Muziek

De Flonti Stacks-EP belooft een grandioos meesterwerk te worden

Extreem goed muzieknieuws afgelopen week: Ronnie Flex kondigde een Flonti Stacks-EP aan. Geloof me: ik weet dat deze beloftes over het algemeen geen moer waard zijn, maar hou in je achterhoofd dat het hier om Ronnie Flex gaat. Hij beloofde ons een week voor Rémi uitkwam dat zijn album snel zou komen, en dat deed het. Bless jezelf, en laten we in godsnaam de mensen van wie we het meeste houden een beetje meer vertrouwen geven tijdens onze immer durende zoektocht naar een leven gevuld met liefde en vreugde.

Laten we daarom uitgaan van een snel naderende verzameling van trapnummers, en beseffen dat dit een geschenk uit de hemel is. Want hoewel Rémi echt, echt, echt een goed album is, is het ook zeer gepolijst. Het trekt tranen en verwarmt harten, maar doet dat op een gelikte manier. De roekeloze Ronnie – de Ronnie die dus het beste naar voren komt in de vorm van Flonti Stacks – lijkt te zijn weggepoetst met een zeer lekker ruikend schoonmaakdoekje dat acht keer platina is gegaan, en af en toe vind ik dat best wel jammer.

Videos by VICE

Opgekomen is hier misschien het beste voorbeeld van. Dit is absoluut een van de hardste tracks van het jaar. Die track met liveband op Lowlands is een van mijn favoriete festivalmomenten ooit, en ik was daar niet eens bij. Ik lag gewoon thuis op de bank, moet je nagaan. Maar toen ik de Opgekomen-remix van Finesselande hoorde, met daarop een oudere en ruwere opname van Ronnie’s stem (0:50), dacht ik: fuck, dit is eigenlijk hoe het zou moeten.

Als we de feiten erbij pakken weten we dat Flonti Stacks een producerend en trappend alter ego van Ronnie is. Maar wat Flonti nou precies Flonti maakt, en of hij zuiveltechnisch meer leunt naar kwark dan naar yoghurt, is niet helemaal duidelijk. Op Ramp rapt Ronnie: “Flonti Stacks of Jordi Specht, het is allemaal hetzelfde bitch,” en daar houdt de concrete informatie op. Een ongelofelijk grijs gebied dus.

Maar goed, aangezien het toch mijn levensdoel is om alle zaken aangaande Ronnie Flex te archiveren en volledig kapot te duiden denk ik dat ik in de afgelopen jaren een behoorlijk beeld heb gekregen van wat voor knul Flonti ongeveer is. Waar Ronnie Flex in de Albert Heijn netjes een mandje pakt, dat melodieus neuriënd vult met winegums en vervolgens een beetje zenuwachtig praat met het meisje achter de kassa, ligt Flonti Stacks met grote pupillen op z’n bank uit te vogelen hoeveel flessen champagne je precies kunt bestellen via Deliveroo, voordat er anoniem een hulplijn wordt ingeschakeld.

Ronnie is voorbeeldprof Dirk Kuyt, Flonti is ruwe diamant Memphis Depay. Vaak gaan ze hand in hand, Flonti duikt regelmatig op in Ronnie tracks, maar het is natuurlijk logisch dat eerstgenoemde door een grotere groep wordt gewaardeerd; het is makkelijker verteerbaar, catchy, kindvriendelijk en overal te horen. Voor het ontdekken van de beste Flonti-tunes moet je bereid zijn af en toe diep in de krochten van het internet te duiken, maar toevallig heb ik standaard een extra snorkel bij me en kan ik je prima laten zien waar je moet kijken.

De beste plek om iemand beter te leren kennen is, hoe creepy ook, nog steeds Google. Dit is de eerste hit als je ‘Flonti Stacks’ intikt en daarom een prima plek om te beginnen. Sowieso wil ik een moment stilte inlassen voor dit legendarische artwork, en datzelfde moment stilte ook gebruiken om de compleet zorgeloze flow van Flonti te eren. Hij doet even eenvoudig een s/o naar Diggy Dex (hij heeft hem vaak geblessed) als naar een aantal ravers in de stad (ze maken pep), maar denk geen seconde dat hij is vergeten dat jij een zwager hebt die rapt. Boze rappers als Spinal verliezen al hun hoop door deze track, omdat Flonti destijds al voorspelde dat alle buurmeisjes tot in den eeuwigheid op zijn tracks zullen schudden.

Iedereen en z’n moeder sprong op een bepaalde lentedag in 2013 ineens op de Versace-beat van Migos. Vaak saai, soms wel oké, maar ik durf m’n hand er voor in het vuur te steken dat er na Migos zelf niemand beter gebruik heeft gemaakt van deze beat dan Flonti Stacks. Er is in ieder geval niemand die in dezelfde adem zijn of haar ongenoegen uit over het complete politiecorps, maar ook een welverdiende shoutout doet naar Baantjer-godfather Piet Römer.

In een onverantwoord aantal tekstuele meesterwerkjes laat Flonti ook hier horen dat hij een ongekende visionair is. Hou in je achterhoofd: we hebben het hier over 2013 hè. Hij zegt hier al dat hij medeverantwoordelijk is voor het imperium van online godin Monica Geuze, dat z’n album beter zou worden dan die van Great Minds en dat hij in 2016 op jetski’s zou scheuren. Dit is allemaal meer dan uitgekomen – fucking dolfijnen – maar wat écht bewijst dat hij z’n tijd ver vooruit was hier, is dat hij rapt: “Nu is het YouTube, de kinderen kiezen – en zij kiezen Flexi.”

Zo geschiedde. De jeugd heeft altijd gelijk en zij bepaalden dat Ronnie door hun online gedrag een van de grootste sterren van het land zou worden. Maar een roekeloze Flonti lag aan de basis.

En juist die roekeloze houding van Ronnie is wat Veldentaal verandert van een hele goede mixtape naar een van de lijpste verzamelingen muziek die ooit in dit genre naar buiten is gekomen. Z’n flows zijn verrassend, en zoals vanouds is het onmogelijk om aan het begin van een zin te voorspellen hoe hij het gaat laten eindigen. Hij houdt rekening met niets of niemand, en al helemaal niet met wat de mensen die dit horen ervan vinden. Of, zoals hij zelf zegt: “Ik heb jou niets gedaan, je spuugt vuil op m’n naam en een half uur later bezorg je een pizza. Ik hoef nog twee reclames te doen en dan is het Audi A7, sku skuuuu, hasta la vista.”

Het aankondigen van de Flonti-EP is bovenal geweldig nieuws omdat het, zoals je aan de hierboven besproken tracks kunt zien, een flinke tijd geleden is dat we iets hebben vernomen van de compleet onversneden Flonti. Op deze track met Ali B is-ie te horen, maar de laatste keer dat ik echt totaal door hem omver werd geblazen was ironisch genoeg op het meest succesvolle Nederlandse album ooit: Hard Work Pays Off 2 van Broederliefde. Op de tracks Miljonairs en Narcos komt Flonti hees en met overslaande stem voorbijgevlogen met tweehonderd kilometer per uur, om vervolgens de bocht om te gaan en zich slechts sporadisch te laten zien.

Gelukkig ben ik veel te jong, optimistisch en verstandig om te roepen dat vroeger alles beter was. Bovendien weet ik beter: Flonti Stacks is niet verdwenen, hij is zich juist aan het opladen om naar buiten te klappen. Op het SMIB-festival afgelopen augustus zag ik hem live zijn Chamos-remix doen, en dat was zo indrukwekkend dat ik vol goede moed wacht tot hij ons allemaal zegent met de Flonti-EP. Alle voortekenen zijn goed, in ieder geval.

https://twitter.com/RonnieFlex2907/status/935842249086291968
https://twitter.com/RonnieFlex2907/status/935843182067310592

Voor iedereen die er net als ik niet op kan wachten heb ik snel een spotify-playlist samengesteld met de domste (nieuwe betekenis) tunes van Ronnie Flex. Luister maar: