Alle redenen waarom volwassen zijn vetter is dan je kindertijd

Als je als peuter in je blote toges zorgeloos in het gras zit te kliederen, kun je op jaloerse blikken van volwassen omstanders rekenen. Later vertellen ooms weemoedig verhalen over toen ze nog jonge wildebrassen waren; tantes zetten hun nostalgische blik op en zeggen: "Ik wou dat ik nog zo jong was als jij." Langzaam begin je je schuldig te voelen. Je merkt op dat volwassen mensen nooit schommelen, of touwtje springen, maar wel elke dag boodschappen moeten doen en praten over dingen als 'vergaderingen'. Je beseft dat er voor levensvreugde geen plaats is, in de duisternis van het volwassen leven.

Ook als tiener krijg je van volwassenen vaak te horen dat je er maar van moet genieten, zolang het 'echte leven' nog niet is begonnen. Dat echte leven heeft in je hoofd dan al de vorm aangenomen van een stinkende soa, maar dan in de vorm van tijd. Een soa waarvan je zeker weet dat je hem gaat oplopen.

Ik ben nu al tien jaar een volwassen mens, de duisternis is nog steeds niet ingetreden, en ik denk dat dat niet meer gaat gebeuren ook. Ik wou dat ik dat geweten had, want de toekomst hing als een molensteen om mijn iele kindernekje. Daarom is dit een boodschap aan alle onvolwassen mensen op deze aarde: trap er niet in, het is een complot! Het zijn leugens van volwassenen, overgeromantiseerde, nostalgische kletspraat, om jullie je bek te laten houden. Het leven als zelfstandig en volwassen mens is duizend keer leuker dan de periode waarin je moeder iets te zeggen heeft over je haarlengte en tijden waarop je thuis moet zijn.

JA, DIT IS NU LATER, STEF BOS! PATHETISCHE ZEIKSTRAAL! LATER IS HARTSTIKKE LEUK!

De eerste keer dat het besef zich opdringt dat je schijt kan hebben aan het systeem, en je een bivakmuts opdoet, Anarchy in the UK door de speakers blaast en "FUCK ALL Y'ALL" schreeuwt, alvorens om vijf uur 's middags een tosti in het tostiapparaat te doen zonder dat iemand zegt "zou je dat nou wel doen, we gaan zo eten, straks lust je geen aardappels meer", besef je: dit is leven.

IS-strijders en zeehondenknuppelaars vallen in het niet bij hoe gemeen kinderen zijn. Dingen die volwassenen nooit zouden zeggen, zoals "jij bent dik" of "vieze brillenjood", zijn voor kinderen heel normaal. Als kind kun je door een klein meningsverschil met je beste vriend in een stomppartij van jewelste verzeild raken, bijvoorbeeld over wie van de vier de stoerste Turtle is, of hoe geinig het is dat de ander is gevallen met de fiets. Nerds in de brugklas worden aan hun capuchon opgehangen aan de kapstok, maagden in de vijfde klas worden vernederd. Volwassen liegen misschien tegen dikke mensen dat ze dun zijn en tegen brillenjoden dat een bril ze goed staat, of vermijden gesprekken over wie de vetste Turtle is, maar dat scheelt wel een hoop frictie.

Weet je wat best wel fijn is? Serieus genomen worden. En laat dat nou net iets zijn dat je je hele leven als onvolwassen mens nooit overkomt. Iedereen van boven de achttien wordt serieus genomen, zelfs de 6393 mensen die bij de verkiezingen in 2002 op de partij van Johan Vlemmix en Mental Theo stemden, een partij die pleitte voor een minister van feest. Ik weet zeker dat je 6393 onvolwassen mensen kunt vinden die het meer verdienen om serieus genomen te worden dan de achterban van Johan Vlemmix, maar zo werkt het systeem nou eenmaal.

Wat ik nooit heb begrepen is dat ze gevangenen in Guantanamo Bay martelden met omstreden technieken als waterboarden, want wat volgens mij veel doeltreffender is, is om de gevangenen op woensdagmiddag vrij te laten zijn, en ze dan dwingen om mee te gaan op visite bij Coby, een oude schoolvriendin van hun moeder, zodat ze verplicht met haar zoontje Ralf – een kindje met een eeuwige snottebel en een passie voor dino's – moeten spelen.

Mensen die mijmeren over de zorgeloosheid van hun kindertijd, vergeten dat die zorgeloosheid ongeveer hetzelfde is als afhankelijkheid, en afhankelijkheid komt met schaamte. Het feit dat je je nooit zorgen hoeft te maken over het afvegen van je reet, is vooral omdat je daar simpelweg niet toe in staat bent en je dus afhankelijk bent van een volwassen persoon die er z'n handen aan wil vuilmaken.

Jij dacht dat in je blootje rondrennen onder een fontein het summum van absolute vrijheid is? Dat de hele dag nintendoën tot je moeder een bord bloemkool onder je neus schuift zorgeloosheid ten top is? Ik snap het, ik dacht dat ook altijd. Tot ik op mezelf woonde en voor het eerst om zeven uur 's ochtends gorgelend van dronkenschap thuiskwam zonder opgewacht te worden, sliep tot ik niet meer kon, en om drie uur 's middags in mijn blote dibbes ontbeet met een bord gebakken diepvriesaardappeltjes met moeilijk veel mayonaise. Het voelde alsof ik altijd een rups was geweest die vrij mocht rondkruipen over het koolblad waarop hij was geboren, maar nu een vlinder die over zeeën en continenten kon vliegen. Als je dit een pathetische metafoor vindt heb je nog nooit in je blote dibbes ontbeten met diepvriesaardappeltjes en moeilijk veel mayonaise:

Als je je vrienden uitkiest op basis van bijvoorbeeld een ontmoeting tijdens een extreem dronken avond, waarop je zo enthousiast was dat je veel te veel drank voor deze persoon kocht, die toen over je schoenen heen kotste en uit schuldgevoel Taxi Mo ("de sos is weer zó!") voor je belde, waarna jullie zijn gaan naaktzwemmen en in de dierentuin zijn geklommen om met een pinguïn over te gooien, dan is dat een veel betere basis voor een vriendschap voor het leven dan 'wie verveelt zich nog meer tijdens de overblijf' of 'onze moeders gaan altijd samen naar aquajogging'.

