Hoe je als twintiger een relatiebreuk overleeft

Gefeliciteerd! Je bent hier waarschijnlijk beland omdat het drie uur 's nachts is en je Google hebt gevraagd of je daadwerkelijk dood kan gaan aan een gebroken hart. Hier het goede nieuws: nee, dat kan niet. Het slechte nieuws is dat je relatie aan diggelen is, en dat je een taaie tijd voor de boeg hebt. Je zal je stinkende best moeten doen om jezelf door zelfs de meest basale interacties heen te slepen. Als je wil dat iemand naar die verdachte moedervlek op je rug kijkt voor een second opinion, zal je een afspraak moeten maken bij de huisarts. En je zal ervan overtuigd zijn dat dit het einde is; dat was 'm dan, je gaat nooit meer iemand vinden, en zal de rest van je leven moederziel alleen moeten slijten.

Maar maak je niet dik: er is een vast patroon voor dit verdriet. Er staan je vijf fases te wachten: ontkenning, boosheid, strijdlustigheid, depressie, en aanvaarding. In je woedende fase ontvolg je je ex op elke denkbare vorm van social media, waar je vervolgens direct spijt van krijgt omdat je nu hun Snapchatverhaal niet meer compulsief kan refreshen. De depressie neemt de vorm aan van zes borden naast je bed met ketchupresten waar ondertussen een schimmelbaard uit groeit. Acceptatie is het eindelijk afwassen van diezelfde borden. Je hebt een lange en moeilijke weg te gaan, maar zet je zelfmedelijden opzij, want deze weg is al vaker bewandeld. Hier is wat advies dat de tand des tijds heeft doorstaan.

Dit klinkt simpel, maar als je elke ochtend wakker wordt met het gevoel van 'fuck deze hele dag', verval je al snel in een gevaarlijke routine. Je besluit verder te slapen, wordt weer wakker, scrollt door de Insta van je ex hopend op tien nieuwe foto's en moet huilen als je erachter komt dat die er niet op staan, waarna je opnieuw in slaap valt, verdrietig masturbeert op de PornHub-link die je browser automatisch aanvult, een oude trui aantrekt en naar de kroeg gaat om de rest van de dag wodka te drinken uit een bierpul. Zo kun je natuurlijk niet leven. Op de lange termijn bezorgt dit je doorligplekken en levercirrose, dus dwing jezelf om de hort op te gaan. Steel een fiets, zwem in een vijver, leen een hond, praat met je moeder – doe iets waardoor je op gang komt. Als je enige interacties bestaan uit het bedanken van je Domino's-bezorgers dan ga je je nog een lange, lange tijd zo voelen.

Na een week – één week, dus niet 'wanneer ik er klaar voor ben' – vraag je een vriend om je telefoon te ontdoen van beladen foto's, filmpjes en berichten. Zorg dat je deze vriend vertrouwt, want deze person zal zich een weg moeten banen door oogverblindende close-ups van je geslachtsdelen en ellenlange gesprekken die zo zoet zijn dat je er diabetes van kan krijgen. Het moet allemaal weg, alles. Dat geldt ook voor tastbare aandenkens – dit is geen Netflix-documentaire waarin het forensisch onderzoeken van de bewijsstukken ervoor zorgt dat het recht toch nog zegeviert en een onschuldige man eindelijk vrijkomt. Dit is het echte leven, en van een iCloud vol herinneringen en klungelige seksfilmpjes ga je je echt niet minder leeg voelen.

Het is je eerste weekend van vrijheid, en de realiteit van het einde van je relatie is nog niet helemaal doorgedrongen. Een vage kennis hoort dat je vrijgezel bent en glijdt je DM's in zoals Rusland de Oekraïne binnenkwam: nogal agressief. Je voelt je ergens wel vereerd. De beste manier om over iemand heen te komen is door op of onder een ander te gaan liggen, toch? Seks is een uitstekende manier om de lei weer even schoon te vegen. En zo verschrikkelijk is-ie nou ook weer niet, als je de manbun en z'n obsessie met karate (dat hij uitspreekt als "karaté") wegdenkt.

Dit is een vergissing. Je weet niet wat echte treurnis is tot je naar huis bent gegaan met een gast die je normaal niet zo zou zien zitten, wakker bent geworden naast zijn snurkende dadbod, en stilletjes hebt gehuild terwijl je onder z'n arm vandaan probeerde te komen. Tegen de tijd dat het ochtend is en hij aanbiedt om "shakshuka" voor je te maken kan je niet ophouden met gierend janken.

Kortom, neem even een adempauze voordat je met iemand anders het bed induikt.

Dit is wat je moet doen: teken drie kolommen op een papiertje: "eerdere scharrels die voor herhaling vatbaar zijn," "nieuwe mensen die ik een beetje ken en best mee zou willen seksen" en wat ik graag "paradepaardjes" noem, ofwel iedereen waarop je geilt die beroemd is, maar niet zo beroemd dat ze alleen maar met andere beroemde mensen seksen. De Arie Boomsma's van deze wereld (pre-huwelijk dan). De bangalijst is een abstract concept; je hoeft niet daadwerkelijk seks te hebben met deze mensen, maar het is wel een goede manier om jezelf eraan te herinneren dat er genoeg andere, knappe mensen zijn op de wereld.

Jouw vrienden, jouw hilarische, slimme vrienden die nooit te beroerd zijn om je haar uit je gezicht te houden als je moet kotsen of met je mee te fietsen naar de McDrive om vier uur 's nachts als je gierende honger hebt, zijn niet de beste mensen om je relatieadvies te geven. Ze zullen vooral willen praten over alles wat er mis was met je ex ("ik vond hem altijd al een beetje een gluiperd, met die waterige oogjes van hem") of zullen je overstelpen met tegeltjeswijsheden die de afdeling Moederdagkaarten van Hallmark nog te cliché zou vinden: "dat hij vreemdging betekent gewoon dat hij nog niet klaar was voor een relatie"; "als jullie echt voor elkaar bestemd zijn komt het ooit wel weer goed"; "het is belangrijk om te leren om alleen te zijn," enzovoorts.

Het is goed om met mensen te praten over je gevoelens, maar het is soms ook goed om alles te negeren wat zij zeggen.

Zou je een rauw stuk kipfilet eten? Zou je in bad gaan met een föhn? Zou je voor een zware operatie zeggen: "O nee, dank je, laat die verdoving maar zitten want ik voel me erg dapper vandaag!"? Nee? Waarom zou je dan je ex midden in de nacht bellen en hem of haar aan een kruisverhoor onderwerpen over iedereen waar ze seks mee hebben gehad in de twee weken sinds jullie uit elkaar zijn, en was de seks beter, en deden zij ook dat ene ding dat jullie altijd samen deden? Als het gaat om een verbroken relatie, is "kennis is macht" niet waar. Kennis is ellende. Kennis is het beeld maar niet uit je hoofd krijgen van jouw ex die een spetterend orgasme bereikt in de liefdevolle armen van die ene collega van d'r. Je wil dat allemaal echt niet weten.

Je kan er de klok op gelijk zetten: drie weken nadat jullie uit elkaar zijn gegaan, zal de voormalige liefde van je leven – die op dat moment in een heftige comedown zit en dus zieliger is dan normaal – je vroeg op een zondagochtend bellen en zeggen dat ze een enorme fout hebben gemaakt. Het enige dat jij wil doen is, natuurlijk, naar hen toegaan, hun tranen wegvegen, pasta met pesto voor ze maken, en Netflix kijken tot je dat pop-upschermpje krijgt dat vraagt of je nog steeds Netflix aan het kijken bent.

Maar onthoud dit: weet je hoe als je stopt met roken ze zeggen dat drie weken het punt is waarop het makkelijker begint te worden – het punt waarop je al het roet en teer hebt opgehoest en weer in staat bent om korte stukjes te rennen zonder het gevoel te hebben dat je stervende bent? Dat geldt ook voor verbroken relaties. Over het algemeen is het rond het driewekenpunt dat je leven beter begint te worden, dus zorg dat je niet wordt terug gezogen in die oude ellende. Blijf thuis en doe de saaie thuisdingen die je doet nu je vrijgezel bent. Maak een ingewikkelde wilderijstsalade om mee te nemen naar werk de volgende dag en lees de krant. En als je ooit in de verleiding komt, denk dat aan die ene vriend die vastzit in een soort Groundhog Day met zijn verschrikkelijke ex, en dank God op je blote knietjes dat je hem niet bent.

Op het moment zelf lucht het misschien op om toe te geven aan je gekrenkte gevoelens en een screenshot te maken van die Instafoto van je ex met een of ander wijf, en die naar hem toe te sturen met de tekst: "WIE DE FUCK IS DIT?" Maar ik kan je uit ervaring vertellen dat dit waarschijnlijk een antwoord oplevert als: "Dat is mijn collega Marije…die je zou kennen als je was meegegaan naar haar verjaardag in plaats van op het laatste moment af te zeggen omdat je 'te moe' was." En daarna zullen ze je waarschijnlijk blokkeren. Dus probeer je een beetje te beheersen als de jaloezie voelt opborrelen. De hashtag "#micropenis" onder alle foto's van je ex zetten of hun moeder opbellen om eens een hartig woordje met haar te wisselen over het gedrag van hun dochter of zoon is niet alleen kinderachtig, maar kan je in het ergste geval ook een contactverbod opleveren.

Als je ervoor wil zorgen dat je ex zich net zo diepongelukkig voelt als jij, zijn er veel effectievere manieren waarop je sociale media kan inzetten. Plaats een Instafoto van jou en een van hun exen in de kroeg met het bijschrift "even bijpraten". Verander je profielfoto op Facebook naar iets met een beetje tiet dat 4 miljoen likes binnen harkt (wat je ex zal interpreteren als vier miljoen mensen die seks met je willen hebben). Neem een foto van een boom en tag als locatie de woonplaats van je jeugdliefde waar je ex altijd jaloers op was. Wees slim. Wees een winnaar.

Er is absoluut geen enkele reden om elkaar nog een keertje te zien om je spullen op te halen, en er is een grote kans dat dit gewoon een herhaling van jullie laatste grote ruzie wordt. Trap hier niet in, en koop gewoon een nieuwe tandenborstel/t-shirt/Paulo Coelho-paperback.

Ik denk dat ik dit niet hoef uit te leggen, maar mocht dat wel zo zijn: schreeuwen en huilen en je verstoppen achter een kledingrek of plantenbak is geen coole vibe.

Langzaam maar zeker zal je merken dat je klaar bent om verder te gaan met je leven, en het is alleen maar logisch dat je ver weg wil blijven van mensen die eruitzien als de dubbelganger van je ex – niemand zit te wachten op een posttraumatische relatieflashback als ze zich voor spiegel staan op te tutten voor een date. Maar weet ook dat het niet per se een goed idee is om je "type" helemaal om te gooien. Je denkt misschien dat je toe bent aan iets anders, maar als je gaat afspreken met mannen die met hun vinger naar de camera wijzen op hun Tinderfoto, of zweverige meisjes die Lavendel heten en zichzelf beschrijven als een "vrije geest", dan zal je er snel achter komen dat "niet verschrikkelijk" en "bezit enige zelfkennis" niet voor niks belangrijke criteria voor je waren.