan 250.000 likes en het feit dat ze mijn gezicht gebruiken suggereert dat ik denk dat lichte huid mooier is dan donkere huid. Dat is absoluut niet de waarheid. Ze hebben me veranderd in een ambassadeur voor iets waar ik totaal niet achter sta, iets wat een heel verkeerde boodschap naar vrouwen uitdraagt.

Deze foto is genomen in een tempel in Shanghai in 2008. De fotograaf was mijn toenmalige vriend – tegenwoordig is hij een vrij grote naam in de stockfotografie. Toen we samen waren zorgde ik er vaak voor dat ik in neutrale kleuren gekleed was en make-up bij me had zodat hij een foto kon maken als hij inspiratie had. Dat is wat er bij deze foto gebeurde – we waren samen op vakantie en hij vroeg me gewoon om voor hem te poseren terwijl ik huilde. Kort nadat hij de foto op websites met stockfoto's had gezet, kreeg ik de eerste paar First World Problemes-memes met mijn huilende gezicht toegestuurd. In het begin was ik heel boos; beeldbanken zouden beter voor hun content moeten zorgen.

Toen ik aan de fotograaf had uitgelegd wat er gebeurd was, zei hij dat ik websites die de foto's beheerden misschien wel kon aanklagen, maar dat het onwaarschijnlijk was dat ik er iets mee zou bereiken. Ik heb een aantal heel vieze en aanstootgevende memes gezien en zo nu en dan heb ik mensen gevraagd om ze offline te halen. Op een gegeven moment begonnen mensen mijn naam te vinden en zochten ze me op het internet op. Ik las comments als "op haar facebookprofiel is ze altijd aan het zeiken, deze meme past perfect bij haar." Dat was behoorlijk irritant, maar ik ben door de jaren heen gehecht geraakt aan de meme. Ik woon in Los Angeles en hoewel ik vijftien jaar als actrice heb gewerkt en daar prijzen voor heb gewonnen, geeft me dat niet de toegang en bekendheid die deze meme me heeft gegeven. Dus ik heb min of meer ervoor gekozen mijn principes los te laten en, samen met wat vrienden, een webserie over mijn First World Problems-personage te maken.

In 2012 was ik op een mode-evenement in het Montcalm-hotel in Londen. Terwijl ik de trap op liep werd ik achtervolgd door fotografen die me vroegen te poseren voor de camera. Normaal gesproken ben ik niet zo van de onthullende poses, op de foto gaan met mijn handen voor borsten is ongeveer wel het verste dat ik ooit ga. Toch besloot ik er op de een of andere manier deze keer helemaal voor te gaan.

De volgende dag las ik een artikel in de Daily Mail met de titel You're not going to win his heart now…Bachelor contestant strips off to her underwear for revealing pic at fashion event met een foto van mij op de trap. Blijkbaar dachten ze dat ik had meegedaan aan De Bachelor, waar ik geprobeerd zou hebben om Gavin Henson's hart te veroveren. Ik dacht: wie is Gavin Henson? Inmiddels weet ik wie hij is, namelijk een rugbyspeler uit Wales. Ik zou nooit van mijn leven meedoen aan een programma waarin het draait om het veroveren van het hart van deze man. Blijkbaar waren er veel mensen die aan die show meededen aanwezig op het evenement.

Twee jaar geleden was ik in Londen voor modellenwerk, toen een fotograaf me op Instagram aansprak. Hij vroeg of ik een shoot met hem wilde doen, alleen hij kon me niet betalen en het was niet mogelijk om het via mijn agent te doen. Omdat ik bezig was met het opbouwen van mijn portfolio stemde ik toe.

De mensen op de set waren erg aardig en de fotoshoot was leuk om te doen. Het was wel anders dan de shoots die ik normaal gesproken deed, maar soit. Ik moest heel stil staan, als een pop, en ik kreeg rare kleren aan. Zoals een heel kort rood broekje, een gouden leren jas, en een parelachtige regenjas. Het merendeel van de shoot was ik shirtloos.

Zes maanden later zag ik de foto's in een online magazine, opgeleukt met wat pastelkleurige afbeeldingen. Ze hadden me omgetoverd tot een Ken-pop. Ik stuurde een berichtje naar de fotograaf, want dit was niet afgesproken. Hij antwoordde niet. Ik heb het er uiteindelijk maar bij laten zitten, maar tegenwoordig denk ik wel twee keer na voor ik zomaar instem met een shoot.

Ik deed ooit een shoot voor een Servisch tijdschrift. De bedoeling was dat het een spread zou worden voor zwemkleding. Ze hadden mij samen met een paar andere meiden geboekt en wisten van tevoren wat onze maten waren. Maar toen we daar aankwamen bleven de mensen van de styling zeggen: "We hadden niet verwacht dat de zwemkleding zo strak zou zitten." Ook konden ze niet geloven dat het agentschap ons had gestuurd.

De shoot duurde uren en ze hebben echt een miljard foto's gemaakt van ons in verschillende soorten zwemkleding in verschillende poses. Maar toen het blad met de shoot uitkwam, bleek de "spread" ineens een pagina geworden en ze hadden tot overmaat van ramp al onze hoofden eraf geknipt. De kop luidde "It's time to show off your body you sufferd for all winter!" Ik voelde me er echt ingeluisd.

Voor een van mijn eerste klussen werd ik geboekt om model te staan voor een foto op een kerstkaart van een amateurvoetbalclub. De club wilde een speciale kaart sturen naar de sponsors. Een vriend van me is fotograaf en vroeg of ik wilde meedoen. Omdat ik pas net was begonnen met modellenwerk wist ik niet wat ik kon verwachten. Hij vroeg me of ik oké was met iets provocerends, maar zei er wel bij dat de foto niet openbaar gemaakt zou worden en dat er geen naakt te zien zou zijn. Dus ik dacht: oké, laat ik het doen.

De uiteindelijke foto leek meer op een promotiefoto voor een sm-studio dan een wenskaart voor een voetbalclub. We moesten verschillende soorten houdingen aannemen tijdens de shoot. Op een foto staat een speler in het midden met zijn handen op zijn knieën in de camera te kijken, terwijl ik naast hem het andere einde van een ketting omhoog hou. Een blond model aan zijn andere kant heeft een zweep in haar handen. Niet dat ik sm nou een vreselijk verwerpelijk iets vind, maar toen ik het eindresultaat zag vond ik het er gewoon behoorlijk smerig uitzien. En vooral ook totaal onnodig voor een amateurvoetbalclub.