Identiteit

De momenten waarop vrouwen zich realiseerden dat ze gay waren

Holding hands

Zo’n zes procent van de Nederlandse bevolking is homo, lesbisch of bi. Dit komt neer op ruim een miljoen mensen die zich dagelijks begeven in een omgeving die heteroseksualiteit schreeuwt. Niet verwonderlijk dat het even duurt voordat niet-hetero’s een eurekamomentje hebben, soms nog jaren voordat de kast van binnenuit daadwerkelijk wordt opengedaan. Voordat ik op mijn achttiende het licht zag, zijn er heel wat momenten geweest die me al eerder op het juiste pad wezen. Zo spoelde ik altijd de romantische heteroseksuele scènes door in films, en hoopte ik op meeslepende, lesbische escapades. De hele L-Word-serie kende ik uit mijn hoofd, en toen een meisje me een keer vroeg waarom ik niet gay was, was ik weken in de war. En maakte ik het gelijk uit met m’n vriend. Omdat ik weet dat ik niet de enige ben, vroeg ik tien vrouwen naar het moment waarop ze wisten dat ze niet helemaal hetero zijn.

L-word
The L-Word. Een aanrader.

Marieke

Op mijn elfde was ik extreem fan van Maxima. Ik had van alles van haar: posters, een kalender en een serviesbord met haar hoofd erop. Toen ze ging trouwen met Willem-Alexander heb ik heel hard gehuild. Achteraf denk ik dat ik moest huilen omdat ze een verbinding met iemand aanging die ik niet begreep, omdat ik dat niet zou willen met een man. Een paar jaar later zag ik de film Moulin Rouge, met Nicole Kidman. Toen ze zoende met acteur Ewan McGregor raakte ik helemaal geobsedeerd door haar. Ik werd actief op een fanpage en hing daar elke dag zes uur lang rond, met allemaal andere lesbische meisjes – denk ik, omdat iedereen smoorverliefd was op Nicole. Een paar celebrity-verliefdheden verder werd het wel duidelijk dat ik niet het heteroseksuele pad zou gaan afleggen.

Videos by VICE

Anna*

Ik had op mijn dertiende een poster van een beachbabe met enorme borsten aan mijn muur hangen. Naar mijn idee keek ik heel abstract naar het lichaam van deze vrouw, maar vriendjes en vriendinnetjes die over de vloer kwamen keken altijd verward en verbaasd naar de poster. En op die leeftijd tekende ik ook altijd vrouwen met grote borsten. Het kostte me twee jaar om erachter te komen waarom, en toen kwam ik uit de kast.

Brigit

Rond mijn negende speelde mijn oudere broer in een toneelstuk, samen met een meisje waar ik helemaal gefascineerd door was. Ik kon niet stoppen met vragen over haar te stellen aan mijn broer, en toen vroeg hij: “Jij bent wel echt een fan, of niet?” Dus ik dacht: ja, ik ben fan! Vervolgens was ik extreem onder de indruk van mijn buurmeisje – ik zag het nog steeds als ‘fan-zijn’. Ik begon te dromen over dat ik het buurmeisje en het theatermeisje redde door aan een liaan te slingeren en ze mee te nemen. Toen ik daarna erg ‘fan’ werd van een meisje op atletiek, en zij ook een paar keer mocht meeslingeren in mijn droom, werd het voor mezelf wel duidelijk dat ik niet alleen fan was. Uiteindelijk ben ik op mijn twintigste uit de kast gekomen.

Op een festival zoende ik ‘voor de lol’ met een meisje, maar toen ik daar de volgende dag aan terugdacht, werd ik er heel geil van.

Iris

De eerste keer dat ik me het realiseerde, was toen ik op een festival ‘voor de lol’ ging zoenen met een meisje. De volgende dag dacht ik daaraan in bed, en werd ik er heel geil van. Toen wist ik dat ik misschien niet zo hetero was als ik altijd dacht.

Cato

Ik was negentien toen ik met twee vrienden in een café zat. Een van hen vertelde dat een aantal vrienden van haar uit de kast waren gekomen, en hoe blij ze daarmee was. Ik voelde me steeds ongemakkelijker worden tijdens dat gesprek, en schoof mijn stoel zachtjes naar achter. Ik hoopte dat mijn vriendinnen me zouden negeren of überhaupt zouden vergeten dat ik bestond. Maar helaas – “En, wanneer kom jij uit de kast, Cato?” vroeg een van hen plotseling. Ik schrok me dood en voelde me betrapt. Het enige dat ik kon uitbrengen was: “Misschien binnenkort.” Ik kreeg gelijk spijt, maar wist niet wat ik anders moest zeggen. Een paar dagen later stuurde dezelfde vriendin een biseksuele vriendin op me af, waar ik onmiddellijk heimelijk verliefd op werd. Een maand later kwam ik uit de kast.

Op mijn negentiende zoende ik voor het eerst een meisje – met mijn leraar, die vier jaar ouder was.

Zoë

Op de basisschool kreeg ik wel eens de vraag of ik lesbisch was, omdat ik vroeger graag een jongetje wilde zijn. Zelf vroeg ik me dit ook af – ik schreef erover in mijn dagboek, maar was bang om gediscrimineerd te worden, dat zag ik bij mijn neef die homo was. In de puberteit kwam ik in een fase terecht waarin ik mezelf aanpaste aan de heteroseksuele norm, om maar perfect over te komen. Ook had ik relaties met jongens. Op mijn twintigste was ik met de zoveelste jongen aan het daten, en voerden we een gesprek over of niet iedereen een beetje gay is. Ik was vrij eerlijk over mijn gevoelens voor meisjes, en zei ook dat ik nooit iets met meisjes gedaan had tot die tijd. Ik merkte tijdens het gesprek dat ik meer was dan “lichtelijk gay,” en dat ik dat moest gaan uitzoeken, in plaats van hetero proberen te zijn.

Ingeborg*

Het allereerste moment dat ik doorhad dat meisjes mijn verliefdheidshormonen een stuk heftiger aanzwengelden dan jongens, was toen ik naar Amsterdam verhuisde en meedeed aan de intreeweek van de UvA. In het dorp waar ik vandaan kom was homoseksualiteit echt een enorme uitzondering, dus ik dacht er eigenlijk nooit over na. Maar in mijn groepje tijdens de intreeweek zaten een paar lesbiennes die hartstikke open waren over hun seksualiteit. Dat vond ik gek, en gênant, kan ik me herinneren; dat schaamtegevoel onderstreepte wat ik misschien maar eens onder ogen moest zien. En dat werd alleen maar versterkt toen ik tijdens die week op een gegeven moment samen met een meisje in een klimrek lag. Ik was heel erg van haar onder de indruk, en ik werd behoorlijk hitsig in dat klimrek. Toen kon ik er niet meer onderuit. Toch duurde het nog een jaar voordat ik uit de kast kwam.

Linda*

Op de basisschool zaten kinderen me achterna naar huis, en riepen ze “lesbie” naar me. Ook volwassenen zeiden dit over mij, terwijl ik me daar helemaal niet over uitsprak. Op mijn dertiende was ik heel erg verliefd op een meisje, en daar baalde ik van, maar ik zat in de puberteit dus alles was toen raar. Op mijn vijftiende werd ik weer smoorverliefd op een meisje uit mijn klas, en mijn wereld stortte in. Ik wist al niet hoe ik een meisje moest zijn, mijn klasgenoten vonden me raar en dan kwam dit er nog bij. Ik ben nu 26 en uiteindelijk bleek ik bi te zijn. Ik heb me erbij neergelegd om me niet aan te passen, maar nog steeds merk ik dat ik soms denk: nee, ik wil dit niet. Mijn relaties met jongens gaan dan ook veel soepeler.

Ik realiseerde me dat ik het moest gaan uitzoeken, in plaats van hetero proberen te zijn.

Kaulane

Ik weet al zo lang als ik me kan herinneren dat ik op vrouwen val. Toch had ik altijd vriendjes, omdat ik me niet kon identificeren met de lesbische vrouwen om me heen. Tot ik ging studeren en ik bevriend raakte met een meisje dat heel openlijk lesbisch was. Op een avond namen we samen spacecake en begonnen we elkaar te zoenen. Drie dagen was ik volledig kapot en in de war, totdat eindelijk het kwartje viel: ik ben verliefd op haar. Het is uiteindelijk niets tussen ons geworden, maar opeens begreep ik mezelf veel beter, na 21 jaar. Achteraf gezien had ik graag wat lesbische rolmodellen gehad – en niet alleen een docent van de middelbare school.

Helene

Ik raakte altijd opgewonden door liefdesscènes in films, vooral die tussen vrouwen, en op mijn achttiende werd ik verliefd op een meisje op de middelbare school. Ze was hetero, maar ze wist dat ik haar leuk vond, en dat streelde haar ego enorm. Op mijn negentiende zoende ik voor het eerst een meisje – met mijn leraar, die vier jaar ouder was. Inmiddels heb ik een relatie met een jongen, maar die begrijpt het als ik af en toe met een vrouw ga.

*De vrouwen die een gefingeerde naam wilden, zijn wel bekend bij de redactie