Het nieuwe album van Migos gaat cultuur herdefiniëren

Ik kan niet hard genoeg schreeuwen hoe blij ik ben dat dit ondergeschoven kindje binnen de muziekwereld eindelijk de aandacht krijgt die het verdient. Innovaties hebben vaak tijd nodig voordat ze veranderen in dagelijkse gewoontes, en ook Migos is geen uitzondering. Aan de ene kant is het logisch dat een track waarvan het refrein maar één woord bevat voor wat verwarring zorgt binnen hiphop. Maar het ritmegevoel waarmee Quavo Versace scandeerde op een overweldigend melodieuze Zaytoven-beat, gaf al meteen aan waar wij zojuist getuigen van waren: een revolutie.

Een revolutie, in gang gezet door drie slimme, jonge, en norse trappers die jong, oud, zwart, wit, vrouw en man wisten te bereiken. Het tweede studioalbum van Migos ziet morgen het daglicht, en verzilvert definitief het patent dat zij op hiphopcultuur hebben. Zware woorden, daar ben ik me van bewust. Maar als we een boek op z'n kaft mogen beoordelen is dit de meest op maat genomen hypothese die je kunt stellen.

Culture, de titel van het album, belichaamt expliciet waar zij voor staan, waar zij om geven, en waarom hun muziek wordt gemaakt. Mixtapes en albums die dagelijks worden uitgebracht om na een maand weer in vergetelheid raken; we kennen er genoeg. Migos zetten zich daarentegen in voor de cultuur, in plaats van alleen voor zichzelf.

En dit is iets wat zij vanaf dag één doen. Conventionele hiphopliefhebbers zien Migos als de aanstichters van mompelrap, maar in werkelijkheid zijn het motivational speakers voor alle mensen in barre omstandigheden. De Migos zijn van de bodem naar de top geklommen, en zijn nu de ultieme Yung Rich Niggas. Het vergt enige concentratie om dit te beseffen. De teksten van het trio zitten vol met cryptische metaforen die op eerste gehoor voor de sier lijken te zijn.

Je kan zeggen dat je coke verkoopt, of je brengt het wat verfijnder en zegt dat je Hanna Montana bij je draagt. Je kan ervoor kiezen om je bakpoederrituelen tot in detail uit te leggen, of je noemt jezelf de beste Baker's Man in de stad. De Migos zijn goden als het gaat om metaforen, en beroepen zich tegelijkertijd onbewust op hun zwijgrecht. Als je het acroniem van de Federal Emergency Management Agency gebruikt voor de titel van een nummer dat gaat over een orkaan die je flexibele polsen teweegbrengt, kom je in mijn ogen naast een Grammy ook in aanmerking voor een literatuurprijs.

De eerste keer dat Quavo, Offset en Takeoff naar Nederland kwamen, was ik er natuurlijk bij. Dit was kort nadat No Label 2 uit was, wat na hun doorbraak mixtape YRN hun sterkste plaat was. Nooit in mijn leven ben ik in zo'n ongeorganiseerde situatie beland. Champagne flessen trokken als magneten op hakken lopende vrouwen naar zich toe. Het feest leek wel een huldiging, waarbij de VIP-sectie het epicentrum was van alle aandacht. En toen Migos uiteindelijk opkwamen, waren er meer iPhones dan mensen die het optreden aanschouwden.

Een paar maanden hierna zouden zij nogmaals in Paradiso optreden. Het ging in dit geval niet om een clubavond, maar om een showcase waarna je onmiddellijk mocht oprotten. Er was geen VIP; het barpersoneel waren de enige zéér belangrijke personen die aanwezig waren. Doordat de rappers met een joint van meer dan een meter lang op het podium stonden, verliep het optreden dramatisch. Toch was het een legendarisch moment, want bij deze show zag ik voor het eerst de dab.

Inmiddels zijn we het allen eens over dat deze beweging dood is, maar besef wel wie het tot leven hebben geroepen. Een hype waar zelfs koning Willem Alexander met verve aan meedeed. Het Quality Control-kamp, het label waar Migos samen met artiesten als Rich The Kid, Lil Yachty en Skippa da Flippa in dienst zijn, is tegenwoordig misschien wel het meest invloedrijke team binnen de hiphopwereld. En het mooie is dat er geen bemoeienis is van grote bedrijven – het collectief doet alles in eigen beheer.

Maar het mooiste aan Migos blijft toch hun bloedverwantschap. Quavo is de oom van Takeoff, terwijl Offset weer de neef van is van Quavo, en met zijn drietjes zijn zij sinds kleins af aan onafscheidelijke kompanen. Het enige wat tussen de jongens kon komen, is justitie. Offset mistte door een celstraf de gehele doorbraak van Migos, maar toch kon de groep zich zonder dit lid naar de top werken. Met Bad and Boujee (toch wel Offsets track, laten we eerlijk zijn) heeft Migos onlangs hun eerste nummer 1-hit te pakken. Dat laat zien dat ze samen toch het sterkst staan.

Migos zijn nu in de piek van hun carrière. Nog nooit kregen zij zoveel aandacht en erkenning voor wat zij doen. De eerste twee singles van Culture domineren op dit moment alle hitlijsten. Als dit een voorbode is van wat ons te wachten staat, komt er een verschuiving binnen de wereldwijde cultuur. Deze plaat wordt misschien wel het grootste trapalbum ooit. Yung Rich Nation is achteraf gezien een tegenvaller die meer lijkt op een opgelegd eerste studioalbum, dan iets wat afkomstig is uit het hart. Dat project kwam nog uit via 300 Entertainment, waarbij de artiesten waarschijnlijk tegen een creatieve blokkade aanliepen.

Culture komt weer volledig vanuit eigen beheer. Het jarenlang propageren van het werken zonder een label gaat met deze release zijn vruchten afwerpen. Het is de volgende stap in de revolutie die Migos teweegbrengt.