Hosties zijn de ideale bodem voor jouw paasbrunch

Als kind werd ik nog wel eens verplicht  naar de kerk te gaan. Het grote lichtpunt aan twee uur lang vastgekluisterd zitten aan de houten kerkbank, was het eten van de heilige hostie. Het ophalen van dat schijfje oud brood, dat altijd net iets te lang aan je gehemelte bleef plakken, had een mystieke lading: "Dit is het lichaam van Christus," verzekerde de priester mij keer op keer. Op weg terug naar de kerkbank voelde ik me vromer dan de paus.

Als volwassene bestaan mijn feestdagen vooral uit goddeloze hoeveelheden drank en eten. Dat is misschien niet echt christelijk van me. Daarom is het tijd om mijn leven te beteren, en het heilige vuur weer aan te wakkeren. Ik ga koken met hosties, in een wanhopige poging om pasen weer een goddelijk tintje te geven. Als ik genoeg van dat heilig brood naar binnen werk, zie ik hopelijk vanzelf wel weer het licht.

Nadat ik wat culinaire inspiratie heb opgedaan in de uithoeken van het internet weet ik dat ik niet de eerste ben met dit zalige idee. In Brazilië heeft een fabrikant kaas-ui-hosties en hamhosties op de markt gebracht en in Chicago kan je terecht voor een hostieburger. Zouden zij zich ook de hemel in hebben gegeten?

Ik besluit mijn hosties te combineren met een heilige Drievuldigheid van dingen die ik zelf het lekkerst vind: BBQ-chips, pizza en chocola. Om christelijke critici alvast voor te zijn, check ik voor de zekerheid of mijn kookkunsten niet godslasterend zijn. De hostie wordt pas tijdens de kerkdienst, bij de eucharistieviering, ingewijd als het heilige lichaam van Christus. Daarvoor heet een ongewijde hostie officieel een ouwel, en mag je ermee doen wat je wil. Prettig om te weten.

Voorgerecht: BBQ-chips

Om indruk te maken op vrienden heb ik ooit wel eens zelf chips gemaakt in de oven. Of het uit beleefdheid was weet ik niet, maar ze zeiden dat het lekker was. Als dat met aardappelschijfjes kan, moet het met hosties ook wel lukken.

Ik bestel een hoop hosties bij een christelijke webshop. Met twee muisklikken kan ik een pak thuis laten bezorgen. Ik bestel ze in verschillende maten en gebruik voor de BBQ-chips de allerkleinste die ik kon vinden. De hosties met een diameter van drie centimeter gaan in een bak en besprenkel ik met een flinke scheut olijfolie. Daarna meng ik de kruiden er doorheen. Ik ga voor peper, zout, paprikapoeder en extra hete chilipeper om het lichaam van Christus lekker pikant te maken.

Ik schuif de hosties in de oven en wacht zes minuten met gevouwen handen. Het lichaam van Christus laten verbranden, wil ik niet op mijn geweten hebben.

Gelukkig komen ze er perfect bruin uit, alsof het lichaam van Christus lekker heeft liggen zonnebaden. Ze zijn knapperig, verrassend lekker, en lijken totaal niet meer op de kleffe hosties van vroeger. Ik neem met wat meer overtuiging een tweede hand chips en spoel het weg met soepel rood wijntje, zoals de kerk dat voorschrijft. Mijn mond tintelt. Is dit de chili of is Hij het? Christus, bent U via mijn keelgat tot mij aan het komen? Ik zeg Amen en begin aan het hoofdgerecht.

Hoofdgerecht: pizza

Ik neem nog een pak hosties, die als pizzabodem dienst gaan doen, en maak saus. Omdat ik geen blender heb, prak ik met een vork tomaten uit blik, een gefruit uitje en wat knoflook door elkaar. De saus verspreid ik samen met wat mozzarella over het symbolische aantal van zeven hostiebodems. Ik stop ze in het hellevuur van de oven.

Na tien minuten in de oven, haal ik de hostiepizza's eruit. Met wat prosciutto en verse basilicum als topping zien ze er nog veel te karig uit. Niet echt een uitstraling die past bij de weelde van de katholieke kerk. Gelukkig heb ik als ervaringsdeskundige in middelmatige horecatenten geleerd dat je elk saai gerecht een hemelse uitstraling kan geven als je maar genoeg met rucola strooit.

Ik zeg een gebedje voordat ik me een weg naar zaligheid begin te eten. Het is nogal machtig, na drie van de zeven pizza's zit ik vol. Waar een normale pizza mij gewoonlijk wel in vervoering brengt, voel ik nu alleen een lichte buikpijn. Ik sla een kruis en laat het hoofdgerecht voor wat het is.

Toetje: hostie-oreo's

Mijn laatste kans op vergeving zijn de oreo-achtige chocoladetoetjes. Ik doop wat hosties in warme, gesmolten chocolade en laat ze een tijdje afkoelen. Ondertussen maak ik een simpele vulling waarvan ik het recept op internet vond. Ik gooi 50 gram roomboter, 100 gram poedersuiker en een grote lepel vanille-extract bij elkaar.

Ik prak alles met een vork door elkaar tot een romig geheel. De vulling ziet er goor uit en als je niet van mierzoet houdt, is die dat ook. Om het af te maken doe ik de vulling tussen de twee hosties in als een zoete sandwich. Met de eerste hap doet zich een kleine suikerexplosie voor in mijn mond. Subtiel doch krachtig, zoals ik me kan voorstellen dat de aanwezigheid van Christus voelt.

Na drie gangen en ruim twintig hosties ben ik zo ongeveer nul procent heiliger geworden, noch voel ik God door mijn lijf sidderen. Ik ben door mijn hostiemenu niet naar een hoger spiritueel niveau getild, maar toch blijf ik hosties een warm hart toedragen. Ik heb er nu misschien weinig gevoel bij als ik er een paar door mijn smikkel jaag, maar als kind was het een verre droom om een hele zak vol hosties te hebben. Het taaie stukje brood was niet alleen hyperexclusief omdat je het enkel in de kerk kon krijgen, het was ook datgene dat me door de zondagsdienst sleurde. Het was in mijn ogen een beloning voor het uitzitten van een kerkdienst, iets wat voor mij toen een helse beproeving was.