“Ik geef meer om Eric en Dylan dan om negentig procent van de mensen om me heen,” schrijft een zeventienjarig meisje dat zichzelf “reb420angel” noemt op Tumblr. Ze heeft het over Eric Harris en Dylan Klebold, de twee tienerjongens die een nieuw tijdperk van massaschietpartijen in Amerika inluidden toen ze dertien mensen afslachtten bij de Columbine High School in Colorado. Het bloedbad vond plaats in 1999, hetzelfde jaar dat zij geboren werd.
Reb420angel is onderdeel van een controversiële fangroep van vrouwen – sommigen noemen zichzelf “Columbiners” – die elkaar hebben gevonden in hun gedeelde interesse in de details van de schietpartij, en de levens van Dylan en Eric. Ze variëren in leeftijd van tieners tot eind twintigers, en bloggen vanuit landen over de hele wereld over de schietpartij.
Videos by VICE
Dave Cullen, de auteur van het boek Columbine (dat gezien wordt als het meest complete werk over het onderwerp), gelooft dat Eric een sociopaat was. Toch was hij charmant en geliefd door velen op Columbine. Cullen beschrijft Eric als een slimme jongen, maar wel een coole slimme jongen. Hij rookte, hij dronk, hij had afspraakjes met meisjes. Hij werd uitgenodigd voor feestjes. Hij gebruikte drugs. Hij had een duidelijke look: kortgeschoren haar, zwarte t-shirts en ruim zittende cargobroeken. Hij draaide keiharde Duitse industrial rock in zijn Honda. Hij gaf zichzelf de bijnaam Reb (van “rebel”), maar deed wel zijn huiswerk op tijd en haalde goede cijfers.
Dylan daarentegen, zegt Cullen, was gewoon een erg eenzame, depressieve en volgzame jongen die juist heel graag dingen wilde doen als naar het schoolfeest gaan en studeren. In de tien jaar die Cullen doorbracht met schrijven over en onderzoek doen naar Columbine, ontwikkelde hij ook een zeker sympathie voor Dylan. Cullen schrijft over de dagboeken van de jongens:
“Eric begon zijn dagboek als een moordenaar. Hij wist al hoe het zou eindigen. Elke pagina wijst in dezelfde richting. Zijn doel was niet zelfontplooiing of zelfonderzoek, maar zelfverheerlijking. Dylan worstelde gewoon met de zin van het bestaan. Hij had geen idee waar hij heen ging.”
Veel Columbiners zien zichzelf als de échte experts op het gebied van het bloedbad, en kammen door de dagboeken, aantekeningen en de beruchte “basement tapes” van de jongens heen op zoek naar aanwijzingen en verklaringen. Sommige Columbiners zijn psychologen en criminologen in de dop, en hebben vooral een wetenschappelijke interesse in Eric en Dylan. Ze zien de schietpartij als een puzzel die opgelost moest worden, of een mysterie vol onbeantwoorde vragen die wijzen op iets groters. Maar anderen voelen een intense emotionele band met Dylan en Eric. Ze zijn eenzaam, depressief of worden gepest en identificeren zich met de jongens; of ze voelen zich op een uitgesproken fysieke en romantische manier aangetrokken tot de moordenaars. “Ik ben verliefd op een dode moordenaar,” zegt de 22-jarige Ada, “wat heeft 2015 in godsnaam met me gedaan.”
Op Tumblr wisselen Ada en andere jonge vrouwen zoals zij gifjes en tekeningen van Dylan en Eric uit, plaatsten ze foto’s van de school en de slachtoffers, en schrijven ze liefdesverklaringen aan de schutters. “Ik wil die glimlach elke dag zien,” schrijft een meisje onder een oude schoolfoto van Eric. “Kan je je voorstellen hoe schattig Dylan zou zijn op een date? Ik durf te wedden dat hij echt z’n best zou doen en bloemen zou meenemen en alles, de schat,” schrijft een ander.
De Columbiners delen plaatjes van volautomatische wapens met teksten als “ugh I want”. Ze analyseren de poëzie, liefdesbrieven en dagboekteksten van Dylan en raden elkaar documentaires en boeken aan die ze onpartijdig vinden. Het boek No Easy Answers: The Truth Behind Death at Columbine High School door Brooks Brown, die zelf naar school ging met Eric en Dylan, is een van de favorieten.
Ze maken zelf ook van alles, zoals quizzen over Columbine (“Welk Columbineslachtoffer ben jij?“) en lijstjes met weetjes – wist je dat Dylan een rat had die Snowflake heette? Ik niet. En dan is er nog de Columbine-fanfiction en Columbine-erotica.
