Dit is hoe het is om als blinde naar de club te gaan

Stevie Wonder is één van mijn helden. "Time is long but life is short," zei hij een keer tegen The Guardian , refererend aan het irritante feit dat tijd iets heel relatiefs is. Neem bijvoorbeeld school. De minuten vliegen voorbij als je pauze hebt, waarin je Marlboro's uitdeelt en jezelf daarna helemaal onderspuit met deodorant om de geur van asbak te verbloemen. Maar als je vervolgens in de wiskundeles met je geodriehoek in de weer bent, worden seconden minuten, minuten uren en ben je je ineens pijnlijk bewust van je sterfelijkheid – een concept dat in deze geestdodende saaiheid nog niet eens zo heel onaantrekkelijk klinkt.

Daarom heb ik altijd geleefd naar het mantra van Stevie. Bewust van het feit dat het leven eindig was, besloot ik elke regel te overtreden die m'n moeder ooit voor me had opgesteld. Ze kreeg bijna een hartstilstand toen ze mij – als negenjarige blinde – betrapte terwijl ik op de bmx van mijn broer door het skatepark aan het scheuren was. Ik ben sindsdien niet veel veranderd: in het afgelopen jaar heb ik op één dag geskydived en van één van de hoogste bungeejumps ter wereld gemaakt. Toen ik dat aan mijn moeder vertelde moest ze gelijk een week aan de beademing.

Vergeleken met al die vrije vallen op hoge snelheid, zou je denken dat uitgaan relatief weinig voorstelt, maar dat is niet waar. Ik zeg niet dat ik als blinde nooit eens compleet tot het gaatje kan gaan in de club, maar ik heb daar wel een aantal technieken voor moeten ontwikkelen. Ik wil deze technieken graag met je delen, ook al zal je er als persoon met perfect werkende ogen weinig aan hebben. Trouwens, misschien ben je ook wel blind en leest iemand deze tekst aan je voor; in dat geval heb je er misschien nog wat aan ook. LEGGO!

De club überhaupt binnenkomen is in principe voor iedereen de moeilijkste horde die op een uitgaansavond genomen moet worden, maar voor mij is het altijd nog net wat moeilijker dan voor anderen. Doen alsof je nog nuchter bent is nog niet eens de belangrijkste zorg voor een blinde feestganger – uit ervaring weet ik dat ze, zodra ze m'n ogen zien, direct besluiten: 'die komt er sowieso niet in.' In de rij staan is voor mij alsof je in afwachting bent van de doodstraf, in de zin van dat je zeker weet wat er gaat gebeuren. Maar gelukkig weet ik inmiddels hoe ik me door de situatie heen moet lullen.

"Ga naar een ziekenhuis of ga gewoon naar huis, vriend!" blaft de uitsmijter.

Ik laat mijn ID zien en zeg heel beleefd dat ik een visuele beperking heb: "Beoordeel iemand niet vanwege zijn uiterlijk, ik ben niet zo fucked up als ik eruitzie." Hij grist m'n ID uit m'n handen en staart ernaar. Mijn ogen zien er om één uur 's nachts hetzelfde uit als op de foto (overigens geldt dit ook voor niet-blinde mensen die gewoon extreem dronken waren toen hun pasfoto werd gemaakt). Daarna moet de uitsmijter wel erkennen dat hij fout zat en mag ik naar binnen.

Aangezien ik nooit de prijslijsten kan lezen, en omdat je een lul bent als je de barman de volledige menukaart laat voorlezen, vermijd ik mijn favoriete drankje – gin en tonic – zodat ik niet elke keer mijn halve studiefinanciering er in één avond doorheen jaag. Mijn beleid is simpel: ga altijd voor Bacardi-cola: die is het vaakst in de aanbieding.

"Vijf pond en vijftig cent, schat."

Terwijl het drankje al is ingeschonken, blijkt er dan toch vaak van een aanbieding helemaal geen sprake. Ik loop naar de rookruimte waar m'n vrienden met gin-tonics van drie pond lopen. Ik scheld op het universum, dat me in de steek heeft gelaten.

Nadat ik mezelf heb gedwongen m'n super sterke shotje tot de laatste druppel op te drinken, ga ik net als anderen naar de dansvloer. Ik kan natuurlijk niet helemaal losgaan, maar dat wordt wel steeds lastiger als de dj knaller na knaller draait en je al een paar potten alcohol achter de kiezen hebt.

