“Soms vind je materiaal en denk je: wauw daar moet ik echt iets mee,” zegt Zoro Feigl. De ene keer is dat een transportband uit de vleesindustrie, dan weer zo’n klimtouw waar je op de basisschool in klauterde of een loopband waar je je in de sportschool op uitslooft. Het werk van Feigl is herkenbaar, altijd in beweging, maar ook solide. Je kunt er uren naar kijken, en dat hebben mensen over de hele wereld al gedaan.
“Je kan een heleboel leuke dingen doen op je zolderkamer,” zegt hij terwijl we door zijn atelier in Amsterdam lopen, “maar het is ook belangrijk dat je ermee de wereld in gaat.” Het is duidelijk dat de kunstenaar hier aan het experimenteren is – dit is zijn zolderkamer. Werkbanken vol met spullen.
Videos by VICE
De drijvende kracht achter zijn installaties is staal. “Staal komt altijd terug, dat is de drager, net zoals een schilder een doek heeft.” Aan die harde, onwrikbare basis van staal voegt hij dan iets bewegends toe, zoals kunststof of touw. Bij Avalanche, onderdeel van een serie kleine werken, is de combinatie tussen beweging en stevige materie goed te zien. Een stuk maliënkolder – dat zware spul waar ridders hun lichaam mee beschermden – draait constant rond. Op het plankje onder het kunstwerk woelen de schakels over elkaar heen, waardoor er een zeer rustgevende lawine van staal ontstaat.
Zoro is niet zo bezig met of zijn werk nou kunst is of niet. Hij vertelt dat het tijdens zijn opleiding aan de Rietveld Academie en het Gentse Hoger Instituut voor Schone Kunst tot hem doordrong. “Je bent dingen aan het doen die je leuk vindt en andere mensen vinden dat ook leuk. Daar gaat het om,” zegt hij. “Er zullen vast mensen zijn die het geen kunst vinden, maar dat is niet zo heel interessant.”
Deze maand stond Feigl op Art Rotterdam, waar hij een goed weekend had. “Het was voor het eerst dat ik wat kleiner werk liet zien, en het is goed ontvangen,” vertelt hij. Genoeg mensen die zijn werk wel kunst vinden, dus.
Monolith is een goed voorbeeld voor zijn manier van werken. Hij had een loopband, zoals je die kent uit de sportschool en stopte hem in een bak met water. Hij vond het voor een interessante beweging zorgen en zo ontstond de basis voor het kunstwerk dat nu in het Groningse Eelde staat. Hij maakte er ook een andere installatie mee. Een blauwe transportband, die wordt gebruikt in de vleesverwerking – er is een specifieke kleur per industrie – werkt namelijk goed in combinatie met roze, en tegen de achtergrond van een witte muur ziet dat er gewoon heel vet uit.
Feigl gaat zeer bewust op zoek naar inspiratie. Dat betekent bijvoorbeeld dat hij uren gefrustreerd op een strand kan staan en letterlijk het zand door zijn vingers voelt glijden. “Godverdomme waar is het?” denkt hij dan, als hij voor een opdracht per se iets met het strand moet maken. Dan staat hij dag in, dag uit te kijken naar wat er gebeurt, van een mevrouw met regenjas die elke dag haar hond Zorro uitlaat tot aan de golven waarmee op een bepaald moment een touw aanspoelt. “Dan denk je: mooi, daar kan ik wat mee.” En zo is Untangling the Tides ontstaan.
Op dit moment is Feigl bezig een gigantisch werk te bouwen voor het Ministerie van Infrastructuur en Milieu. Er staat al een schaalmodel in zijn studio, waarbij verschillende cirkels om elkaar heen draaien. Het goud doet denken aan een roterende planeet in een sterrenstelsel. “Het echte werk wordt nog veel groter, zo’n 12 meter hoog.”
Tot 12 maart is er werk van Zoro Feigl te zien bij de Verbeke Foundation in Kemzeke in België. In september heeft hij een overzichtstentoonstelling in de Electriciteitsfabriek in Den Haag.