De in New York wonende Zweedse fotografe Agnes Thor heeft een nieuwe serie geschoten over een onderwerp waar iedereen het over heeft op z’n 13de maar daarna liever links laat liggen. En nee, we hebben het hier niet over masturbatie, maar over de dood. De tentoonstelling begon dit weekend in de Newhouse Gallery for Contemporary Art op Staten Island (New York). Om je de reis hierheen te besparen geven we Agnes hier wat ruimte om iets van haar werk te laten zien. We praatten ook over La Mort La Vie, haar ambitieuze onderzoek naar de dood en de eeuwige jeugd.
Advertentie
VICE: Hoi Agnes, vanwaar deze morbide fascinatie?
Agnes Thor: De dood is al zo lang in m’n gedachten aanwezig dat ik niet eens meer weet hoe het daar terecht is gekomen. Maar het idee voor dit project stamt uit 2010, toen een vriend plotseling overleed door een ongeluk. Daardoor werd ik me bewust van mijn sterfelijkheid; het had mij ook kunnen overkomen. Ik dacht daarna veel over mijn leven na en dit project kwam daaruit voort.Hoe veranderden je gevoelens over de dood?
Ik had opeens een soort gevoel van verlichting: alles was mogelijk en ik moest alles uit mijn leven halen, altijd. Maar het alledaagse leven kwam er uiteraard tussendoor. Het is makkelijk om te vergeten dat dit op ’n dag allemaal voorbij is.
Agnes Thor: De dood is al zo lang in m’n gedachten aanwezig dat ik niet eens meer weet hoe het daar terecht is gekomen. Maar het idee voor dit project stamt uit 2010, toen een vriend plotseling overleed door een ongeluk. Daardoor werd ik me bewust van mijn sterfelijkheid; het had mij ook kunnen overkomen. Ik dacht daarna veel over mijn leven na en dit project kwam daaruit voort.Hoe veranderden je gevoelens over de dood?
Ik had opeens een soort gevoel van verlichting: alles was mogelijk en ik moest alles uit mijn leven halen, altijd. Maar het alledaagse leven kwam er uiteraard tussendoor. Het is makkelijk om te vergeten dat dit op ’n dag allemaal voorbij is.
Denk je veel aan doodgaan?
Niet echt. Vroeger wel. Een van de werktitels voor dit project was eigenlijk Angst voor de Dood, maar ik ben nu banger om bijvoorbeeld gehandicapt te raken.Waarom heb je een foto genomen van een grafsteen met je eigen naam erop?
Dat is eigenlijk het graf van m’n overgrootoma. We hebben dezelfde naam. Ik vond het wel vreemd om m’n eigen naam op een steen te zien staan. De rest van de serie is vrij algemeen, dus nam ik deze foto om er toch nog wat persoonlijks aan toe te voegen.Het is vast moeilijk om zoiets oneindig groots vast te leggen?
Ik denk niet dat het onderwerp zelf moeilijk is om te laten zien, maar wel vond ik het een uitdaging om foto’s te schieten die niet slechts kopieën waren van klassieke werken. Het was ook moeilijk om een keuze te maken uit de verschillende manieren waarop je met het onderwerp kunt werken. Daar heb ik wel een tijdje mee gezeten. Tot nu toe heb ik slechts het topje van de ijsberg weten te laten zien. Hoe meer research ik doe, hoe meer ik vind; het topje wordt groter en groter.
Niet echt. Vroeger wel. Een van de werktitels voor dit project was eigenlijk Angst voor de Dood, maar ik ben nu banger om bijvoorbeeld gehandicapt te raken.Waarom heb je een foto genomen van een grafsteen met je eigen naam erop?
Dat is eigenlijk het graf van m’n overgrootoma. We hebben dezelfde naam. Ik vond het wel vreemd om m’n eigen naam op een steen te zien staan. De rest van de serie is vrij algemeen, dus nam ik deze foto om er toch nog wat persoonlijks aan toe te voegen.Het is vast moeilijk om zoiets oneindig groots vast te leggen?
Ik denk niet dat het onderwerp zelf moeilijk is om te laten zien, maar wel vond ik het een uitdaging om foto’s te schieten die niet slechts kopieën waren van klassieke werken. Het was ook moeilijk om een keuze te maken uit de verschillende manieren waarop je met het onderwerp kunt werken. Daar heb ik wel een tijdje mee gezeten. Tot nu toe heb ik slechts het topje van de ijsberg weten te laten zien. Hoe meer research ik doe, hoe meer ik vind; het topje wordt groter en groter.
