Door Tinder begreep ik Qatar opeens stukken beter

De enige echte vrienden die ik hier heb gemaakt zijn Vincent en Fred. Na een tijdje samen chillen kon ik niet meer besluiten of hun voorkant of achterkant nou het ergst stonk.

Afgelopen april ben ik naar Qatar verhuisd voor een stage, en hoewel mijn nieuwe collega’s geweldig zijn, begon ik me al snel te vervelen. Met temperaturen rond de 45°C, verkeer dat altijd vaststaat en extreem hoge prijzen is er in Doha, de hoofdstad van het land, niet veel te doen voor een arme student.

Ik besloot daarom om Tinder te installeren en na een avondje swipen had ik al snel een lange lijst mannen en vrouwen verzameld. In een land waarin zeventig procent van de bevolking man is en een meerderheid van de beschikbare vrouwen je vraagt om beltegoed, was ik als blonde twintiger een grote hit.

Videos by VICE

Na een aantal dates kwam ik erachter dat ik me door Tinder niet alleen minder verveelde, maar dat het ook een goede manier was om het land en de gebruiken beter te begrijpen. Na een aantal weken had ik ongeveer tien dates gehad die grofweg in vier groepen zijn te verdelen: de Qatari, de Europeanen, de Arabieren, en de loonslaven.

Deze verdeling tussen de verschillende groepen is ook duidelijk terug te zien in het dagelijks leven. In Qatar, waar de lokale bevolking de expats op afstand houdt en de meerderheid van de inwoners slecht betaalde Aziatische en Afrikaanse arbeiders zijn wiens leven wordt overheerst door de werkgever, kom je maar moeilijk met mensen in contact.

DE QATARI

Met een heleboel gas en olie onder zijn reet is Qatar een van de rijkste landen ter wereld. Deze rijkdom wordt door de baas van het land, sjeik Tamim bin Hamad Al Thani, verdeeld onder zijn onderdanen, de Qatari. Onderwijs en zorg worden vergoed en een baan gegarandeerd. Het resultaat: een hele bevolkingsgroep die hoogopgeleid, rijk en vaak onwijs lui is.

Mocht je bijvoorbeeld geen zin hebben om ‘s ochtends naar je werk te gaan, dan is dat geen probleem: een Qatari ontslaan is namelijk bijna onmogelijk. Een vriend vertelde dat op zijn kantoor een Qatari werkt die al vijf maanden niet is komen opdagen. Hij krijgt alsnog elke maand zijn salaris overgemaakt.

Een date scoren met een Qatari is niet makkelijk. Meisjes en jongens worden al van jongs af aan van elkaar gescheiden en doordat de Qatari duidelijk te onderscheiden zijn door hun traditionele thobe (het witte, vormloze, lange shirt voor mannen) en abaya (het zwarte gewaad voor vrouwen) kunnen ze ook niet afspreken zonder dat de familie er achter komt.

Een bekend plaatselijk fenomeen is hier dan ook de ‘Pearl Drive’, wat inhoudt dat op donderdagavond – het beginpunt van het weekend – de hitsige mannen en vrouwen van Qatar in de auto springen en naar de Pearl rijden, een kunstmatig en duur stuk grond, om vervolgens met de ramen open blikken uit te wisselen en bij goedkeuring kaartjes met telefoonnummers bij elkaar naar binnen te gooien.

Gelukkig was daar Mohammed, mijn Qatari die zijn kansen spreidt met Tinder. In het openbaar afspreken is lastig, want er zal meteen over Mohammed en zijn familie gepraat worden, en daarom besluiten we met zijn fourwheeldrive de woestijn in te gaan. In de winter trekt de hele stad naar de woestijn, om te kamperen, zwemmen – de woestijn grenst aan de zee – en voor sand bushing.

Dat laatste is een van de vetste dingen die ik ooit gedaan heb. Met een auto ga je de woestijn in, rij je een duin op, en glij je er vervolgens vanaf. Na enige tijd werd ik kotsmisselijk van het hobbelen door de woestijn en gingen we in zand zitten waar het 50°C was en flink waaide.

Het ongemakkelijke moment als sand bashing fout gaat en iedereen kan zien dat je een swastika op het dak hebt.

Voordat ik afsprak met Mohammed waarschuwde een vriend me: “een Qatari zal je de wereld beloven, en misschien wil hij je die ook wel geven, maar dat kan hij helemaal niet. Hij is namelijk gebonden door zijn culturele verplichtingen. Hij wordt geknecht door zijn familie.” Dat klopte eigenlijk vrij goed. Mohammed beloofde me van alles, van een jetskirit tot luxe diners en nieuwe kleren, maar uiteindelijk kon hij me niks geven. Met elkaar omgaan zonder verloofd te zijn is lastig en trouwen mag alleen als je daarvoor toestemming vraagt aan de Emir.

Hoewel het moeilijk is om ze te leren kennen, zijn Mohammed en de andere Qatari die ik heb gesproken enorm gastvrij en dankbaar voor wat ze hebben. Hun terughoudende gedrag is deels te verklaren door de angst van de oudere generaties voor de westerse invloed die de afgelopen jaren steeds meer vat heeft gekregen op hun kinderen. En in Nederland hebben we er misschien schijt aan, maar hier is familie en respect voor ouderen het allerbelangrijkst. Probeer maar eens aan iemand uit het Midden-Oosten het concept van een verzorgingstehuis uit te leggen.

DE EUROPEAAN

In een land waar mensen veel geld hebben en het grootste deel van hun tijd in de auto zitten, worden rijkdom en macht geuit in de vorm van nummerborden.

Een normaal nummerbord bestaat uit zes willekeurige cijfers, maar als je wil laten zien dat je geld hebt, koop je een nummerbord met minder cijfers of eentje met een logisch patroon. Op het internet kan je dit soort auto-onderdelen kopen, waarbij het duurste nummerbord (X00) bijna vier miljoen euro kost en de runner-up (332100) een schamele acht ton.

De eigenaar van deze auto heeft waarschijnlijk meer geld op zijn spaarrekening dan jij

David, een 31-jarige Brit, had een vijfcijferig nummerbord en een witte auto die duidelijk zijn geringe lengte poogde te compenseren. We hadden op Tinder afgesproken dat hij me een tour langs alle hoogtepunten van Doha zou geven. Na drie uur waren we daar wel klaar mee, want er is nou eenmaal bar weinig te zien.

Qatar is zich volop aan het voorbereiden op het WK van 2022, koopt musea en hele sportteams bij elkaar, en opent afdelingen van internationale universiteiten. De vraag naar arbeiders, werknemers en werkgevers is hierdoor hoog, en aangezien niet veel mensen vrijwillig naar het Midden-Oosten verhuizen zijn de salarissen ook hoog. David werkt bij een van de universiteiten en is duidelijk niet gekomen vanwege de prachtige natuur.

Na onze toer door Doha gingen we maar alcohol consumeren. Dat kan in een van de vele luxe hotels of, als je een speciale pas hebt, bij een supermarkt net buiten de stad. Het werd de bar in het Four Seasons Hotel, waar een biertje vijftien euro kost.

Noem me een gierige Hollander, maar ik vind vijftien euro voor bier te veel om het er eens goed van te nemen. Daarbij is openbare dronkenschap – en trouwens ook zoenen in het openbaar – streng verboden. Toch zie je hier op een willekeurig feest op de donderdagavond meer dronken mensen dan dat er Britten zijn in de Escape in Amsterdam.

Deze Brit zette me na een aantal biertjes thuis af, waar de conciërge me met een argwanende blik opnam terwijl ik enigszins onstabiel de lift in stapte.

DE LOONSLAAF

Een van de belangrijkste lessen die ik geleerd heb in Qatar is: lieg tegen je taxichauffeur. Half rijdend Doha denkt dat ik getrouwd ben, binnenkort kinderen ga baren en van Jezus Christus hou.

In Qatar wonen 1,8 miljoen mensen waarvan maar 12 procent daadwerkelijk hiervandaan komt. De rest is import, voornamelijk uit India en Nepal. Deze mensen worden in de Nederlandse media ook wel loonslaven genoemd, naar aanleiding van het kafalasysteem. Dat systeem houdt in dat iedereen die hier wil werken een sponsor uit Qatar nodig heeft, die zeggenschap heeft over het visum. Mocht je bijvoorbeeld een andere baan willen of vertrekken, dan heb je daarvoor toestemming nodig van je baas.

