Drugsdealers vertellen over de keer dat ze bijna werden gepakt

De kans is niet gering dat je er in een blutte bui weleens over na hebt gedacht om drugs te gaan verkopen. Want och, de voordelen, ten opzichte van een dom baantje bij de groenteboer of in de ketchupfabriek! Je hebt geen papieren nodig, je hebt nauwelijks te maken met nerds die in de kantine hun broodtrommels van de Blokker leeg eten, en je verdient ook nog eens bakken met geld, zonder honderd uur per week te hoeven werken.

Maar toch he, de risico! De verdomde risico's. Je bent zo ongelooflijk het haasje als je gepakt wordt, dat je een sterke maag moet hebben om de constante spanning de baas te kunnen zijn. Uiteindelijk, zo vertelden de meeste dealers me, wordt niet iedere dealer onvermijdelijk in z'n kraag gegrepen, maar vrijwel elke dealer is wel een of meerdere keren door het oog van de naald gekropen.

Ik sprak drie dealers over de keren dat ze er bijna bij waren, en maar op het nippertje uit de handen van oom agent wisten te blijven.

De eerste keer dat ik coke verkocht was omdat ik er zelf mee probeerde te stoppen. Ik was toen achttien. Ik had het een jaar excessief gebruikt op feestjes, maar op een gegeven moment zat ik in een ritme waarin ik 's ochtends opstond met een lijn, en vervolgens voordat ik begon met werken nog een snuif nam. Soms sloeg ik de koffie over.

Ik was een slim - nee, dat klinkt pretentieus - ik voelde me een slim kind, en ik wist dat ik verslaafd aan het worden was. Daarom vond ik dat ik er zakelijker mee om moest gaan. Ik had drie gram coke op zak en ik begon op vrijdag vrienden berichten te sturen. "Moet je iets hebben?" of "Ik heb poeder. Laat weten of je wil."

Langzaam liep het uit de hand, en ik kwam in contact met een grotere dealer, die me twee ons per week kon verkopen. Eerst liet ik het verkopen door vrienden, maar dat werkte niet dus toen nam ik het zelf weer over. Ik bleef deze hoeveelheden in mijn eentje vervoeren en ik gebruikte een prepaidtelefoon om contact te houden met een ander persoon, die distribueerde, en niet eens wist wie ik was. Hij had alleen mijn nummer en pikte in z'n eentje de lading op.

Ik deed dit allemaal terwijl ik nog op school zat en het ging lang goed. Ik gebruikte nog steeds zelf, maar het liep niet langer uit de hand. Ik snoof geen grammen per dag, en ook niet meer overdag, alleen tijdens werk, om georganiseerd te blijven.

Een keer was ik bijna de pisang. Ik zat in de bibliotheek van mijn school, en snoof een lijntje van achter een stapel boeken. Ik probeerde het zo stilletjes mogelijk te doen, maar tien minuten later kwamen er vijf of zes bewakers mijn kant op gelopen. Ze wezen naar me, en ik denk dat ik op dat moment mijn ziel heb ingeslikt. Ik rende namelijk het gehandicaptentoilet in en spoelde de coke door de plee. Vervolgens deed ik alsof ik een zenuwinzinking had gekregen, zodat ze me niet verder zouden ondervragen over wat ik aan het doen was.

Na dit incident was ik veel banger, en ik vond het steeds moeilijker worden om nog te verkopen. Ik was halverwege met school, toen ik besefte dat ik genoeg geld had om zes of zeven maanden royaal van te leven, en besloot te stoppen met coke dealen. Nu verdien ik alleen soms nog wat bij door wiet te verkopen.

Toen ik ermee begon, zo'n tien jaar geleden, waren mijn klanten voornamelijk in clubs in Toronto te vinden. Dingen veranderden toen er opeens tientallen nieuwe festivals opkwamen en iedereen helemaal lijp werd van Skrillex, Deamau5 en Avicii. Iedereen ging opeens vreselijk lekker op EDM. Vanaf dat moment gingen de zaken echt goed, maar het duurde niet lang.

In de zomer van 2013 probeerde ik alle grote festivals langs te gaan om zoveel mogelijk te verkopen. Je moet daarbij rekening houden met de kosten, zoals de prijs van een kaartje, en het eten en drinken dat je koopt tijdens die twaalf uur durende, snikhete werkdagen. Ik besteedde iets van driehonderd dollar per festival als ik zuinig aan deed, dus ik moest een boel mdma verkopen als ik met een beetje goeie winst weer wilde vertrekken.

