Hoe hoog is te hoog? Voor Colin O’Brady, professioneel triatleet, ligt de grens op 8848 meter. Die hoogte behaalde hij afgelopen maand, toen hij bij zijn tweede poging de top van Mount Everest bereikte. O’Brady zegt dat dit een van de lastigste beklimmingen was uit zijn leven. Vorig jaar staakte hij zijn eerste poging om de Mount Everest te beklimmen vanwege extreme wind. Dit keer was hij beter voorbereid op de omstandigheden.
In januari van dit jaar begon O’Brady aan de missie om zowel de hoogste bergen van de zeven continenten te beklimmen, als de Noord- en Zuidpool te bezoeken. In bergbeklimmers kringen staat deze missie bekend als de Explorers Grand Slam. Sinds David Hempleman-Adams deze ambitieuze en krankzinnige missie in 1998 volbracht, hebben 42 anderen het voor elkaar gekregen. O’Brady deed het binnen zes maanden, zonder ten prooi te vallen aan ijsberen of onderkoeling. Zijn motivatie voor deze gruwelijke missie was rationeel: hij wilde onder de projectnaam Beyond 7/2 een miljoen dollar inzamelen voor de aanpak van kinderobesitas. Hij zette een wereldrecord neer en werd de eerste persoon ooit die een succesvolle beklimming van Mount Everest op Snapchat zette.
Videos by VICE
Een week later sprak ik O’Brady via satelliettelefoon terwijl hij in Alaska bezig was de Denali – 6910 meter hoog – te beklimmen. De top van de Denali is het hoogste punt van Noord-Amerika, voor O’Brady de laatste van de zeven bergtoppen van zijn missie. Op 4200 meter hoogte klonk hij onbezorgd.
“Het basiskamp waar ik verbleef tijdens de beklimming van de Everest was 300 meter hoger dan de top van de Denali,” zei hij. “Ik kan de top zien vanaf hier. Voor mij is dat niet alleen het hoogtepunt van de berg, maar ook het einde van Beyond 7/2.”
O’Brady zette de volgende dag twee records neer, terwijl hij rukwinden met snelheden van 65 kilometer per uur trotseerde. Hij werd de snelste persoon ooit om de hoogste bergtoppen van de zeven continenten te beklimmen (132 dagen) en de snelste persoon ooit die de Explorers Grand Slam volbracht (139 dagen).
VICE Sports sprak hem tijdens zijn beklimming van de Denali over de offers die je moet brengen om de hoogste bergen ter wereld te beklimmen, hoe bruut de leefomstandigheden kunnen zijn en waarom tragedie overal op de loer ligt op Mount Everest.
VICE Sports: Heb je het gevoel dat je lichaam voldoende is hersteld sinds je de Everest beklom?
Colin O’Brady: Waarschijnlijk niet, om eerlijk te zijn. Als de missie erop zit, heb ik waarschijnlijk flink wat slaap in te halen. Dit hele project is zwaar geweest. Ik wilde alle expedities meteen achter elkaar doen, zonder al teveel rust tussendoor. Dat maakte de expedities steeds moeilijker.
De beklimming van de Everest lijkt me een prima training voor de beklimming van de Denali.
Jazeker. De meeste mensen doen twee of drie weken over de klim van de Denali, omdat ze moeten acclimatiseren voor de hoogte van de top. Maar omdat ik eerder deze week de Everest heb beklommen, is mijn lichaam al volledig geacclimatiseerd.
Hoe voelde het om tussen de beklimmingen door even op normale hoogte te zijn?
Het was eventjes fijn om van de bergen af te zijn, maar door alle vluchten heb ik maar een nacht in een normaal dorpje geslapen. Daar ben ik even op adem gekomen en heb ik in een normaal bed geslapen. Mijn verloofde kwam naar me toe in Alaska, dus ik heb 24 uur met haar doorgebracht. Dat was een heerlijke onderbreking van de expeditie en het bergleven dat ik nu al maanden leef.
Hoe zag een gemiddelde dag er uit op Everest?
Elke dag was anders, maar ik probeerde altijd wat hogerop de berg te komen. Ik begon bij het basiskamp en ging vervolgens via kamp 1 en 2 hogerop. Er is op Everest relatief veel infrastructuur, vooral bij de eerste drie kampen. Daar is het best comfortabel. Ik reisde met maar één sherpa, maar we gebruikten een van de grotere kampen, waar ze goed eten hadden en een plek om te relaxen. Maar voor je lichaam is het al zwaar om alleen al te zitten op 6400 meter hoogte. Dus ik moest een hoop moeite doen om me goed te voelen, constant genoeg water drinken en zorgen dat ik genoeg rust kreeg.
Waarom besloot je met één sherpa te reizen in plaats van een groep?
De meeste mensen beklimmen Everest met een van de grotere, commerciële organisaties. Omdat ik een uniek schema had en snel de berg op wilde gaan, koos ik voor een afgeslankte versie van de gebruikelijke aanpak. Ik vond niet dat ik meerdere gidsen nodig had. Ik had toegang tot de berg en een goede sherpa nodig. Hij was geweldig en bereikte met mij voor de zevende keer de top van Everest.
Had je daarboven tijd om series of films te kijken?
Ik had vooraf een paar series op mijn telefoon gezet. Tijdens rustperiodes keek ik naar Girls, Treme en The Walking Dead. Ik had ook een e-reader.
Was je zonder internet snel door de afleveringen heen?
Haha, gelukkig niet, maar ik moest ze wel rantsoeneren. De series waren een fijne manier om even in een andere wereld te leven.
In hoeverre had je je voorbereid op de bizarre leefomstandigheden daarboven?
Everest is niet de koudste plek waar ik ben geweest. Ik had daarvoor de Noord- en Zuidpool bezocht, dus ik kon mijn lichaam al redelijk managen onder zulke omstandigheden. Omdat ik professioneel sport, was ik ook al gewend om het uiterste van mijn lichaam te vragen. Maar wat weinig mensen weten, is dat de rustperiodes, waarin je lichaam herstelt, emotioneel heel zwaar kunnen zijn. Het is belangrijk om positief te blijven, zodat je lichaam en geest erop voorbereid zijn als het erop aankomt.
Wat deed je tijdens zulke periodes om rust in je kop te krijgen? Deed je aan meditatie of andere kalmeringstactieken?
Ik doe al jaren dagelijks dezelfde meditatieroutine. Het is een oefening in mijn bewustzijn, die me helpt om te realiseren dat het slechts tijdelijk is als het even tegenzit. Die mentale kracht is heel waardevol voor mij geweest.
Heb je last gehad van bevroren tenen en onderkoeling?
Nee, maar het was constant kantje boord. Ik moest mijn tenen en handen steeds in de gaten houden. Onder zulke omstandigheden kan het binnen een paar minuten gebeurd zijn. Uit voorzorg had ik verwarmde handschoenen en schoenen.
Zijn er op Everest momenten geweest dat je dacht niet meer levend naar beneden te komen?
Nee, maar Everest is een gevaarlijke berg. De dag dat ik de top bereikte zijn er meerdere mensen gewond geraakt en een paar overleden. Ik vind het altijd belangrijker om veilig naar beneden te komen dan om per se de top te bereiken. Als je top hebt bereikt, ben je pas halverwege. Veel mensen doen het verkeerd en verbruiken al hun energie om de top te bereiken. Op de terugweg gaat het dan mis. Daarom ga ik op weg naar boven constant bij mezelf na of ik nog wel genoeg energie heb.
Hoe doe je dat?
Het is een kwestie van goed eten en drinken tijdens de klim, terwijl ik mijn lichaam goed in de gaten houd. Bergen zijn voor mij bekend gebied en ik heb veel getraind als triatleet, dus ik ben me er altijd wel van bewust hoeveel energie ik nog in me heb.
Heb je een beetje goed kunnen eten op Everest?
Ik vond de maaltijd van de sherpa’s het lekkerst: rijst, linzen en groente. Het is geen sterrenmaaltijd, maar het zit vol koolhydraten, eiwitten en energie.
Je hebt er twee keer over gedaan om de top van Everest te bereiken. Heb je twijfels gehad om door te gaan nadat de eerste poging mislukte?
Zeker. Ik moest mijn eerste poging afblazen toen ik al heel dicht bij de top was. Door een enorme storm kon ik absoluut niet verder gaan. Ik leerde toen hoe bruut de berg is. Dat leverde best wat twijfel op.
Hebben mensen over het algemeen een verkeerd beeld van Everest?
Veel mensen focussen natuurlijk op de ongelukken die plaatsvinden op de berg, maar ik denk dat het ligt aan de manier waarop je de klim aangaat. Of je het goed of slecht aanpakt. Je kan met heel goede mensen de berg op gaan, maar ik denk dat sommige mensen op de berg zijn gestorven omdat ze niet goed voorbereid waren.
Dus de grootste misvatting is dat iedereen de berg kan beklimmen?
Ja, het is een extreem moeilijke berg om te beklimmen, dus je moet het heel serieus nemen. Helaas zijn er organisaties die voor wat geld bereid zijn om wie dan ook mee te nemen. Het zijn meestal de onervaren bergbeklimmers die onderkoeld raken en overlijden.
In hoeverre vind je dat social media het perspectief op de Everest hebben veranderd?
Ik vind het geweldig dat mensen overal ter wereld live hun verhaal kunnen vertellen. Ik weet zeker dat het tof was voor mijn volgers om inzicht te krijgen in een ervaring die ze waarschijnlijk zelf niet zullen hebben.
Hoe moeilijk was het om de hele expeditie alleen af te werken?
Het was heel zwaar. Maar ik doe het project samen met mijn verloofde Jenna, zij is de drijvende kracht achter het project. Ondanks dat we elkaar weinig zagen, voelde het alsof we samen naar hetzelfde doel streefden. Dat hielp. Het is natuurlijk zwaar om ver van huis, in je eentje in de vrieskou in een tentje te slapen. Ik kijk ernaar uit om er klaar mee te zijn.
Was deze reis het moeilijkste dat je ooit hebt gedaan?
Het was een enorme uitdaging, maar ik heb er veel voor teruggekregen.Acht jaar geledenheb ik zware brandwonden opgelopen en acht maanden in een Thais ziekenhuis gelegen, zonder te weten of ik ooit weer zou kunnen lopen. Dat is, denk ik, het zwaarste dat ik heb meegemaakt.
Waarom denk je dat mensen de Everest blijven beklimmen, ondanks het hoge aantal sterfgevallen van de laatste jaren?
Het hoort, denk ik, bij de mens om naar extreme uitdagingen te zoeken. Helaas gaan er daardoor ook veel mensen dood.
–