Advertentie
Wat vind je zo fascinerend aan de dood?
Ik kwam erachter dat er tegenwoordig bijna geen symbolische voorstelling van de dood meer is. Kijk bijvoorbeeld naar de schedel. Het was ooit een sterk symbool, dat werd gebruikt in kunst en op grafstenen. Maar tegenwoordig dragen kinderen het op hun roze shirts en verliest het zijn kracht en betekenis. De dood is veel reëler geworden. We zien het dagelijks in films en op het nieuws. Het beste wat ik hierover heb gelezen zijn de boeken van Phillipe Ariès: Images of Man and Death en The Hour of Death. Hij heeft het onderwerp tastbaarder weten te maken door middel van veel feiten en beelden.Denk je dat we er als maatschappij niet goed mee om kunnen gaan?
Het vreemdste vind ik dat we er niet over praten. We worden de hele tijd met de dood geconfronteerd; in de media, in de literatuur en in onze directe omgeving. Maar nog steeds proberen mensen het onderwerp te ontwijken, vaak door zo snel mogelijk van gespreksonderwerp te veranderen.Niet dat ik ook van onderwerp wil veranderen, maar hoe lang gaat dit project duren?
Ik denk dat het me op z’n minst nog een jaar gaat kosten. Ik heb er sinds 2011 parttime aan gewerkt en afgelopen herfst bijna fulltime, en ik ben nog lang niet klaar met de research die ik wil doen. Ik moet ook nog aan het deel van het project werken waar de mythes van onsterfelijkheid en eeuwige jeugd centraal staan. Hiervoor ga ik naar Hawaï en de Azoren.
Ik kwam erachter dat er tegenwoordig bijna geen symbolische voorstelling van de dood meer is. Kijk bijvoorbeeld naar de schedel. Het was ooit een sterk symbool, dat werd gebruikt in kunst en op grafstenen. Maar tegenwoordig dragen kinderen het op hun roze shirts en verliest het zijn kracht en betekenis. De dood is veel reëler geworden. We zien het dagelijks in films en op het nieuws. Het beste wat ik hierover heb gelezen zijn de boeken van Phillipe Ariès: Images of Man and Death en The Hour of Death. Hij heeft het onderwerp tastbaarder weten te maken door middel van veel feiten en beelden.Denk je dat we er als maatschappij niet goed mee om kunnen gaan?
Het vreemdste vind ik dat we er niet over praten. We worden de hele tijd met de dood geconfronteerd; in de media, in de literatuur en in onze directe omgeving. Maar nog steeds proberen mensen het onderwerp te ontwijken, vaak door zo snel mogelijk van gespreksonderwerp te veranderen.Niet dat ik ook van onderwerp wil veranderen, maar hoe lang gaat dit project duren?
Ik denk dat het me op z’n minst nog een jaar gaat kosten. Ik heb er sinds 2011 parttime aan gewerkt en afgelopen herfst bijna fulltime, en ik ben nog lang niet klaar met de research die ik wil doen. Ik moet ook nog aan het deel van het project werken waar de mythes van onsterfelijkheid en eeuwige jeugd centraal staan. Hiervoor ga ik naar Hawaï en de Azoren.
Advertentie
Tot slot: hoe stel je je eigen dood voor?
Ik denk dat ik gecremeerd wil worden, maar ik vind het idee van een grafsteen met misschien iets grappigs erop ook wel leuk. Ik vind het geweldig als mensen grapjes of rare dingen op hun stenen hebben staan, zoals “Ik zei toch dat ik ziek was.” Ik heb liever niet dat mensen somber bij m’n graf zullen staan.La Mort La Vie, de tentoonstelling van Agnes Thor, is te zien tot 31 maart in de Newhouse Gallery for Contemporary Art in het Snug Harbor Cultural Center, Building C, 1000 Richmond Terrace, Staten Island, New York. Bewonder hier meer van haar foto’s.
Ik denk dat ik gecremeerd wil worden, maar ik vind het idee van een grafsteen met misschien iets grappigs erop ook wel leuk. Ik vind het geweldig als mensen grapjes of rare dingen op hun stenen hebben staan, zoals “Ik zei toch dat ik ziek was.” Ik heb liever niet dat mensen somber bij m’n graf zullen staan.La Mort La Vie, de tentoonstelling van Agnes Thor, is te zien tot 31 maart in de Newhouse Gallery for Contemporary Art in het Snug Harbor Cultural Center, Building C, 1000 Richmond Terrace, Staten Island, New York. Bewonder hier meer van haar foto’s.
