Tien favoriete foto's van Catharina Gerritsen

VICE Nederland bestaat tien jaar. In die tien jaar hebben we met een hele rits steengoede schrijvers, fotografen, illustrators, stylisten, modellen, eindredacteurs, hoofdredacteurs en wat al niet meer gewerkt om een eindeloze poel van artikelen en video's te maken. Ter gelegenheid van ons tienjarige bestaan vroegen we een paar van onze lievelingsfotografen om hun tien favoriete foto's te kiezen uit eigen werk, en daar iets over te vertellen.

Bekijk hieronder de selectie van Catharina Gerritsen.

In 2011 werd Ajax landskampioen. Ik ben geen voetbalfan, maar wel een Amsterdammer, en dus was er een reden voor een feestje. Ik woonde toentertijd naast het Museumplein en ben het feestgedruis in gegaan. Ik heb nog nooit zoveel energie gezien op één plein. De foto's die ik heb gemaakt zijn toen gepubliceerd op VICE.

Dit is mijn favoriete foto door het rood van Ajax, het Concertgebouw op de achtergrond in combinatie met de biertjes die fier de lucht in worden gestoken, en de surrealistische, bijna dreigende sfeer.

In hetzelfde jaar werd ik gebeld door de hoofdredacteur van VICE of ik ene Lee "Scratch" Perry wilde fotograferen. Ik was mij toentertijd geheel onbewust van zijn status als dublegende, maar ik was gefascineerd door zijn zelf gemaakte sieraden en zei dus 'ja'. Het was mijn eerste opdracht voor VICE en ik was bloedzenuwachtig. Ik had welgeteld vijf minuten om een portret te schieten in een lelijke kleedkamer – en toch ben ik tot op de dag van vandaag trots op deze foto. En inmiddels groot fan van Mr. Lee.

Voordat ik vorig jaar naar Suriname ging, sprak ik Kees de Koning die me vertelde over Kenny B, en zei dat ik hem moest ontmoeten, omdat hij de man was die alles en iedereen kent in Suriname. Ik heb toen zijn nieuwe persfoto's geschoten voor zijn Nederlandse release op Top Notch. Hij was toen al een zeer succesvolle artiest in Suriname, maar nog onbekend in Nederland. Binnen een paar maanden is hij ook in Nederland heel groot geworden, en deze foto is het hele Hollandse medialandschap over gegaan.

Deze foto lijkt heel tropisch, maar is in feite geschoten achter de Paradiso, waar ik stomtoevallig een stapel nepplanten vond, en na een regenachtige dag opeens de zon begon te schijnen. Dit soort momenten maken voor mij de fotografie – je weet nooit wat je kan verwachten

Dit is een meer persoonlijke foto; een portret van mijn vader. Geschoten op een technische camera, waar je één foto per film mee maakt. De flitser ging maar aan één kant af. Ik dacht dat de foto mislukt was, maar het pakte uiteindelijk heel goed uit. Mijn vader is natuurlijk het perfecte model: zijn wenkbrauwen zijn sculpturen an sich, net zoals zijn diepe rimpels. Soms draait hij zijn wenkbrauwen extra omhoog, op een duivelse manier. Ik heb verder nog nooit zulke wenkbrauwen gezien, en dat gaat waarschijnlijk ook nooit meer gebeuren. Ik hou in fotografie van directheid, zoals zijn meedogenloze blik.

Twee jaar geleden studeerde ik af aan de kunstacademie met het project Damsko's Trots, over de trots van een groepje jongeren in Amsterdam-Noord. Ik werd vrienden met kapper Yassin en daar heb ik een serie portretten geschoten van net geknipte en geschoren jongens. Deze foto van Oussama is mijn favoriet, omdat alles zo goed klopt. Het zou zo een foto uit een advertentie kunnen zijn. Dat een jongetje van (toen) 14 zichzelf zo flawless presenteert vind ik geniaal. Later heeft hij ook rollen in de films Marc Jacobs en Prins van Sam de Jong vervult. Een ster uit de buurt dus. Deze foto blijft mij inspireren bij het maken van nieuw werk.