Beeld je een te dikke man in die geen fuck ziet en zich struikelend een weg baant over een dansvloer, ontworpen voor mensen die wél gewoon kunnen zien. Dat is ongeveer hoe het eruitziet.

Ik stop om even bij te komen en dan opeens slaat de realiteit keihard in: ik ben m'n vrienden kwijt. Bij blinde mensen is het reukorgaan gelukkig vaak beter ontwikkeld dan bij niet-blinde mensen, waardoor ik ze meestal kan ruiken als ik ze kwijt ben. En dus wurm ik me door de plakkerige, dansende lichamen, op zoek naar het kenmerkende geurenpalet van m'n vrienden: Persil-waspoeder, Paco Rabanne-parfum, Marlboro Menthol en zweet.

Mijn neus laat me zelden in de steek, maar vanavond wel. Ik wil de hand van mijn vriend Zak pakken, maar tot mijn ongenoegen voelt de hand die ik pak een stuk ruwer en hariger dan de zweterige, soepele hand van Zak. Ik heb zojuist de hand gepakt van iemand waarvan ik – afgaande op zijn stemgeluid – vermoed dat hij op z'n minst vier berichten van een populistische partij per dag deelt, met als bijschrift: 'Goed punt, zet je aan het denken.'

"Zo, je ligt er behoorlijk af vriend! Wat heb je gebruikt? Je kijkt helemaal scheel."

Een denigrerende opmerking over mijn ogen; ik begeef me op glad ijs. Ik heb een methode ontwikkeld om me uit situaties te redden waar ik liever niet in beland. Ik pak opnieuw z'n hand vast en zeg: "Ik heb niets gebruikt. Ik ben blind."

Hij begint te stotteren. "Oh shit, sorry. Ik heb het niet zo bedoeld – is er iets dat ik kan doen om mijn excuses aan te bieden?"

"Ja, een gin tonic graag."

Ik drink het verontschuldigginsdrankje op en ga naar de rookruimte, nog steeds op zoek naar mijn vrienden. Iemand gilt m'n naam. "Allan!" Ik loop erheen, en realiseer me al snel dat ik niet naast m'n vrienden ben gaan staan. Ik stel een paar vragen om erachter te komen met wie ik dan wél sta te praten: "Wat heb je vanochtend gedaan? Hoe waren je colleges? Waar gingen ze over?"

Ah, een filosofiestudent.

"Met wie was je?" vraag ik.

"Oh gewoon, met Melissa en Denise."

Ik realiseer me langzaam dat ik al een paar minuten aan het praten ben met iemand waar ik een welgemeende hekel aan heb.

Ik vertrek en loop eindelijk m'n vrienden tegen het lijf. Ik zeg tegen mijn vriend Jamie: "Doe mij er ook even één", en hij begrijpt dat ik daarmee bedoel dat hij een sjekkie voor me moet draaien, omdat ik dat zelf niet kan.

Dat is altijd een lastige opgave. Ik kies altijd gewoon een bepaalde richting waar ik naartoe kijk, en hoop dan maar dat het een beetje de goede is. De volgende dag kijk ik dan op Facebook hoe erg ik ernaast zat.

Nailed it!

Het geluid van de muziek verstomt, de zon komt op en de vogeltjes fluiten naar elkaar. Op dit punt ben ik iedereen kwijt, maar dat is op zich een redelijk universele ervaring voor mensen die te veel goedkope wodka hebben gedronken. Normaal geef ik het op na een paar keer door de club rondgedoold te hebben, en laat ik mijn vrienden naar mij zoeken. Dan ga ik richting huis, om even het glazuur van de toiletpot te kotsen en een dutje te doen voordat ik de volgende dag weer naar college ga.

De volgende keer dat je iemand met "schele ogen" ziet, kan het heel goed zijn dat ik het ben, of een ander blind fuifbeest. Ik weet dat je ons niet iedere dag tegenkomt, maar we bestaan wel degelijk. Behandel ons een beetje fatsoenlijk, want voor je het weet zit je met een schuldgevoel opgescheept waardoor je ons de hele avond op drankjes trakteert.

Attentie: we zijn verhuisd naar een andere facebookpagina! Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: