Muziek

De muziek van Cocaine Piss is net zo treffend als de bandnaam van dit Belgische viertal

De muziek van Cocaine Piss is waarschijnlijk net zo treffend als de bandnaam van het Belgische viertal. De snerpende gitaren, allesvernietigende drums en de beangstigende kreten van de zangeres wekten de indruk dat ik een horde enge crusts te spreken kreeg. Niets bleek minder waar. Ze zijn lief, sympathiek en geduldig. Zelfs als Skype voor de zoveelste keer uitvalt. We spraken over de Luikse muziekscene, de kracht van een goede bandnaam en de nutteloosheid van stereotypes.

Noisey: Hey allemaal! Hoe is het ermee?
Yannick
: Het gaat goed. We komen zojuist terug van Incubate met onze andere band en we kijken er naar uit om later deze week weer terug te gaan naar Tilburg.

Videos by VICE

Jullie wonen er niet zo ver vandaan, in Luik. Hoe is het leven daar?
Mathias: Perfect!
Aurélie: Nou, niet perfect, maar we vinden het erg fijn om er te wonen. Vooral omdat de scene er zo actief is, wat belangrijk is voor een stad. Er zijn veel poppodia; je kan bijna elke dag naar een show.

Zijn er ook bands daar die in jullie vaarwater zitten?
Aurélie: Ja, best veel zelfs. We hebben een goede punkscene, en er wordt ook wat hardcore gespeeld. Sommige mensen zeggen dat het hier opbloeit. We zijn zelf ook betrokken bij het organiseren van shows bij een podium dat al twintig jaar bestaat, La Zone. De bands die we boeken spelen vooral punk, metal, stoner en sludge.

Ik kon geen enkel interview met jullie vinden. Ben ik de eerste?
Samen: Ja!

Ah! Dat geeft me de exclusiviteit om te vragen hoe jullie op de bandnaam zijn gekomen.
Aurélie: Natuurlijk. Die hebben we bedacht bij La Zone, denk ik. Ken je de stripboekenserie Calvin en Hobbes? In eentje probeert Calvin de smerigste dingen ooit te bedenken. Dat deden wij ook, en kwamen uit op Cocaine Piss. We bedachten slechte bandnamen door organische dingen te mixen met drugs.

Jullie muziek is erg energiek, maar ook een beetje agressief. Maar om eerlijk te zijn, klinken jullie lang niet zo dreigend als ik me had voorgesteld.
Aurélie: Oh, echt? Bedankt hoor! Ik hoor de agressie niet echt in onze muziek. Het ding is, we lachen op het podium veel omdat we zo vol met energie zitten. Misschien is schreeuwen gewoon onze rare manier van plezier maken. We maken de muziek krachtig door te gillen, althans ik dan.

De teksten die je schreeuwt dragen misschien bij aan mijn vooroordeel. Eén liedje heet Incest, waarin je herhaaldelijk het woord incest roept. Hoe eindigt zoiets in een nummer?
Aurélie: Meestal schreeuw ik gewoon iets als we een nummer schrijven, en als we het goed vinden klinken, houden we het erin. Ik denk dat de inhoud veel heeft te maken met wat er op zo’n moment in mijn hoofd zit. Het is eigenlijk grappig want de teksten zijn simpel, maar hebben allemaal iets met elkaar te maken. Het gaat vaak over familie, jeugd, het beeld dat je over je lichaam hebt en voor één of andere reden duiven.

De pers beschreef jullie muziek als queerpunk. Ik dacht dat punkers over het algemeen sowieso wel tolerant waren voor elke seksuele geaardheid.
Aurélie: Je hebt gelijk over het feit dat veel mensen tolerant zijn. Maar wij willen meer dan tolerantie. We willen dat mensen eens minder denken in geslacht en stoppen met zo wanhopig aan stereotypes blijven hangen. Ik wil mensen vertellen dat alle recht hebben om te zijn wat ze willen. We moeten allemaal meer dan tolerant zijn. Het is wel aardig, maar het is niet veel meer dan mensen hun gang laten gaan – je kan ook je steun betuigen.

Dat klinkt inderdaad wel redelijk.
Aurélie: Ja, we willen niet blijven plakken aan de stereotypes van meisjes, of de masculiniteit van jongens overdadig uitbeelden. We doen dingen zonder geslacht of specifieke oriëntatie.

Ik las dat jullie met Steve Albini gaan werken.
Samen: Ja!

Sick. Hoe is dat zo gekomen?
Aurélie: We werken samen met een boekingskantoor, Stage-mania. Daar ontmoetten we Franky, die weleens met Steve Albini heeft samengewerkt. We hadden het er voor de lol over hoe geweldig het zou zijn als wij konden opnemen met Steve. Een beetje zoals je als kind droomt over een astronaut worden. Toen werd er één email gestuurd en nu zitten we hier.

Huh? Zo simpel?
Aurélie: Ja! Het is heel bijzonder voor ons om de man te ontmoeten die alle liedjes heeft gemaakt waarmee we zijn opgegroeid.
Yannick: Het is simpelweg een droom die werkelijkheid wordt.

Ik ben benieuwd naar het resultaat! Bedankt voor dit eerste interview ooit.

Cocaine Piss speelt op zondag 20 september tijdens Incubate in de Hall of Fame, Tilburg.