Hoewel het schokkend is dat deze meisjes zoveel tijd, aandacht en liefde besteden aan twee jongens die ijskoud twaalf scholieren en een leraar neerschoten, is wat de Columbiners doen ook gewoon onderdeel van een eeuwenoude rite van het tienermeisjesbestaan. Tienermeisjes gebruiken al decennialang creatieve culturele producties om verlangens die taboe zijn te uiten. Voor het internet maakten jonge vrouwen fanzines, en hingen ze hun slaapkamermuren vol met plaatjes en tekeningen van hun idolen. Daarvoor schreven ze brieven aan hun favoriete acteurs en rocksterren. Technologie heeft misschien de vorm die deze fanadoratie aanneemt veranderd, maar het onderliggende sentiment is hetzelfde.
In de jaren vijftig kregen hele meutes fanatieke fans die bekend stonden als “bobby soxers” en “teeny boppers” het warm van Sinatra en Elvis. Tien jaar later beschuldigden volwassenen en experts tienermeisjes ervan dat ze massaal leden aan seksueel delirium door hun fanatieke toewijding aan de Beatles. Academici zien die zogenaamde Beatlemania nu als een verzet tegen de seksuele onderdrukking en het ideaal van vrouwelijke puurheid dat heerste halverwege de twintigste eeuw. Jonge vrouwen hebben tegenwoordig meer vrijheid om hun seksuele verlangens te uiten, maar hebben niet echt een uitlaatklep voor hun woede en boosheid. En dat is waar de Columbiners vandaan komen.
“Ik begrijp hun gevoelens van hopeloosheid, van boos zijn en er niets aan kunnen veranderen, en van geaccepteerd en gewaardeerd willen worden,” legt de achttienjarige Trisha aan me uit. “Niemand had door dat ze het moeilijk hadden, en niemand nam hun problemen serieus,” zegt de zestienjarige Emily. Van de veertig Tumblr-bloggers waar ik contact mee opnam, zeiden de meeste dat ze empathie voelden voor de emotionele last die Dylan en Eric ervoeren voordat ze hun klasgenoten aanvielen.
Columbiners hebben een uitlaatklep gevonden voor hun gevoelens van frustratie en eenzaamheid door zich te identificeren met twee jongens die hun woede naar buiten keerden en “wraak namen”. Voor jonge vrouwen die niet daadwerkelijk zullen handelen naar hun woede, biedt een obsessie met Eric een Dylan een indirecte of plaatsvervangende wraakfantasie. Maar als je bedenkt dat in het begin van 2015 nog een jong stel dat geobsedeerd was door Columbine werd gearresteerd voor het beramen van een massaschietpartij, zou je willen dat deze meisjes een minder gestoorde obsessie hadden.
Hun band met Dylan en Eric heeft vaak deels te maken met het feit dat veel van de meisjes worstelen met geestelijke gezondheidsproblemen zoals depressie, angsten en zelfmoordneigingen. “Als je psychische problemen hebt, is het makkelijk om jezelf te herkennen in de daders of een bepaalde verwantschap met ze te voelen,” legt Ada uit. Veel van de bloggers schrijven op Tumblr over hoe ze gepest worden en zich eenzaam voelen. “Ik heb geen goede vrienden,” vertelt de zestienjarige Columbiner Natalie aan me. “Ik weet hoe het voelt om een buitenstaander te zijn,” schrijft een twintigjarige vrouw die het blog ColumbineKings runt. “Als ik de dingen lees die Dylan geschreven heeft, is het net alsof ik mijn eigen gedachten lees.”
Wat veel Columbiners ook aantrekt in Dylan en Eric, is dat in tegenstelling tot Justin Bieber en One Direction, de schoolschutters geen gepolijste tieneridolen zijn die door de media zijn gefabriceerd en door multinationals massaal worden gemarket aan jonge vrouwen. De Columbiners hebben zelf van Dylan en Eric de idolen gemaakt die ze nooit waren in de tijd dat ze nog in lange zwarte jassen door de gangen van Columbine High School stampten.
“Ik voel soms zo veel liefde voor Dylan, dat elke keer dat ik aan hem denk, ik een soort van vlinders in mijn buik voel?” zegt Natalie. Op haar blog schrijft ze dat ze “Eric eigenlijk wel wil zoenen, en Dylan ook.” Een ander meisje schrijft: “Wil je soms ook niet gewoon teruggaan naar 1999, Dylan Kebold vinden, en hem een knuffel geven? Of tegen hem zeggen hoe mooi en zeldzaam hij is?”
Veel van de bloggers denken dat het bloedbad voorkomen had kunnen worden als de twee jongens maar “de liefde die ze verdienden” hadden gevonden. Met deze fantasieën herschrijven ze online de geschiedenis, en creëren ze een alternatief universum waarin de loser wel het meisje krijgt, en toch niet iedereen genadeloos afslacht.
Denken dat je een moordenaar kan veranderen of rehabiliteren is een typisch kenmerk van mensen die de seksuele fetisj hebben die hybristofilie, of “Bonnie en Clyde-syndroom” genoemd wordt. Hybristofielen voelen zich aangetrokken tot mensen die zware misdaden hebben begaan, zoals verkrachting en moord, en het syndroom wordt vaak aangehaald als verklaring voor de aandacht die seriemoordenaars als Richard Ramirez, Charles Manson en Ted Bundy in de gevangenis krijgen van aanbidders.
Niet alle Columbiners vallen in deze categorie – er zijn ook genoeg meisjes die een onschuldige affectie voelen voor Dylan en Eric waar geen seksuele ondertoon in zit. Een veertienjarig meisje legt uit: “Ik voel me tot hen aangetrokken in de zin dat ik gewoon met ze wil gaan zitten en een goed gesprek wil voeren.” Maar voor anderen is er een onmiskenbare fysieke aantrekkingskracht, die alleen maar wordt aangewakkerd door de dreiging van geweld. “Eric maakt het deel van me wakker dat ervan houdt om bang te zijn, en ik heb zoiets van: ja, vermoord me, doe met me wat je wil, ik hou van je!” schrijft de zestienjarige Kelsey.
Toen ik zestien was had ik ook een ding voor “bad boys”. Ik keek keer op keer naar Rebel without a Cause en The Wild One, en tekende eindeloos portretten van Dean en Brando in mijn notitieblok. Toen gaf de popcultuur me Eminem, met zijn kortgeschoren haar, strakke boze blik, en zelf-mythologiserende oeuvre vol met referenties naar seksuele uitspattingen en geweld. Ik scheurde een foto van hem uit een nummer van de Rolling Stone waarin hij naakt was op een strategisch geplaatste dynamietstaaf na, en hing die boven mijn bed. Ik voelde me aangetrokken tot de rapper omdat ik me bozig en geïsoleerd voelde, weinig op had met mijn leeftijdsgenoten die allemaal probeerden net als Britney Spears te zijn, en ik het gevoel had dat Slim Shady een rebel was die me begreep.
Ik zat in de brugklas toen de schietpartij op Columbine plaatsvond. Ik hoorde het nieuws van leraren en zag er dingen over in de krant. Ik vond het angstaanjagend. Iedereen die ik kende voelde niets dan verachting voor Dylan en Eric. Ik kon me niet voorstellen dat iemand ze op wat voor manier dan ook aantrekkelijk zou vinden. Maar als ik tien jaar later geboren was, had ik waarschijnlijk wel in het profiel gepast van de meisjes die sympathiseren met de twee schutters – ik was een onpopulaire nerd die bezig was om uit te groeien tot een angstige en zorgelijke jonge vrouw, die een weg probeerde te banen door de jungle die de puberteit heet, zonder nog volledig te beseffen dat ik gay was, maar wel met de wetenschap dat ik anders was.
Daarom schrik ik ook niet van de posts over Columbine op Tumblr. Ze verschijnen vaak tussen foto’s van verwondingen van zelfbeschadiging en wanhopige berichtjes van tienermeisjes die het “leven haten” en “wilden dat [ze] dood waren”. En dus voel ik vlagen van verdriet, medelijden, en op een slechte dag, herkenning.
Jonge vrouwen zijn creatief, maar we moeten het doen met wat de popcultuur ons geeft. Meisjes die getroebleerd en geïsoleerd zijn, hebben maar weinig vrouwelijke rolmodellen om uit te kiezen (afgezien van een paar dode dichteressen die al eeuwen geleden zelfmoord pleegden), maar er zijn genoeg boze mannen die verschrikkelijke dingen doen waarmee ze zich kunnen identificeren.
Hoe dan ook, alle meisjes waarmee ik spreek, wijzen me er al snel op dat ze niet achter de daden van Dylan en Eric staan. “We zijn niet gek en geen toekomstige moordenaars,” zeggen ze. Zoals een achttienjarige het zei: “Ik keur hun onvergefelijke daden absoluut en 100 procent af. Ik ben de meest vredelievende persoon die er is.” Dat geloof ik grotendeels ook wel; de Columbiners zijn vooral meisjes die op zoek zijn naar contact, naar een band. Voordat ze Tumblr ontdekte, vertelt een dertienjarige me, “dacht ik altijd dat het ziek was dat ik geïnteresseerd ben in moordenaars. Het was geruststellend om andere mensen te vinden die dat ook zijn.”
De wereld van Columbinefans brengt twee culturele tradities samen die onlosmakelijk verbonden zijn met de westerse popcultuur: onze fascinatie voor misdaadverhalen, die gedreven wordt door voyeurisme, morbide nieuwsgierigheid en een psychologische behoefte om de confrontatie aan te gaan met de extreemste en meest angstaanjagende kanten van de mens; en de publieke liefdesverklaringen die al onderdeel zijn van het tienermeisjesbestaan sinds de uitvinding van de grammofoonplaat.
En voor veel van deze meisjes is hun obsessie met Dylan en Eric toch alleen maar een fase. Sommigen zijn hun interesse al aan het verliezen. “Ik zit nu in de derde,” zegt Emily, “en ik denk eigenlijk nooit meer aan Columbine.”
Dit artikel verscheen eerder op Broadly, de nieuwste site van VICE. Broadly komt binnenkort ook naar Nederland.