Afgelopen oktober was ik op een zaterdagavond op weg naar Bloc, een Londense nachtclub in een buurt vol fabrieken, studio’s, en loodsen die gebruikt worden voor raves. Die nacht vond daar Chapter 10 plaats, een gay-feest waarin techno, house en disco wordt gedraaid en waar Honey Dijon de headliner was. Een paar mensen, waaronder ikzelf, waren wat vroeger gekomen om een optreden te zien van Young Boy Dancing Group – een collectief van moderne dansers uit allerlei Europese landen. Hun performance is een samensmelting van queer-invloeden en techno-futurisme, dat alleen zou kunnen bestaan in dit digitale tijdperk.
Toen ik de club betrad, leek het alsof er een occult ritueel gaande was. Kaarsen stonden in een grote cirkel te midden van de dansvloer. Een mannelijke danser met een jockstrap om zijn gezicht, een blonde vrouw die gevlochten haren als riem droeg en andere performers met bondage-achtige broeken bewogen zich langzaam door de ruimte. Ze zwaaiden met amuletten die leken op wierookhouders terwijl de Ghost in the Shell-soundtrack aanstond, en kropen over elkaar heen alsof ze Twister speelden.
Videos by VICE
Daarna verspreidden ze zich over de dansvloer en verdwenen ze in verschillende hoeken van de ruimte. Ze plaatsten allemaal een laserpen met een groenlicht in hun anus. Het optreden veranderde kort daarna in een chaos, waarbij de dansers een moshpit creëerden en de boel op stelten zetten terwijl een remix van Enya’s Only Time door de speakers brulde.
Young Boy Dancing Group treedt niet alleen op binnen de context van een nachtclub. Ze speelden die avond ook op de Frieze Art Fair en sinds 2014 maakten ze hun opwachting bij verschillende kunstinstellingen, zoals het Arti et Amicitiae in Amsterdam en het MAMA in Rotterdam.
Jezelf door een museum bewegen met een laser in je kont klinkt misschien een beetje maf en kan overkomen als een goedkope manier om de aandacht op jezelf te richten. Curator Mette Woller nodigde Young Boy Dancing Group uit voor een expositie genaamd The Curves of the World in Kopenhagen. Zij legde mij uit dat er meer achter zit dan alleen uitbundigheid. “Ze verleggen de grenzen van seksualiteit en gender, en dagen het alledaagse uit”, vertelt ze. “Het laat je huilen of je raakt er door beledigd.”
Om meer te weten te komen over deze concepten van queerness en seksualiteit, sprak ik met een van de oprichters van de dansgroep. De Zwitserse Manuel Scheiwiller was “ontsnapt aan de winter” en bevond zich Puerto Rico toen ik hem belde. Houd de facebookpagina van de groep in de gaten, want geloof me, je hebt nog niets gezien totdat je een fluorescerende laser uit iemands kont op een discobal hebt zien schijnen.
THUMP: Hebben de leden van Young Boy Dancing Group allemaal klassieke dansles gehad? En is er een vaste kern van dansers?
Manuel: Ja. De meeste mensen hebben elkaar ontmoet op de dansacademies rondom Amsterdam. Ik studeerde dans in Rotterdam en Amsterdam, waarna ik ook nog visuele kunst studeerde in Wenen en Stuttgart. Binnen de groep zitten heel veel nationaliteiten; Kroatië, Estland, Nederland, Duitsland. Maar Young Boy Dancing Group is niet echt een vaste groep van mensen, we proberen het vloeiend te houden. Er is een kern van zo’n vijf mensen die de optredens organiseren. Daarnaast zijn er ongeveer vijftien mensen waar we mee werken. We zijn allemaal vrienden en ons individuele werk is zo verbonden doordat we allemaal gemeenschappelijk esthetische interesses hebben.
Is er een bepaald idee dat je wil uiten? Of is alles gewoon heel experimenteel en zie je wel waar het schip strandt?
Er zijn bepaalde thema’s die altijd terugkeren. Eentje is queer. De andere zijn dans, beweging en natuurlijk seksualiteit. Ik weet niet of je het tijdens ons optreden in Londen opviel, maar een van onze leden stak een dildo bij zichzelf naar binnen. Seksualiteit is zeer belangrijk bij onze shows. In Parijs organiseerden we een workshop. We vroegen het publiek om met elkaar te zoenen en sommigen deden dat. Het werkte nog beter toen we het in Zurich vroegen. Iedereen had zin in elkaar.
Hoe bepaal je wat er in een show gedaan wordt of niet?
We hadden oorspronkelijk besloten dat de inhoud van een optreden in de dag voor de show pas bepaald wordt. Iedereen die meedoet kan dingen voorstellen, daarna kijken we wat goed voelt voor iedereen. Maar omdat iedereen nu zo geïnteresseerd is in de laser-scène, vragen mensen vaak of we alleen dat willen uitoefenen.
Vind je het belangrijk dat die lasershow slechts een onderdeel blijft van het hele optreden?
Niets moet. Al onze shows zijn op maat gemaakt.Het is voor onze leden oké om wel mee te doen met de lasers, om nieuwe dingen te proberen, oude dingen opnieuw te doen of om een scène te skippen.
Hoe kwam je op het idee voor de lasers?
Het laserding komt van een vrouw uit Ibiza. Ze is een club-performer. Ik weet haar naam niet. We zagen ooit een gifje van haar, maar het is niet duidelijk of ze daar de laser in haar kont heeft of dat ze de laser aan haar kont heeft bevestigd. We vinden ook dat iedereen die aan onze optredens meedoet het idee mogen meenemen naar hun individuele werk. We zijn heel vrij met onze auteursrechten.
Moest je lang zoeken naar de juiste lasers?
We hebben geen onderzoek gedaan, maar we hebben verschillende lasers. Eentje moet je vastplakken zodat het blijft zitten, wat erg irritant is. Daarom hebben we er een gevonden die gewoon vast blijft plakken. Al onze lasers hebben dezelfde felheid, maar er was een gast die meedeed met onze Berlijn-show en hij had echt een enorme laser. Ik zag hoe hij die uit zijn kont haalde en het condoom dat eromheen zat was helemaal bloederig. Het was smerig. Hij ging veel te ver, dat ding was veel te groot.
Vinden alle dansers het prima om de lasers in hun kont te stoppen?
Aan het begin twijfelden er wat mensen, maar nu is alles oké. Soms doet het een beetje pijn. Iedereen moet op hetzelfde moment beginnen. Eén gast had ooit een keer aambeien, waardoor hij het niet mee kon doen.
Je hebt opgetreden in kunstgalerijen, maar ook in bijvoorbeeld de nachtclub van David Lynch. Is er een specifieke setting die het best past bij dit project?
Daar maak je een goed punt. We deden een show in Wenen in een club-setting. Iemand die we niet kenden stopte daar een laser terug in de kont van Tommy (een van de dansers, red.). Dat ging veel te ver. Daarna hebben we besloten dat we niet meer op feesten willen optreden. Hoe mensen daar naar ons kijken is heel anders dan op een expositie. Vaak is het vanuit een dronken perspectief. Daarom prefereren we plekken waar kunst tentoongesteld wordt.