Volgens een onderzoek uit 2016 wordt maar een derde van alle rollen in televisieseries door niet-witte mensen gespeeld en maar een kwart daarvan is vrouw. Queer-personages zijn er bijna helemaal niet – dat gaat over ongeveer twee procent. De media zijn nog lang niet klaar met verhalen over witte mensen en hun heteroseksuele sores, en er zijn maar nauwelijks verhalen waarbij mensen van kleur op de voorgrond staan; laat staan niet-witte queervrouwen. Shows als Insecure en Jane the Virgin zijn populair, maar zonder televisie of HBO-abonnement kom je er vrijwel niet mee in aanraking. Brown Girls is een webserie van schrijver Fatimah Asghar en filmmaker Sam Q. Baile, en hopelijk wordt dit de baken van toegankelijkheid en hoop waar we al zo lang naar uitkijken.
De show draait om twee vrouwen: Leila (Nabila Hossain), een jonge Aziatische vrouw die voor het eerst haar eigen homoseksualiteit onderzoekt, en haar beste vriendin Patricia (Sonia Denis), een muzikant die overhoop ligt met haar verlatingsangst. Ze hebben elkaar hard nodig, terwijl ze worstelen met hun leven als twintiger in Chicago. En hoewel de serie al is vergeleken met Broad City en Girls, waarschijnlijk omdat het ook ‘komedie’ is met vrouwen in de hoofdrol, vertelt Asghar dat deze serie daar niet een reactie op is. Het is iets totaal anders.
Videos by VICE
Broadly: Hoe zijn jullie op het idee gekomen voor deze serie? Hoe is het begonnen?
Fatimah Asghar:Het was in de herfst van 2015. Ik dacht na aan over mijn relaties en vriendschappen, en in het bijzonder over mijn beste vriendin Jamila Woods. Je kent het wel, dat je met vrienden naar een serie kijkt en zegt: “Dat ben jij! Dat ben ik! Deze show is net als wij!” Door de manier waarop donkere vrouwen in de media worden gerepresenteerd, hadden wij dat gevoel niet vaak. Je ziet nauwelijks twee donkere vrouwen met een verschillende raciale achtergrond die vrienden zijn. Vaak strijden dat soort personages met elkaar, over een geliefde of een carrière. Ik wilde een show maken die laat zien hoe onze vriendschap in elkaar zit. De serie is een ode aan de verschillende creatieve queergemeenschappen van kleur waar ik zelf onderdeel van uitmaak, in Chicago.
Sam Q. Bailey: [Asghar] nodigde me uit om het script te lezen en na drie pagina’s, of misschien wel twee, dacht ik al: ik moet dit regisseren. Soms hoor of zie je dingen waarvan je wilde dat je ze zelf had geschreven. Ik dacht gelijk: o man, dit gaat zo over mijn eigen kern en ziel.
Wat was het leukste aan het produceren van de serie?
Bailey: Ik vind het geweldig om op de set te zijn. Mijn sets zijn een beetje anders, er heerst een soort hippiesfeer, wat ik geweldig vind. Er liggen bijvoorbeeld kristallen en stenen op de cateringtafel en iedereen is heel erg lief tegen elkaar. Daardoor konden we hard werken en tegelijkertijd veel lachen – we hebben het echt leuk gehad en we waardeerden elkaar. De crew bestond uit mensen die zich herkennen in het verhaal dat we vertellen. Het camerawerk werd gedaan door een lesbische vrouw, haar vriendin ontwierp de decors, we hadden donkere geluidsmannen – de crew was een prachtige mix van culturen. Ik ben blij dat ik die mocht samenstellen.
Asghar: Afgelopen zomer gaf ik poëzielessen aan tieners, en een van mijn favoriete momenten was toen ik ze mee kon nemen naar de set. Het was een geweldige dag, en ze voelden zich allemaal heel welkom en hadden het gevoel dat ze echt konden praten met de mensen daar.
Het camerawerk werd gedaan door een lesbische vrouw, haar vriendin ontwierp de decors, we hadden donkere geluidsmannen – de crew was een prachtige mix van culturen.
Kan je me iets vertellen over het publiek van de serie: voor wie heb je het gemaakt? Wie wil je dat er naar kijkt? Bailey: Asghar: Ik ben nieuwsgierig naar het hele format van een webserie. Waarom heb jullie besloten om het via dit platform te doen? Webseries leken vijf of zes jaar geleden heel groot te zijn, dus het is interessant om te zien dat het fenomeen nog bestaat, maar dan met een grotere productiewaarde. Het is anders geworden.