Tijdens Luminato en Digital Dreams maakte ik bijna tweeduizend dollar winst, wat niet weinig is voor een paar dagen recreatief werk. Ik verwachtte dat ik op het festival VELD, in Toronto, écht veel geld kon verdienen, en dus kocht ik een paar dom uitziende Timberlands en maakte ik een ruimte in de zool, waar anderhalf gram in verstopt kon worden. Het viel totaal niet op, en ik was best wel trots dat ik dat had bedacht.

Toen ik bij de hekken stond, besefte ik me opeens hoe dom ik er uit zag. Ik had een spijkerbroek, een t-shirt en die opzichtige Timberlands aan. Ik had ook niemand bij me en ik had niks anders bij me dan een portemonnee en een waterflesje. Iedereen had neongroene- en paarse bandjes om, goedkope zonnebrillen op hun neus, en versleten schoenen aan. Ik zag eruit als een hele foute mooiboy in een club. Zodra ik bij de bewaking aankwam, fouilleerden ze me en vroegen ze of ik mijn schoenen uit wilde doen. Waarschijnlijk omdat ze dachten: deze gast is geen zuivere koffie.

Ze keken in mijn schoenen, klopten erop en gaven de schoenen terug, maar ze wilden me niet binnen laten. In plaats daarvan moest ik bij een andere ingang wachten, totdat de manager zou komen. Toen wist ik dat ik het definitief had verkloot. Ik liep vijftig meter van het hek weg en begon toen naar mijn auto te sprinten. Ik reed volgens mij met 130 kilometer per uur weg. Tering, ik voel me nu nog steeds een idioot, maar spannend was het wel.

Ik begon met verkopen toen mijn kleine broertje vroeg of hij wat van mijn ritalin mocht hebben en ik zei dat hij het hele potje wel mocht houden. Hij vroeg me of ik wel wist hoeveel geld ik weggaf. Hij naaide zichzelf daar een beetje mee, omdat ik hem gelijk gaf en hem er alsnog flink voor liet betalen. Hoe dan ook, dat was het moment dat ik de pillen die voor mezelf waren bedoeld begon door te verkopen.

Het is niet ideaal om voorgeschreven pillen te verkopen, omdat het je eigen voorraad is en je het alleen van een dokter kan krijgen. Tegelijkertijd is je klandizie enorm uiteenlopend, wat het niet gemakkelijker maakt. Studenten willen ze alleen voor speciale projecten hebben of voor wanneer ze een hele hoop werk af moeten krijgen. Er zijn er maar een paar die serieus verslaafd zijn, maar niet de ballen hebben om zelf naar een dokter te gaan. Dit waren jammer genoeg wel de mensen die het vaakst pillen van me kochten - Vyvanse, Adderall of wat ze ook maar konden kopen voor 10 tot 20 dollar per pil.

Eén jongen wilde heel graag meer dan ik hem kon geven. Toen we elkaar een keertje op de uni tegenkwamen, kwam hij kwaad naar met toe, omdat ik niet had gereageerd op zijn berichten [Express vertelde erbij dat hij geen pillen meer had, maar dit niet durfde toe te geven]. Ik probeerde de boel te sussen omdat hij maar bleef schreeuwen. Iets verderop stond een politieagent, en toen hij het geschreeuw hoorde kwam hij onze kant op. Ik scheet letterlijk in mijn broek. De agent vroeg wat er mis was, waarop dat joch zei: "Hij is een fucking drugsdealer."

De agent keek me heel indringend aan, maar hij had geen reden om me te fouilleren [Express zegt dat hij rond die tijd drie gram coke bij zich had], dus begon hij me vragen te stellen en notities te maken. Hij noteerde mijn volle naam, adres en dat soort dingen. Na dit voorval stopte ik er maar gewoon mee. Het verdiende aardig goed, maar shit man; dat gedoe was echt te veel voor me. Ik zocht op internet op wat de consequenties waren als je gepakt werd met een paar gram coke, en ik schrok me dood. Het moment dat je je afvraagt of het het allemaal wel waard is, is het moment dat je ermee op moet houden.