Voordat ik loog, vertelde ik altijd vrolijk aan elke Indiër of Nepalees die het wilde weten dat ik vrijgezel ben en niet in God geloof. Ook aan Mubeen, een dertigjarige man uit Sri Lanka die in het hotel werkt waar ik regelmatig kwam om even lekker van het leven te genieten met een cola.

Hij schrok, niet alleen omdat atheïsme nieuw voor hem was, maar ook omdat dit zou betekenen dat zijn nieuwe vriendin zou eindigen onder Satans vleugels. We spraken de week daarop af om verder te praten over religie en hij beloofde me om een vertaling van de Koran mee te nemen.

In de volle overtuiging binnen twee uur weer thuis te zijn ging ik naar het café waar we hadden afgesproken. Het liep allemaal anders. Mubeen had een hele date gepland inclusief een romantische wandeling op de boulevard en een diner bij de lokale Indiër.

Het boek was hij vergeten, samen met zijn subtiliteit. Na dertig minuten vroeg hij me ten huwelijk, en na mijn afwijzing besloot hij het over een andere boeg te gooien en mij zijn favoriete porno te laten zien. Hierbij is het belangrijk om te melden dat Mubeen zich ondertussen had ontpopt tot een ware Aziatische variant van Van Kooten en de Bie’s ‘vieze man’, met de daarbij horende tong die om de zoveel minuten langzaam en nattig uit zijn mond kwam glijden om vervolgens na een half rondje weer net zo langzaam terug naar binnen te gaan.

Hoewel Mubeens gedrag niet resulteerde in een topdate, vond ik het moeilijk om boos op hem te worden. Hij woont samen met vier anderen in een kleine kamer in een land waar amper vrouwen zijn, en hij werkt zes dagen per week.

Toen ik de volgende dag in een taxi stapte en de Keniaan naast mij vroeg of ik getrouwd was, wees ik zelfverzekerd naar de ring om mijn vinger, een verjaardagscadeau van mijn ouders, en vertelde hem dat mijn echtgenoot thuis op me wachtte.

Ook dit is Tinder in Qatar

DE ARABIER

Elias was half Syrisch, half Libanees en werkte al acht jaar als ingenieur in Doha. Hij nodigde me uit om naar het strand achter zijn huis te gaan voor een zwempartij.

In tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, ben je hier vrijwel geheel vrij in je kledingkeuze. Ik woon in een arbeiderswijk waar alleen mannen op straat lopen en kies er daarom voor om altijd mijn benen en armen te bedekken om zo het staren te verminderen. Elias woont in een luxere buurt waar je zo in je hotpants en hemdje over straat kan zwieren.

Zo ook op het strand, waar iedereen in bikini of zwembroek rondrent. Minpunt van het strand is dat de mensen in Qatar te veel suiker eten en te weinig bewegen. Het uitzicht is dus niet optimaal. Maar dat mocht de pret niet drukken, want met Elias was het leuk. Hij toonde interesse in mijn leven, behandelde me met veel respect, betaalde als we uit eten gingen en bleek een pingpongtafel te hebben.

Na het strand volgden nog meer dates, en ook met Elias heb ik het vaak over religie gehad, waardoor ik veel meer respect heb gekregen voor de islam. Voordat ik hier kwam beschouwde ik religie als een concept dat bij uitstek onwaar is, en dit geloof ik nog steeds, voor mezelf althans. Maar als ik zie hoeveel slimme mannen en sterke vrouwen hun leven ordenen, elkaar helpen en respecteren vanuit de waarden van de islam, dan zie ik niet in waarom dit niet een andere vorm van de waarheid kan zijn.

Uiteindelijk is het met Elias niks geworden. Een ander verwachtingspatroon zorgde ervoor dat het niet op rolletjes liep. Misschien ben ik uiteindelijk toch zo gewend geraakt aan Amsterdamse lompheid en het feit dat ik soms mijn eigen eten betaal, dat ik niet goed kan omgaan met al die aandacht en ridderlijkheid.

We zijn trouwens verhuisd naar de facebookpagina VICE Nederland. Like ‘m nu, anders mis je van alles!