Asghar: Met een webserie hadden we de complete controle en konden we zelf bepalen hoe we het resultaat zouden gaan verspreiden. We wilden er zeker van zijn dat het gratis beschikbaar zou zijn voor de mensen die er toe doen. Dat we gewoon een webserie konden filmen – en ons dus niet bezig hoefde te houden met het lange process van eindeloos vergaderen met degenen die het zouden willen uitzenden – was fantastisch. Ik vind de vorm van de webseries ook top. Dat je aflevering van tien minuten kunt kijken, even tussen je werk door, en je je niet schuldig hoeft te voelen dat je een uur of half uur hebt zitten kijken.
Ik wilde iets maken dat vrolijk was en een ode brengt aan mensen van kleur. Iets dat over de mooie kanten van deze gemeenschappen ging, en niet alleen de tragische kanten ervan. Ik vroeg mezelf af: ‘Kan ik een wereld creëren waarin ik iedereen een happy end kan geven?’ In een webserie kon ik dat, denk ik, doen – ik kan het slordig maken, ik kan het moeilijk maken, ik kan ze echte verhalen even. En ik kan ze ook vrolijkheid geven, liefde, geluk. Er was geen commerciële zender die me verplichtte drama of liefdesverdriet in de serie te verwerken. Dat werkte bevrijdend. En het is belangrijk dat mensen zichzelf niet alleen als tragische personages zien, zeker mensen van kleur met een niet-heteroseksuele geaardheid. Dat ze ook worden neergezet als gelukkige mensen.
Het is belangrijk dat mensen zichzelf niet alleen als tragische personages zien, zeker mensen van kleur met een niet-heteroseksuele geaardheid. Dat ze ook worden neergezet als gelukkige mensen.
Bailey: In webseries heb ik mezelf altijd beter kunnen herkennen, iets dat vaak niet mogelijk is in de media. Ik was altijd al fan van het werk dat op het internet staat, omdat het veel meer gelijkenissen vertoont met de werkelijkheid. Als een zwarte vrouw in de filmindustrie is het maken van een webserie dé manier om meer te leren over filmmaken. We filmden het, maar kregen ook de kans om uit te vogelen wat we ermee gingen doen, met dezelfde hoeveelheid liefde en aandacht die je terugziet in een indiefilm.
Veel homoseksuele kunstenaars of donkere artiesten en kunstenaars maken kunst die je alleen online terug kunt vinden. Ze zijn productief en maken ontzettend mooie dingen, die vervolgens op het internet verschijnen. Het internet is een kritisch platform. Maar tegelijkertijd komen er ook veel gemene comments, internettrollen haatreacties voorbij. Kunnen jullie het internet redden?
Bailey:Zoals ik al eerder zei, het internet symboliseert voor veel mensen de echte wereld. Veel homoseksuelen en zwarte mensen die tot nu toe geen (film)materiaal tot hun beschikking hadden, hebben nu opeens de kans om hun verhalen te vertellen en online te zetten – gewoon, door te filmen op hun telefoon. Het is interessant om te zien dat sommige internettrollen of vreselijke mensen zo heftig reageren als wij proberen onze ruimte op internet in te nemen. Ze hebben het gevoel dat hen die ruimte wordt ontnomen, dat hun privileges hen worden ontnomen. Maar ik heb juist het gevoel dat onze gemeenschappen sterker zijn dan ooit. We gaan er tegenin door het te benoemen, met humor. Gaan we het internet redden? Fuck, ik hoop van wel. Fati, wat denk jij?
Asghar: Nou, ik hoop natuurlijk van wel. Het internet is zoveel dingen, het is letterlijk overal. Ik heb het verschrikkelijk dingen zien doen. Afschuwelijke mensen op mijn tijdlijn. Ik heb van alles en nog wat naar mijn hoofd geslingerd gekregen door afgrijselijke mensen, zeker omdat ik homoseksueel én moslim ben. Mijn god! Zoveel mensen zijn naar me toegekomen en hebben de meest nare dingen gezegd. Het internet kan een pijnlijke plek zijn, zeker als je al je energie erin stopt. Maar het kan ook een fanatische plek zijn, die voor verbinding zorgt. Voor veel niet-witte kunstenaars die homoseksueel zijn, is dat het ook. En zo kunnen we het internet redden.
Brown Girls gaat 15 februari in première en je kunt de afleveringen terugvinden op de website en op OpenTV .