Deze foto is gemaakt in Myrtle Beach tijdens de Black Bike Week – later kwam ik erachter dat VICE hier ook een toffe documentaire over heeft gemaakt. Ik was aan het reizen door de zuidelijke staten van Amerika met een vriendin, en we kwamen nietsvermoedend aan bij een klein strandstadje. Daar werden we opeens overspoeld door motors, zieke auto's en heel veel billen. Pas later kwamen we erachter waar we in beland waren. In deze foto vind ik het contrast met het bord "Friendly's Family Restaurant" heerlijk. Ik zou wel willen dat je het geluid kon horen – ronkende motors, keiharde muziek, geschreeuw en gelach. Deze sfeer vind je terug in de serie die ik hiervan heb gemaakt: A Southern Thang. Deze foto werkt het allerbeste als grote print.

Deze foto is gemaakt tijdens een videoshoot voor een hiphopclip in Paramaribo, waar ik begin 2015 een paar maanden heb gewoond. Ik heb hier verschillende series gemaakt, die alle vier op VICE zijn gepubliceerd. Het is moeilijk om hier één favoriete foto uit te kiezen, omdat ze voor mij gezamenlijk staan voor het hedendaagse Suriname (zoals ik dat heb ervaren). Ik vind dit beeld interessant omdat het veel vragen oproept. Ik hou ervan als er een suggestie van beweging in een foto zit, zonder dat helemaal duidelijk is wat er gaat gebeuren. Hopelijk kan ik over een tijd terug naar Suriname om meer werk te maken, want ik ben nog lang niet uitgekeken op dit bijzondere land.

De afgelopen maanden was ik in Mexico. Hier ontmoette ik Muerto (De Dood), een jonge gast die door een treinongeluk een been heeft verloren. Hij zit helemaal onder de tatoeages, voornamelijk op zijn gezicht: een mes, de woorden "delinquent", "psychopath" en sinds kort een gigantische "bastard" onder zijn oog – een duidelijke dikke middelvinger naar de maatschappij. Dit is iemand die mensen op straat vermijden door zijn uiterlijk. Maar tegelijkertijd was het een superzachtaardige en vriendelijke gast, en dat is precies de reden waarom ik dit portret van hem zo bijzonder vind. Op elke foto poseert hij als die thug, met gangsigns en lage petjes: zijn identiteit. Tussendoor was er een moment waarop hij dit even liet vallen en deze foto eruit kwam. Hij is hier gewoon een jongen van mijn leeftijd; je kan hem bekijken zonder al die lagen. Fotografie kan soms zo intiem zijn. Het blijft een bijzonder medium, wat daarmee ook serieuze verantwoordelijkheden met zich meebrengt.

Tijdens de viering van Driekoningen, wat in Mexico net als alle andere katholieke feesten gigantisch wordt gevierd, probeerde dit jongetje mij een Guadalupe te verkopen. Zij is ongetwijfeld de belangrijkste vrouw van Mexico, maar stond deze dag in de uitverkoop. Het jongetje ging binnen een paar seconden van zijn oorspronkelijke bedrag naar minder dan helft – het was duidelijk dat hij helemaal klaar was met het rondsjouwen van de heilige vrouw. De foto blijft me bij door het bizarre van de grootte van het beeld in vergelijking met de twee jongetjes. Religie is zeker te koop, en in Mexico een zeer goede business.

Ik wilde eindigen met een oude foto, dit stilleven: een Vanitas. Met verschillende objecten wordt de ijdelheid, tijdelijkheid en zinloosheid van het aardse gevisualiseerd. Dit was deel van een van de eerste serietjes die ik heb gemaakt, over mijn vaders werkplaats en het vacuüm van rare objecten en verzamelingen dat hij daar gecreëerd heeft.

Het was mijn eerste werk dat tentoongesteld is, en deze foto is de eerste print die ik ooit heb verkocht. Wat de foto maakt voor mij zijn alle details die je kan bekijken. Het is een nostalgische foto vol herinneringen.

Bekijk meer werk van Catharina op haar website.