Je wordt wakker met plakkende pusklonten aan je oogleden, er hangt een walm van zurigheid die nergens anders vandaan kan komen dan uit je mond. Je hebt je broek nog aan, die naar sloot stinkt, en naast je ligt een Ardenner paté met een hap eruit. Als je rillend je telefoon pakt zie je veertien gemiste oproepen van je moeder. O ja, je broer zou vandaag trouwen. Je hebt het weer eens verneukt en je kan niemand anders dan jezelf er de schuld van geven. Waarna je het zelf bent die jezelf moet vergeven.

Het is best wel spijtig dat de mensen die ervoor hebben gezorgd dat jij überhaupt leeft, de mensen zijn die het als geen ander kunnen presteren om het bloed onder je nagels vandaan te halen. Maar wat blijkt? Als ze je niet iedere dag opnieuw sommeren om je jas aan de kapstok te hangen, je niet elke dag dezelfde rituelen moet aanschouwen zoals een crodinootje tijdens Hart van Nederland en knikkebollen tijdens DWDD, en de herinnering van hun scheetgeur langzaam uit je geheugen verdampt, wordt opeens duidelijk dat het hele lieve mensen zijn!

De periode in je vroege tienerjaren waarin je bij het zien van een aansteker met een blote navel erop al naar adem moet happen, en het ongemakkelijk warm in je broek krijgt bij het zien van parende insecten, is geen gemakkelijke. Het idee dat je daadwerkelijk ooit seks zal hebben – jij! seks! – voelt zo onwerkelijk dat de wanhoop je in de schoenen zakt, waarna de tranen over je wangen lopen terwijl je masturbeert.

In het leven als volwassen mens moet je heus wel eens het hellevuur trotseren, zoals het openen van een envelop van Waternet, maar die kleine last valt totaal in het niet bij de hoeveelheid seks die je kunt hebben. Pompen tot je een ons weegt, thee zetten, de plaat omdraaien, en weer van voren af aan beginnen. Geloof mij, dat is precies zo vet als dat je je al die jaren weemoedig hebt ingebeeld.

"HEEEEY HOOOOOO HOHOHO!!!" schreeuwde mijn knutseljuffrouw Ank paniekerig, toen ik een keer nonchalant met een schaar door het knutsellokaal liep. "WIL JE DAT NOOIT MEER DOEN, DIT IS LEVENSGEVAARLIJK!! Als je met een schaar loopt houd je hem met het ijzer tussen je vuist geklemd!" De rest van de les beefde ik zo erg dat ik niks meer netjes kon uitknippen, en nog jaren dacht ik terug aan die woensdagmiddag waarop ik aan de dood was ontsnapt. Tot ik besefte dat Ank geen zuivere waarheid had verkondigd.

Niemand is ooit gestorven door een wandeling met een schaar, vitaminen springen niet uit je sinaasappelsap, van één drugs verander je niet direct in een creperende junk, als je een dom gezicht trekt en de klok slaat twaalf blijft je gezicht niet voor altijd zo staan, geen kind is ooit in de zak meegenomen naar Spanje om tot pepernoten vermalen te worden. De waarheid is niet altijd geruststellend, maar leugens zijn dat nog minder.

Drugs gebruiken/masturberen is zoveel relaxter als je niet de hele tijd op het kraken van de trap hoeft te letten, om te voorkomen dat je moeder nét op het moment suprême de deur openzwaait en het voelt alsof je de examenopdracht 'nuchter zijn' op de toneelacademie moet afleggen/een fles colalight waar net een mentos in is gegooid in bedwang moet houden terwijl je doet alsof je huiswerk aan het maken bent.

De razende paniek van het per ongeluk niet begrijpen van basale dingen kan verstikkend werken. Als je voor het eerst iemand hoort zeggen "ik smeer 'm" en oprecht niet weet wat voor boterham er in godsnaam te smeren valt, of je vraagt je af welke topografieles je hebt gemist waarin het land Holocaust werd besproken, of je leest "INRIT VRIJLATEN" op een verkeersbord en je probeert je een voorstelling te maken van de vreselijke kelder waar Inrit dan gevangen moet zitten, dan knaagt dat aan alle zekerheden die je dacht te hebben.

Een hazenlip, een vergaande liefde voor dooie amfibieën, een beugel, voetbal een domme sport vinden, goed zijn in wiskunde, snel moeten huilen, geen fuck geven om hoe je haar zit – allemaal dingen waar je je hele onvolwassen leven voor in elkaar wordt geslagen of in een sloot voor wordt geduwd, maar die in je leven als volwassene opeens gelden als 'karakteristiek'.

Als je iedere keer opnieuw eindeloos bij je moeder moet bedelen om een bescheiden zak Haribo, en je het week in week uit moet doen met een schrale hoeveelheid zakgeld waar je ook nog eens verplicht "verstandig mee moet omgaan", dan doet dat iets met je psyche. Je besluit dat als je ooit zelf je geld verdient, je als een bezetene alles gaat kopen waar je maar zin in hebt. Ik wil ver weg blijven van een zionistisch complot, maar het is duidelijk dat deze zorgvuldig opgebouwde frustratie het kapitalisme geen windeieren legt.